Krokusy w Górzyńcu

Rezerwat Krokusów w Górzyńcu rozpalał moją wyobraźnię odkąd znalazłam to miejsce na mapie Gór Izerskich. Moim marzeniem było zobaczyć to miejsce.Raz już nawet próbowałam,ale po pierwsze byliśmy pod koniec kwietnia i krokusów już nie było, po drugie wcale nie mam pewności, że właśnie tam trafiliśmy, bo było to dosyć dawno!

Piękna kwietniowa pogoda i krokusy kwitnące u sąsiadki w ogrodzie wygoniły mnie z domu na rower.Wybrałam kierunek "krokusy".Trochę w tym wyborze maczał palce Ślubny, któremu nie chciało się mojej szosówki ze strychu ściągać i pompować kółek,więc zamiast ujeżdżać asfalty, ruszyłam Zieleninką pod górkę.
Nim jeszcze dojechałam na górny asfalt,drogę zatarasował mi traktor ścigający drewno.Udało mi się go jednak jakoś ominąć, chwilę poprzekomarzałam się z drwalami i ruszyłam pod górę. Na górnym asfalcie skręciłam w lewo i nim się obejrzałam pięłam się na "Cztery drogi"czyli przełęcz pod Kowalówką. Moje jagodowe miejsca rozorane były ciężkim sprzętem :( Nie wiem,czy jagodziska odbudują się do jesieni. A potem moje myśli uciekły tak, jak zawsze dzieje się pod Kowalówką. Znów byłam nastolatką idącą przez pogorzelisko w martwej ciszy. Chyba nigdy nie pozbędę się spod powiek widoku martwego izerskiego lasu. I tej bezkresnej przestrzeni, którą widziało się z nagich szczytów.

Trawersując Kowalowkę i Kamienicę dojechałam do Rozdroża Izerskiego.Tu jeszcze raz dokładnie przyjrzałam się mapie szlaków rowerowych i doszłam do wniosku, że jeśli z drogi rowerowej nr 7 skręcę w odpowiednim miejscu w prawo, to powinnam znaleźć rezerwat. Dobrze znanym szutrowym duktem śmignęłam w dół. Po lewej stronie szemrał złotonośny  potok, po prawej ciemny, chłodny las. I choć jeszcze przed chwilą było mi gorąco,teraz czułam ten leśny,jeszcze zimowy  chłód.
Gy zobaczyłam przed sobą skrzyżowanie z drogą biegnącą stromo pod górę, przeczuwałam ,że to właśnie teraz muszę opuścić siódemkę na rzecz bezimiennej drogi w górach (choć nie do końca bezimiennej, bo miała ona chyba oznaczenie drogi pożarowej nr 53. Swoje przypuszczenie potwierdziłam spoglądając na mapy google. Rozglądałam się ciekawie,jadąc nieznanym lasem,choć oprócz drzew niewiele  widziałam (e...skłamałabym: przez drogę przebiegły mi kolejno: lis,sarna i  wiewiórka)
W pewnym momencie usłyszałam szum samochodów z szosy Świeradów-Szklarska,co oznaczało, że jestem już blisko celu. Jakoż kilkaset metrów dalej zobaczyłam tablice informacyjne. Byłam przy rezerwacie.
Miejsce jest świetnie oznaczone,polana z krokusami została otoczona niewielkim plecionym płotkiem, a nad liliową łąką postawiono platformę widokową. Dzięki temu nie depczemy kwiatów, ale też bez dobrego sprzętu  nie sfotografujemy krokusów. Na platformie zobaczyłam...ludzi.Niby normalne, że na szlaku spotyka się ludzi, jednak po mojej stronie Izerów turyści są rzadkością.

Czworo kijkarzy przyszło zapewne od strony szosy, bo rezerwat położony jest jakieś dwa kilometry od niej. Turyści poszli,ja zostałam, przyglądając się krokusowej polanie. Jeśli spodziewałam się spektakularnego fioletu niczym na szczecińskich Błoniach, mogłabym czuć się zawiedziona. Krokusy z Górzyńca mają bladoliliową barwę i dopiero zaczynały kwitnienie. Trzeba było dobrze wytężyć wzrok, by je z platformy dojrzeć. Ja jednak byłam zachwycona, że znalazłam to miejsce i mogę samotnie delektować się ciszą,chłonąc widoki.
Żądnym wiedzy dodam,że stanowisko w Górzyńcu jest jedynym takim miejscem w całych Sudetach! Naukowcy nie są pewni, czy stanowisko jest naturalne, ale opisane zostało już 200 lat temu,więc za takie można je uznać. W pełni rozkwitu doliczyć się można ponad tysiąc roślin!

Powrót zaplanowałam prostszą trasą- najpierw dotarłam do szosy, a nią na Rozdroże Izerskie. Stamtąd malowniczą drogą rowerową nr 22 do Płokowego Mostka. Nad malowniczą śluzą zrobiłam sobie krótki postój, zamoczyłam nogi w Płoce.Przez chwilę obserwowałam żaby składające właśnie skrzek na brzegu rozlewiska Płoki. Niestety na mój widok płazy schowały się i tylko setki jajeczek pływających przy brzegu świadczyły o ich działaniach.
Drogę na "5 dróg" umiliły mi motyle, które obudziły się pod wpływem słońca. Były to już nie tylko cytrynki, które obserwuję od kilku dni, ale i rusałki: pawik i żałobnik, których jest w Izerach sporo (wszak Góry Izerskie to motyli raj)
Z "5 dróg" do domu jest już blisko,jednak droga po ostatniej ulewie była podmokła, więc pod koniec wycieczki byłam cała utytłana w błocie.