Gringo spod orzecha, czyli 8 kg szczęścia

-We wtorek jedziemy do Jeleniej Góry- zadecydował Ślubny.

-Łał! To ci dopiero święto, bo wyciągnięcie go gdziekolwiek spod naszego orzecha graniczy z cudem. Tu jest szczęśliwy i już.

Co go zatem skłoniło do podjęcia tak heroicznego wysiłku?

Otóż podjęliśmy trudną, a jednocześnie jedyną słuszną decyzję o adopcji nowego psa. Po odejściu Kokiego dom zrobił się jakby za duży dla nas dwojga. Przez kilka dni przeglądaliśmy strony dwóch pobliskich schronisk dla zwierząt. Wybraliśmy to w Jeleniej Górze, bo z jednego ze zdjęć patrzył na nas 92G- młody kundelek czarno-podpalany. Nie zakładaliśmy z góry, że ten i tylko ten, ale wystarczyło że zobaczyliśmy go w boxie, by pokochać od pierwszego wejrzenia.

Formalności trochę trwały z powodu kontroli w schronisku. Mieliśmy więc czas, by za zgodą pracownicy, obejrzeć cały psi bidul oraz bliżej poznać naszego psa.

Schronisko mieści się na obrzeżach miasta, w kilkudziesięciu klatkach schronienie znalazło ok. 70 zwierzaków- psów i kotów. Boxy są przestronne i czyste, jest też sporo zieleni i ogrodzony „plac zabaw”. Pieski mają tu dobre warunki (o ile można tak powiedzieć o osieroconych, bezpańskich zwierzakach) Zauważyliśmy też ogromne zaangażowanie i troskę opiekunów. Pani Ania potrafi scharakteryzować każdego podopiecznego! (to ona jest autorką opisów na stronie internetowej placówki)

Siedząc przed biurem,podpisaliśmy umowę adopcyjna i mogliśmy nasze nowe dziecko, nazwane przez nas Gringo, zabrać do domu.

Przez całą drogę kundelek kręcił się na siedzeniu, a po wyjściu z auta od razu pobiegł do domu. Tak, jakby mieszkał tu od zawsze. Pierwszego dnia trzymaliśmy go na długim sznurku, żeby gdzieś się nie zawieruszył. Było to jednak zupełnie zbędne działanie, gdyż Gringo nie odchodził od nas na krok. Zabawnie wyglądało spotkanie z kozami- Pavetta od razu pokazała, kto rządzi stadem. Z Yenefer dotknęli się noskami, powąchali i hierarchia została ustalona.

Patrząc na naszego psiaka nie mogliśmy się nadziwić, jak szybko zaaklimatyzował się w domu: ułożył się dokładnie w tym samym miejscu, które lubił Koki, tam gdzie Koki ułożył się też do snu.

W środę postanowiliśmy go nie przywiązywać. 

Do obroży doczepiliśmy nadajnik gps, gdyby pobiegł za kimś lub za czymś. Zauważyliśmy, że nie ma najlepszego węchu, więc nadajnik zda się niezbędnym gadżetem ( o funkcjonalności tego "zegarka" pisałam tu). Możliwe, że właśnie tak stracił poprzednią rodzinę. Może pobiegł gdzieś podczas wycieczki i nie znalazł drogi powrotnej? Bo trudno nam sobie wyobrazić, że ktoś po prostu pozbył się tej chodzącej radości.

Gringo to prawdziwy wulkan energii. Skacze, biega, uwielbia się łasić, lizać i nigdy nie ma dość czułości!

Uwielbia aportować, co oczywiście cieszy Ślubnego, który z przyjemnością rzuca psu patyk.

Mam też znowu kompana do spacerów po łąkach, do zbierania ziół, jagód i grzybów (bo jagody właśnie się zaczęły, grzyby, mimo suszy też się pojawiły)

Już wiem, z kim pójdę na Kamienicę!

A jak Wam się podoba nowy domownik Domku pod Orzechem?