Domowe spaghetti i rówieśnicy.

Spaghetti jest moją ulubioną potrawą. Zwłaszcza to, które robi Ruda, a od niedawna i ja, bo się nauczyłam. Kiedy tylko się da podsuwam mamie tą potrawę podczas planowania posiłków na najbliższe dni. Wczoraj wspólnie ją przyrządzałyśmy. 

Składniki:

500g mięsa mielonego

500ml domowego przecieru pomidorowego

Wszelkie warzywa z lodówki

500g makaronu spaghetti

Ser żółty

Wykonanie krok po kroku:

Zaczęłyśmy od zesmażenia mięsa na patelni. Chwilę to trwa, cały tłuszcz musi się wytopić, a mięso zarumienić i pozbijać w grudki. Następnie dodałyśmy przeciery pomidorowe i warzywa pocięte w kostkę lub starte. My użyłyśmy papryki, marchewki, pora, ogórków z octu, cebuli, selera i czosnku. Nadaje się również groszek i kukurydza. Teraz pozostało nam tylko czekać aż mięso przejdzie przecierem, a cebulka się zeszkli, co jakiś czas dolewając wody, co by sos nie wyszedł za gęsty. 

Dzisiaj po powrocie ze szkoły zgrzałam wczoraj przygotowany sos, polałam nim wcześniej ugotowany makaron i wszystko posypałam startym serem. Smakowało wyśmienicie, jak zawsze. Ta potrawa ma jedną wadę: w zastraszającym tempie znika z talerza.

Rozmowy w kuchni

Oczywiście wspólne kucharzenie jest idealną okazją do porozmawiania. Poruszyłam temat „normalnych” ludzi w moim wieku. Mam odczucie, że mimo tego samego roku urodzenia posunęłam się nieco dalej w rozwoju od moich rówieśników. Brzmi nieco narcystycznie, ale taka jest prawda. Żeby dla niemal dorosłych ludzi świetnym dowcipem były słowa „pochwa” i „prącie” poruszane na lekcji biologii przy omawianiu układu rozrodczego?! I pomyśleć, że za rok te osoby będą wybierały nasz rząd i jeździły samochodami po naszych drogach… Przerażające.

Po za tym jakoś przy udziale Brata wyszedł temat sukcesu rodziców. Że nie polega on tylko na wychowaniu dziecka, które dobrze się uczy, ale dziecka, które lubi się uczyć. Uważamy, że Rudej to wyszło. Może nie wszyscy zawsze odrabialiśmy zadania domowe, ale cała nasza trójka czerpała przyjemność ze zdobywania wiedzy i z satysfakcji temu towarzyszącej.

Ach, no i czym by było przesiadywanie w kuchni bez herbaty? Obie piłyśmy jaśminową, z tym że ja jak na grzesznika przystało – z cukrem. Uznałyśmy, że żeby moja zbrodnia nie była taka straszna musimy kupić brązowy cukier – specjalnie do moich herbat.

Muzyka łączy pokolenia.

d i je