Lodowy potok

Mróz trochę odpuścił, więc korzystając z ładnej pogody wybrałam się nad Przecznicki Potok, a raczej nad jego lewą odnogę. Zima zda się wymarzoną porą na spacer dnem doliny, która płynie wąska struga. Latem teren ten porastają gęste zarośla, a nad samym strumieniem tworzy się grzęzawisko. Teraz po kilu dniach tęgich mrozów wszystko jest jeszcze zamarznięte, można więc bezpiecznie przejść dnem parowu nad samym potokiem.

Czyż tu już nie pachnie wiosną?

Nad wodę zeszłam jakieś 200 m od najbliższych zabudowań Przecznicy. Z zaskoczeniem odkryłam piękny kamienno ceglany most, o którego istnieniu nie miałam pojęcia. Prawdę mówiąc w czasie tej wycieczki odkryłam jeszcze kilka mostków ukrytych wśród zarośli, łączących brzegi strumienia w miejscach gdzie niegdyś biegła droga. Niektóre z nich były mi znane. Ba! Mam wspaniałe wspomnienia z nimi związane, inne zaskoczyły mnie swoim istnieniem.
Główną cechą potoku w tej części jego biegu jest powolne meandrowanie. Woda leniwie rozlewa się po kotlince i pewnie przy każdym podniesieniu poziomu wody zmienia bieg. Przez jakieś pół kilometra płynie sobie właśnie tak leniwie, czasem tylko przyspieszając na naturalnym spiętrzeniu. Początkowo widać było strumień, lód pojawiał się tylko tam, gdzie woda tworzyła kaskady. Im byłam wyżej, tym lody było coraz więcej, aż cały potok zamienił się w wąskie, chropowate lodowisko.
Przystanęłam przy jednym z kamiennych mostków. To tu w dzieciństwie przychodziłam z babcią i kuzynką budować tamy z kamieni i paproci. Potem tę umiejętność przekazałam swoim dzieciom i to one godzinami brodziły w zimnej wodzie, spiętrzając ją, tworząc na strumieniu nieco głębszy zbiornik, w którym woda sięgała im do połowy uda.
Pływać może się nie dało, ale radości dzieci miały mnóstwo. Może właśnie wtedy w maleńkiej dziecięcej główce Gui zakiełkowała myśl o budowaniu tam i zapór, o kontrolowaniu biegu rzek?
Kilkadziesiąt metrów powyżej owego mostku teren nagle zaczyna stromo wznosić się w górę. Zmienia się tez otoczenia strumienia. O ile dotychczas płynął szeroką doliną w otoczeniu łąk i wierzbowych zarośli, o tle teraz przeciska się wśród skał w ciemnym świerkowym lesie.

Zaskakujące jest, ze ta cieniutka wodna niteczka była w przeszłości regulowana. Ktoś żmudnie układał kamienie wzdłuż jej brzegów, by nie rozlewała się w czasie roztopów i nie podmywała budowanych co kilkadziesiąt metrów mostków. Bez odpowiedzi pozostanie pytanie po co ich tyle? Czemu prowadziło tu tyle dróg? Na dwukilometrowych odcinku potoku naliczyłam ich chyba 12!
W planach miałam dotarcie do źródeł strumyka, jednak okazało się, ze na całą wycieczkę mam za mało czasu. Zrezygnowałam więc z wspinaczki na Dłużec, zostawiając ją sobie na inny czas.
Zdjęcia do postu powstały w ciągu dwóch dni. Te kilka ostatnich zrobiłam wcześniej, gdy wyszłam "tylko na krótki spacer na Blizbor", a wróciłam po dwóch godzinach.

Jeśli pogoda pozwoli przejdę się wyżej, wspinając się aż do źródła.

O innych izerskich potokach pisałam tu:
Czarnotka
Bezimienna struga
Jeśli dotarliście aż tutaj, spacerując ze mna wzdłuz zlodowaciałego potoku, oddychając rześkim górkim powietrzem, w którym powoli wyczuwa się już pierwsze oznaki wiosny, to zapraszam na kojący szum strumienia: