"Noc Kupały" K.B. Miszczuk, czyli komu Gosia odda kwiat paproci

Po przeczytaniu „Szeptuchy” Katarzyny Bereniki Miszczuk (recenzja: klik), gdy autorka zostawiła mnie z pytaniami bez odpowiedzi, a akcja urwała się w najważniejszym momencie, wiedziałam, że koniecznie chce przeczytać kolejny tom cyklu „Kwiat paproci”. Trochę musiałam poczekać, żeby książka do mnie dotarła z biblioteki, potem czekałam na dogodny moment, by zagłębić się w lekturze na kilka godzin i jadąc pociągiem skończyłam czytanie. „Noc Kupały” toczy się w ciągu kilku tygodni poprzedzających przesilenie letnie, w czasie którego Gosia, bohaterka znana z „Szeptuchy” powinna zdecydować, komu odda zerwany przez siebie kwiat. W kolejce stoją ważne osobistości: Weles i Świętowit oraz ukochany nieśmiertelny książę Polan Mieszko. Jak należało się spodziewać, czym bliżej święta, tym atmosfera się zagęszcza. Do gry o życie Gosi wkraczają kolejne nadprzyrodzone istoty: strzyga, mająca porachunki z Mieszkiem i jego kobietami, bogini Mokosz i bóg Swarożyc. Można się zatem spodziewać spektakularnych przemian, gonitw po lesie i po polach, nagłych zwrotów akcji. Oprócz perypetii Gosławy poznajemy też trochę tajemnic szeptuchy Jagi i żercy Mszczuja, a także pewnej południcy, rozwiąże się też zagadka przepowiedni w domu Jagi.

 Podobnie jak poprzedni tom, powieść czyta się szybko i przyjemnie, choć fabuła staje się nieco przewidywalna, a tym samym już nie tak pasjonująca jak poprzedniczka. Nie mniej należało po nią sięgnąć, jeśli pierwsza część zachwyciła. Teraz czekam na trzecią część trylogii, aczkolwiek nie ma we mnie już takiego dreszczu emocji jak wcześniej, bo tym razem autorka nie zostawiła nas w środku wydarzeń, raczej zamknęła pewien rozdział, pozostawiając lekko uchylone drzwi do kolejnego tomu.