Ginące plemię- świetny reportaż z Północy

       Do reportażu trzeba dorosnąć. U mnie trochę to trwało. Może dlatego, że w dzieciństwie były to moje pierwsze, zbyt dojrzałe lektury i  potem nie miałam odwagi do nich wracać?

       Było minęło. Ostatnio do reportażu wracam z dużą sympatią. Najpierw była lekka, łatwa i przyjemna Beata Pawlikowska, potem guru polskiego reportażu Kapuściński. Wczoraj skończyłam pasjonującą książkę „Ginące plemię” Farleya Mowata. Książka została wydana w Polsce w 1972 (czyli w 20 lat po wydaniu kanadyjskim) nakładem wydawnictwa Iskry.

Ihalmiuci, ginący naród

           Reportaż przedstawia losy kanadyjskich Eskimosów z plemienia Ihalmiutów  w pierwszej połowie XX w.   Trzeba przyznać, że losy te nie są wesołe. Już w czasie czytania nasunęło mi się kilka myśli.

Po pierwsze Kanada zawsze kojarzyła mi się z dobrą organizacją i cywilizowanym podejściem do życia.  A tu okazało się, że Kanadyjczycy dopuścili poprzez zaniedbania i zaniechania, a czasem przez bezmyślność do prawie całkowitej zagłady plemienia, które … wymarło z głodu!!!

Po drugie-  ponieważ książka została napisana w połowie ubiegłego wieku, pokazuje sposób patrzenia „cywilizowanego” człowieka na ludność tubylczą.  Chwilami zastanawiałam się, co znaczy cywilizowany.

Po trzecie reportażysta obdarzony był ogromnym zmysłem obserwacji i umiejętności opisywania widzianej rzeczywistości. Dzięki temu  poznałam życie ludu, którego nędzne resztki pewnie całkowicie już zasymilowały się z Kanadyjczykami i nie kultywują dawnych tradycji.

Po czwarte poznałam kolejną wersję stworzenia świata. Według Ihalmiutów świat został stworzony przez Kailę- istotę wszechrzeczy, Boga Niebios. Co ciekawe, na początku Kaila stworzył zająca i pardwę. 

Po przeczytaniu obudziła się we mnie ciekawość, co stało się z tymi resztkami plemienia, które zostało przesiedlone ze swojego terytorium. Zaczęłam szperać po internecie i niestety poza kilkoma ubogimi wzmiankami w angielskojęzycznej wikipedii , niewiele znalazłam. Już miałam się poddać, gdy trafiłam na blog z interesującym reportażem:

http://weirdwildandwonderful.blogspot.com

Może nie jest tego dużo, ale przynajmniej wiem, że choć częściowo kultura Ihalmiutów nie zaginęła. 

            Eskimosi na tyle mnie prześladowałi przez ostatnie dni, że i w czasie świątecznych rozmów ich temat pojawiał się co jakiś czas, zwłaszcza, gdy ktoś próbował na cokolwiek narzekać.