Którędy szedłeś, piesku?

Mgliste, mokre i wietrzne przedpołudnie. Pogoda nie sprzyja spacerom. Mimo to biorę lornetkę i wychodzę z domu. Idę dobrze znanymi ścieżkami, rozglądając się i wypatrując czegoś przez lornetkę. Schodzę łąką do wsi, schylam pod każde drzewo na miedzy, zaglądam do zagród, przetrząsam nadrzeczne krzaki.Kolejnego dnia pogoda się zmienia, robi się pogodnie, a ja podążam inną ścieżką. Tym razem w górę, na przeciwległy stok. I tak od tygodnia.

Dzień po dniu wspólnie z Ślubnym lub na zmianę przetrząsamy teren w promieniu jakiś 3-4 km. Wszyscy sąsiedzi zaalarmowani, ogłoszenia opublikowane. Każda najmniejsza wzmianka o czarnym kundelku sprawdzona. Bez skutku.

Koki wyszedł z domu we wtorek przed południem. Ruszył dobrze znanym szlakiem wokół domu. Przez ostatnie dni, po śmierci Fridy jego spacery trwały do pół godziny. Szedł ścieżką obok samochodu, potem drogą do asfaltu i 200m do kolejnej ścieżki, którą wracał. Czasem jeszcze obszedł dom dookoła.
Tym razem zniknął za domem. Po trzech godzinach Ślubny zreflektował się, że coś jest nie tak. Rozpoczął poszukiwania. A potem rozpętała się nawałnica. Lało, grzmiało, a podwójną tęczę oglądać można było na całym Pogórzu ( o czym przekonałam się śledząc posty znajomych na fb)

Czy to był tęczowy most Kokiego? Czy za nią podążył do zwierzęcego raju, by dalej bawić się z małą Fridą?
Koki miał swoje lata, był ślepy i głuchy, a odejście Fridy mocno przeżył. Liczyliśmy się z jego odejściem, ale ... No właśnie... Chcieliśmy być przy nim, gładzić go po głowie i pomóc przejść na drugą stronę, a potem pochować go obok pozostałych zwierzaków.
Teraz rozumiem, co znaczy powiedzenie, że najgorsza jest niepewność.
A wystarczyło założyć mu maleńki nadajnik gps. Śmieszny gadżet, który teraz pozwoliłby nam odnaleźć naszego przyjaciela. Paradoksalnie, urządzenie leżało już w domu na półce, zapakowane niewielki kartonik. Tylko,że w naszej rodzinie to ja uchodzę za największą gadżeciarę, Ślubny nawet przeczytał instrukcję, ale gdy doszedł do pojęć: zeskanuj kod QR i zainstaluj aplikację, zrezygnował.

Koki był tu naprawdę szczęśliwy

Czy w tej konkretnej sytuacji by nam pomogło? Na pewno, bo po moim powrocie do Domku pod Orzechem przyczepiliśmy nadajnik największej powsinodze na górce, czyli Rikiemu i teraz możemy śledzić jego ścieżki ( o samym urządzeniu napiszę niedługo, bo lada moment nasz dom zaroi się od nowych mieszkańców).
Niestety ostatniej drogi Kokiego nie udało nam się wyśledzić.
Może nie chciał nam robić kłopotu i gdy poczuł zew śmierci ruszył jej naprzeciw?
Mamy tylko nadzieję, że nie pobiegł za zwierzyną i nie zgubił drogi do domu, nie błąkał się w ulewie po izerskich stokach, by w końcu paść gdzieś z wyczerpania i zimna.
Czujemy się bezsilni. Dzieci codziennie się z nami kontaktują, my codziennie przemierzamy stoki.
I mamy coraz mniej nadziei...