Majówkowe wspomnienia cz. 2

        Kolejne dni majówki spędziłam w mojej samotni w Izerach ( Chuda w tym czasie zwiedzała Poznań, a Marzenka - Wrocław). Nim tam jednak dotarłam czekało mnie kilka godzin tułaczki polskim pociągami. Nie narzekam jednak, bo miałam dużo szczęścia. Koleje Dolnośląskie dysponują wygodnymi niskopodłogowymi składami z miejscem dla rowerów. Jechało się zatem wygodnie. 

       Mniej okazale prezentuje się tabor przewozów regionalnych na trasach regio. Tu przedział do przewozów większych bagaży był tak stary i zdewastowany, że czkałam, kiedy coś spadnie mi głowę. Niewygody zrekompensowało mi jednak towarzystwo- przez dwie godziny jechałam z starszym panem, który do złudzenia przypominał mojego niedawno zmarłego ojca.Ten sam brzuszek piwny, taka sama siwa broda, białe włosy i pokaźna łysina pokryta piegami. Nawet sposób mówienia miał podobny- rozprawiał ze swadą i posiadał sporą wiedzę z różnych dziedzin.

Czas nam szybko mijał.

      W górach nie miałam wiele czasu nacieszyć się ciszą, jednak mnie najczęściej wystarczy jedno wejście na moją Górę, by poczuć napływ nowych sił.

Tym razem było podobnie- jedna samotna wycieczka, wyciszenie, pobycie tylko z sobą i swoimi myślami, pot, przezwycieżenie słabości pozwoliło mi odreagować stres.

       Znalazłam nawet czas na spotkanie z moim izerskimi przyjaciółkami, a przyznać trzeba, że są one istotami niezwykłymi. Mają ogromne serca, życiową mądrość i obdarzają ludzi swoim ciepłym słowem.   Choć los ich nie oszczędza, zachowały optymizm i radośc życia. Uwielbiam spotkania z każdą z nich, bo wiem, że jesteśmy dla siebie ważne. 

Wizyta u jednej z moich przyjaciółek miała zaskakujacy przebieg, bo właśnie urodziło się cielątko. 

I to są właśnie moje Izery- góry, ludzie i zaskakujace wydarzenia.