Poranny spacer na Skałki Miłości

Niedziela budziła się słoneczna i bezchmurna. Siedząc pod orzechem zastanawiałam się, czy może jednak prognozy kłamią i warto wybrać się na rowerową wycieczkę. Kilka silnych podmuchów wiatru sprowadziło mnie na ziemię.
Dokończyłam iście wiosenne śniadanie: jajko na chwastach, spakowałam plecak i ruszyłam na pieszą wycieczkę (mimo zachęty, Ślubnemu nie chciało się ruszać) Wymyśliłam sobie, że pójdę pozbierać podbiał na Kotlinie. Weszłam na przełączkę pod Kuflem a z niej polną drogą w dół do wsi. Na dole wiosna ma się o wiele lepiej niż u nas. Kwitną żonkile i zawilce. Słońce grzeje, rzeczka szemrze... nad rzeczką przekwitają leszczyny. I właśnie pod leszczynowym krzewem zatrzymałam się na chwilę. Nazbierałam cały woreczek kotków. Będę miała dodatek do najbliższego chleba.

Potem zaczęłam się wdrapywać na Zamkową Górę. Zbocze jest wyjątkowo strome,więc nawet trochę się zgrzałam. Przy ostatnich zabudowaniach zobaczyłam rudego, kudłatego kundelka. Przywitał mnie jak starą znajomą, co wcale mnie nie zdziwiło, gdyż zwierzak jest częstym gościem w naszym obejściu. Zastanawialiśmy się,skąd jest ta powsinoga. No to już wiemy:mieszka na zboczach Zamkowej, w domku o równie miętowej barwie jak nasz.

Na rozstaju dróg nie skręciłam w lewo na zielony szlak, lecz poszłam prosto, wzdłuż uprawy leśnej i dalej łąkami na Kotlinę. Minęłam wieś, zahaczając o ostatnie zabudowania. Nie chciało mi się dreptać asfaltem do góry, więc znów bezdrożem,miedzą i leśną przecinką powędrowałam w kierunku Skałek Miłości. Gdy po lewej stronie miałam dzikie zbocze, po prawej rozciągał się rozległy widok na Pogórze Izerskie.

W duchu śmiałam się z siebie. Jeszcze pół roku temu nie wiedziałam, gdzie położone są Skałki Miłości, a teraz dokładnie wiem, jak dotrzeć do nich przedzierając się przez chaszcze,choć nigdy tą drogą nie szłam. Po kilku minutach wdrapywania się po wertepach stanęłam dokładnie u stóp majestatycznej skały uwiecznionej na niemieckich fotografiach.

Na jej szczycie zrobiłam sobie przerwę. Nie była ona jednak zbyt długa,bo znad Karkonoszy naciągały groźne chmury gnane zimnym przejmującym wiatrem. Stojąc tu, patrzyłam w dal, gdzie ostrzec można nie tylko polskie miasteczka i wioski ale także te po czeskiej i niemieckiej stronie. Tu ze skały, na której niemieccy turyści w latach trzydziestych wyryli swoje miłosne wyznania, a polska młodzież kontynuuje tę tradycję, widać doskonale, jak dziwne są tory historii.

Ruiny Kesselschlossbaude wyglądają coraz gorzej,posypały się kolejne ściany. Chciałam tu nazbierać podbiału,jednak ten nie zakwitł jeszcze tak wysoko. Trzeba mi będzie zjechać w doliny, by zebrać zioła.

Robiło się coraz chłodniej i mroczniej. Do domu postanowiłam wrócić najkrótszą trasą, by uciec przed deszczem.

Po południu zagrzmiało i lunęło wiosennym deszczem, zapachniało mokrą ziemią, nad doliną zalśniła tęcza. Na Fersztel zawitała prawdziwa wiosna.