Pierwszy w tym roku Jarmark Perski Izerski w Kopańcu

Pamiętacie post z zeszłego roku, gdy odwiedzałam Inkwi w Kopańcu? Tym razem zdecydowałam się na podobną wycieczkę, z tym, że skorzystałam z propozycji Inkwizycji, by wystawić trochę moich ziół. Nie było tego dużo, więc wsadziłam pudełko ze skarbami do auta koleżanki, a sama dojechałam rowerem. Szkoda tylko, że impreza odbyła się w jedyny deszczowy dzień majówki?

Z Domku wyjechałam z lekką mżawką, która już za wioską zmieniła się regularny deszcz. Wystrojona w zieloną pelerynę, pod którą schowałam plecak ze strojem na przebranie, wyglądałam niczym zielony balon na zielonych kółkach (mam znów zielone oponki w szosówce!) Po drodze minęłam się z grupą kolarek na treningu, ich radosny świergot rozbrzmiewał zanim wyłoniły się zza zakrętu i długo po tym, jak się minęłyśmy. Jak widać dla dziewczyn każda chwila jest dobra na pogawędkę. W Rębiszowie świeciło słońce, a z jakieś zabłąkanej chmurki padał nadal deszcz,który o chwili ustał. Mozolnemu podjazdowi na Bożą Górę towarzyszyło już pełne słońce, a ja zastanawiałam się, po co mi trzy warstwy ubrań. 

Do Kopańca dojechałam całkiem rozgrzana. Przebrałam się w m słowiańską suknię i rozpoczęłam izerskie życie towarzyskie. Stoisko Inkwi usytuowane było między Izerską Lawendą a miodami i serami z Wolimierza. Zrobiło się wesoło, ludzie przychodzili,odchodzili. Przespacerowałam się po jarmarku.Czegóż tam nie było! Rękodzieło wszelakie, jedzonko najróżniejsze, wyroby izerskich twórców i hodowców, zbieranina staroci pamiętających dawno miniony czas. Mnie podobała się pewnie poniemiecka konewka, ale na rower się jej nie dało się zabrać ( ten stary rower widoczny na zdjęciu też mi się podoba)!

A potem zachmurzyło się, wychłodziło, znad gór nadciągnęła mgła i deszcz. Chwile jeszcze potargowałyśmy, Ikwi więcej, ja mniej (ale miodek majowy i syrop różany sprzedałam) i trzeba było się ewakuować z kopańskiej łąki, spakowałyśmy pudła ze  słoikami do auta,przebrałam się, wrzucając mokre suknie do samochodu  i koleżanka pojechała. Ja wsiadłam na rower i w strugach ulewnego deszczu też ruszyłam przed siebie. Nie było źle, wszak do domu miałam tylko 17 kilometrów. Akurat tyle, by przypomnieć sobie wszystkie przejechane w deszczu maratony z pamiętnym Klasykiem Radkowskim na czele. 

Mimo deszczu to był ciekawie spędzony czas, powoli rozpoznaję ludzi,którzy pojawiają się na tego typu eventach, zacieśniam znajomości.