"Matka wszystkich lalek" Moniki Szwaji

Lubię powieści Moniki Szwaji, bo pisze o Szczecinie i o Karkonoszach- oba regiony są mi znane i lubiane. W jednej ze swoich książek wspomniała nawet mieszkankę Trzebiatowa – autentyczną- która zna na pamięć całego „Pana Tadeusza”. 

Monika Szwaja i "Matka wszystkich lalek"

Z zaciekawieniem sięgnęłam więc po kolejną książkę autorki: "Matkę wszystkich lalek”. Już wcześniej dowiedziałam się, że książka jest „inna”, poważniejsza i trudniejsza, choć nadal jest to typowa proza kobieca.  Zasiadłam do czytania i… chyba mi się powieści pani Moniki przejadły, bo nijak nie mogłam się przekonać do tej powieści. Chcecie wiedzieć dlaczego?

Minusy powieści

Po pierwsze: sięgnęła do tematyki śląskiej i jej zapis gwary mnie –rodowitej Ślązaczki- nie przekonał. W moim domu mówiło się inaczej- z większym pochyleniem samogłosek, a próbowałam się przekonać, bo w domu babci też była lalka z porcelanową buzią i miała na imię… Elza, Elżunia- tak jak lalka bohaterki.

Po drugie: przeplatanie losów współczesnej Klary i wojennych losów Elżuni za bardzo „nie trzymało się kupy”. Zabieg retrospekcji w tej powieści mnie nie przekonał.

W sumie połączenie dotychczasowego stylu pisania prozy lekkiej , łatwej i przyjemnej z jakąś próbą udokumentowania czasów minionych, moim zdaniem, się pisarce nie udał. A szkoda, bo temat wynarodowienia śląskich dzieci w czasie drugiej wojny światowej z pewnością zasługuje na uwagę.

I na koniec jeszcze jedno ale- po raz kolejny zakończenie powieści kuleje. Zazwyczaj czytając książki Szwai już w połowie wie się, jak potoczą się losy bohaterów- tym razem też- konieczny jest totalny happy end.