Urlopowe refleksje ze wsi

Na wczasach ludzie się zmieniają... Nawet jeżeli im się wydaje, że nadal są Kowalskimi czy Nowakami, to tak naprawdę zmieniają się w rzeszę wczasowiczów lub turystów. Grają role narzucone przez urlop. 

Wystarczy wyjechać do jakiejkolwiek miejscowości turystycznej, by to zobaczyć. Tłumy maszerujące środkiem drogi ( no jakoś nie mogę sobie wyobrazić, że tak chodzą w swoich Katowicach, Warszawie, czy Łodzi...)

Tatuś jeżdżący gokardem z butelką piwa w ręce na co dzień pewnie jest szanowanym pracownikiem i nigdy nie przyszło mu do głowy picie w pracy ;) Teraz chce nadgonić stracony czas i spędzić czas z dzieckiem, a że sam przy okazji dziecinnieje, trudno.

Urzędnik w krókich obcisłych kolarkach pędzi 150 km. Rowerem , by zaliczyć kolejny kilometr, by pokonać siebie i innych.

Pani farmaceutka lub listonoszka (nieważne) ukazuje swoje wątpliwe kształty, leżąc jak morświn na plaży w zamałym stroju kąpielowym. Na co dzień obowiązuje ją dresscod, schludny mundurek.

Ja też się zmieniam. Wylewnie witam się z sąsiadami zza między. Opowiadam o ploteczkach i ich wysłuchuję. Cały dzień łażę w dresie lub wyciągniętej koszulce i szortach. Piję kawę o poranku przed domem. Przestaję się spieszyć. Nawet siano grabię...
I jeżdżę na rowerze, odwiedzam targowisko, mam czas dla znajomych, ba nawet nawiązuję nowe znajomości.

(i tylko w miejscowościach turystycznych staram się chodzić po pasach i nie zachowywać głośno).

Odpoczywam.
Ot... urlop na wsi.