Spacer zimowym lasem

Dzień budził się bez ekstremalnych widoków, za to z lekkim mrozem i zerowym wiatrem. Ledwo się rozwidniło, wyszłam pobiegać na nartach. Trzeba korzystać z idealnych warunków. O dziwo na 3 km, przewróciłam się tylko 3 razy!

Dla mnie to nie lada sukces, bo każda aktywność, która wymaga utrzymania równowagi, sprawia mi przecież problem. Z przyjemnością biegałam w te i we wte po zboczu Kufla, oglądając budzący się do życia świat. O ile dla mnie było to przyjemny poranek- promienie słońca oświetlały śnieg, skrzący się niczym diamenty, o tyle mieszkańcy Mirska i Gryfowa już tak szczęśliwi nie byli- z wysokości Kufla widziałam smog tym gęstszy, im więcej ludzi budziło się i zaczynało przykładać do pieców.

Potem zabrałam na spacer kozy, przyglądałam się, jak spod śniegu wyszukują smakołyków :krzaczków jagód, młodych pędów jarzębiny, zeschłej trawy i gałązek świerku. Było po 11, gdy wreszcie poszłam w góry. Początkowo chciałam zabrać Ślubnego i Wojtka, który kolejny raz spędza u nas dni wolne od lekcji. Niestety, żaden nie wyraził chęci na zimowy spacer. Tradycyjnie więc wędrowałam sama. Ponieważ kilka ostatnich dni było z lekkim mrozem, pomyślałam, że da się przejść Tytoniową Ścieżkę, tam więc skierowałam swoje kroki. Nim dotarłam na górny asfalt zauważyłam, że słoneczna pogoda panuje tylko w dolinach. Dłużec ukryty był w szarej mgle. Trochę mnie to zasmuciło, bo znaczyło, że nie spojrzę na panoramę Grzbietu Wysokiego Kamienia. 

 Na Pięć Dróg wdrapałam się najmniej uczęszczanym duktem, po ścieżce wydeptanej przez sarny i jelenie. To dzięki nim nie zapadałam się po kolana, idąc pewnie. Cieszyłam się, że jelenie to duże i ciężkie zwierzęta i ich racice żłobią ślady na tyle głębokie, że ja będąc pewnie lżejszą, nie zapadam się bardziej niż one. Na rozdrożu śnieg wydeptany był przez niezliczone zwierzęta: sarny, jelenie i pewnie jeszcze przez inne stworzenia posiadające łapki: lisy, psy. Powodem takiego ruchu były trzy bele kiszonki wystawione dla leśnego towarzystwa. Ludzie ślady były tylko jedne. Ktoś przede mną znalazł się na Pięciu Drogach- szedł z Rozdroża Izerskiego na Sępią Górę.

Ja wybrałam tę drogę, po której nie szedł nikt. Dokładnie nikt. Nawet zwierzęta nie zdeptały dziewiczego śniegu na Tytoniowej Ścieżce. Byłam tu całkiem sama. Panowała niczym niezmącona cisza, gdyż nadal nie było wiatru, a ptaki zamilkły. Bo i co miały tu robić? Żadnych owoców, żadnych owadów. Tu nikt nie zawiesił słoninki dla sikorek, więc i te maleństwa, budzące mnie swoimi kłótniami o świcie tu nie przylatują.

I znów, jak po wielokroć myślałam o martwym lesie, jaki widziałam tu lata temu, o sterczących nagich kikutach, gałązkach trzeszczących pod nogami, niepokojącej ciszy i wszechogarniającej szarości. Teraz stroi tu młody las, skutecznie zasłaniający widoki na obie strony ścieżka prowadzi prawie płaskim szczytem górującym nad dwoma głębokimi dolinami. Tu i ówdzie stoi jeszcze zeschły, chybotliwy pień z nielicznymi resztkami gałązek. Strażnik pamięci. Ma się wrażenie, że pień chce do człowieka przemówić: „Pamiętaj, człowiecze, to z twojej winy wymarł pradawny las. To ty, przez swój egoizm, krótkowzroczność i głupotę doprowadziłeś do śmierci lasu. Nie popełnij więcej takiego błędu.” Czy człowiek zrozumie? Patrząc na zasnuty smogiem Mirsk, na leżące przy drodze pnie przygotowane do wywozu, na koleiny wyryte ciężkim sprzętem mam ogromne wątpliwości.

Mgła na szczycie gęstniała, zrobiło się chłodno i mroczno, a do tego dochodziła 12.45. Jeżeli chcę dokończyć niedzielny obiad, muszę zacząć schodzić do asfaltu. Ach, dlaczego wymyśliłam sobie parowce do kaczki? Nie mogłam zarządzić ziemniaków? Teraz Ślubny gotowałby te kartofle, rozmrażał upieczoną wcześniej kaczkę, wykładał zawekowana czerwoną kapustę, a ja miałabym jeszcze dodatkową godzinę na wędrówkę. Ech!

Schodziłam bez ścieżki prosto w dół, pomiędzy gęstymi gałązkami młodych świerków, mokrym żlebem, w śniegu powyżej kolan. Miałam przy tym mnóstwo frajdy, choć co pewien czas moją marszrutę spowalniały powalone ostatnią wichurą drzewa. Dopiero teraz, zagłębiając się w las, widziałam skutki ostatnich huraganów. Przecinając asfalt zwróciłam uwagę na mgłę, która teraz przeciskała się przecinką od strony Gierczyna w górę. Domyśliłam się, że ta mgła właśnie mnie osacza jedna wisi zahaczona o szczyty, druga pnie się od strony wsi. Tylko wąski pas pomiędzy nimi pozostaje bez mlecznej zasłonki.

Jakoż, gdy wyszłam z lasu, widziałam jedynie kontury domów położonych ponad Domkiem pod Orzechem. Swojego domu nie widziałam.

Przed 14.00 stanęłam na ganku.  

Poprzedni spacer Tytoniową Ścieżką można znaleźć tu: Izerskie ścieżki zimą