Siostrzana wędrówka Kamienickim Grzbietem

-Pódź, zy mnom na Tytoniowa Ścieżka.- poprosiła siostra zaraz po przyjeździe. -Pogodomy se po babsku.

No i jak miałam odmówić takiej prośbie? Przecież się nie da, zwłaszcza, że widzimy się na tyle rzadko, że każda spędzona z nią godzina staje się cennym wspomnieniem.

We wtorek, po sprawdzeniu, że pogoda sprzyja wędrówkom i zapakowaniu prowiantu, zabrałyśmy psa i aż nadto dobrze znaną ścieżką ruszyłyśmy w górę. Pies początkowo dziwił się wolniejszemu niż zwykle tempu, ale przecież nie wybrałyśmy się na trening tylko na babskie pogaduchy, a te potrzebują odpowiedniego tempa, krajobrazu i atmosfery.

Zatrzymaliśmy się na chwilę u wlotu Tytoniowej Ścieżki, by podziwiać zamglone tego dnia Karkonosze i ruszyliśmy przed siebie. 

Po ostatnim deszczu ścieżka była nieco wilgotniejsza, a pies, ku mojemu zdziwieniu moczył łapki w kałużach. Widać częste wizyty nad Przecznickim Potokiem przekonały go, że woda nie gryzie, a może przynieść ulgę zmęczonym nogom. Wiodący szczytem Dłużca płaj sprzyja rozmowom. Nie da się tu zasapać ani zmęczyć. Mogłyśmy sobie zatem pogadać do woli, poruszając wszystkie ważne i mniej ważne kobiece sprawy. Zuza rozglądała się ciekawie wokół, poszukując kryształów górskich i fotografując to i owo. Nim znalazłyśmy się na końcu drogi, jej plecak pełny był pięknej urody kamieni, które obiecała znajomej. Asfaltem doszłyśmy do rozdroża pod Kowalówką i...

-co to jest to brązowe na szczycie?- zapytała siostra wskazując rudą plamę na wprost nas.

-To ścieżka, którą zaraz będziemy szły, odpowiedziałam, wiedząc, że mając jeszcze trochę czasu w zapasie możemy pozwolić sobie na wejście na Kamienicę, którą koniecznie chciałam jej dziś pokazać.(moja poprzednia wycieczka w to miejsce)

Zaśmiała się nerwowo i coś fuknęła pod nosem, ale zaakceptowała moją propozycję. To przecież góry. Tu zawsze będzie pod górkę lub z górki. Taka ich uroda.

Wchodziłyśmy każda swoim tempem, ja ponaglana przez Gringo, który koniecznie chciał być już na szczycie szybciej, siostra, rozglądająca się ciekawie wokół, wolniej.

Domyślałam się jej uczuć, wszak nie tak dawno sama szłam tu pierwszy raz i z otwartymi ustami chłonęłam niezwykłość miejsca.

Usiedliśmy z Gringo na szczycie. Pies na ścieżce warował, pilnując, by Zuza dotarła do nas. Ja kontemplowałam widok, który już Wam pokazywałam.

Po chwili i Zuza stanęła obok nas i zaniemówiła.

Przed dłuższą chwilę nie potrafiła wydobyć z siebie słowa. Wreszcie rzekła z jakimś dziecięcym wyrzutem

-Czamu my tu nigdy nie byli?

https://www.mixit.pl/gotowe-mixit/musli

Tak, mnie to pytanie nurtowało od wielu tygodni. Dlaczego spędzając tu każde wakacje od 45 lat nie znałam tylu pięknych miejsc?

Nie potrafię odpowiedzieć. Może każde miejsce musi mieć swój czas?

Rozłożyłam koc, usiadłyśmy między jagodziskami. Wyjęłam słodki prowiant. Pies dostał swój przysmak, a my swój.

Tym razem były to batoniki Mixtit, których smaku obie byłyśmy ciekawe. Trzeba przyznać, że Mixitkisą smaczną i pożywną przekąską, idealną na wycieczkę.

Przed zejściem siostra obfotografował wszystko dookoła i to jej zdjęcia podziwiacie w dzisiejszym wpisie. Obiecała sobie, ze wróci tu, gdy będzie lepsza widoczność, bo rozległości pejzażu mogła się jedynie domyślać, widząc zamglony Gryfów i majaczące w dali Kaczawy.

Wracałyśmy wzdłuż Płoki, z przerwą w urokliwej dolince z tamą. Tu tradycyjnie zamoczyliśmy wszyscy nogi, zjedli kanapki. W towarzystwie biwakuje się tu przyjemnie, a czas upływa niepostrzeżenie.

Do domu wróciłyśmy w sam raz, by przygotować późny obiad.

Pozdrawiamy! #góry #gierczyn #góryizerskie #siostry #siostrzanamiłość #polishwoman #sisters #izeramountains

Post udostępniony przez Anna Kruczkowska (@akacja68) Sie 28, 2018 o 6:47 PDT