Gdzie mieszkają trolle?

- A może wybierzemy się na Bornholm?- wypaliła Gui pewnego czerwcowego popołudnia, gdy już wiedziała, ze nie wszystkie kunsztownie układane plany da się zrealizować. – Tam jest Az pięć latarń morskich! Zdobyłabym złotą odznakę miłośnika latarń.- Gui była coraz bardziej podekscytowana, a jej zapał i mnie zaczął się udzielać. Przecież już rok wcześniej taka idea pojawiła się w czasie rozmów ze znajomą.  Należało więc pomysł przemyśleć i zająć się realizacją.

Wreszcie w środku długiego sierpniowego weekendu znalazłyśmy się na katamaranie płynącym do Nexo.  My dwie, nasze rowery i sakwy załadowane śpiworami, karimatami , namiotem i prowiantem.

 Zaopatrzone w mapę i przewodnik po raz kolejny planowałyśmy trasę. Wiedziałyśmy, że mając do dyspozycji tylko niecałe dwa dni (katamaran przypływał o 11.00, a odpływał o 17.30 ) nie zobaczymy wszystkiego. Musiałyśmy atrakcje obowiązkowe i warianty , gdyby się udało więcej.

Statek zawinął do portu w Nexo przed 12.00. Już na starcie miałyśmy więc godzinę opóźnienia. Szybko wjechałyśmy do miasteczka, by znaleźć bank i wybrać duńskie korony ( w Trzebiatowie nie udało się ich kupić). Zwiedzanie Nexo zostawiłyśmy sobie na następny dzień. 

Pierwszy postój zaplanowałyśmy w Sveneke, gdyż tam stała pierwsza na naszej trasie latarnia morska. Tam też bliżej zaznajomiłyśmy się ze wschodnim wybrzeżem wyspy. Widok ogromnych głazów porozrzucanych w płytkiej wodzie i zieleni wyrastającej miedzy głazami nie da się opisać.

Potem wpadłyśmy do portu i ruszyłyśmy w górę do miasteczka. Tam trafiłyśmy na lokalny jarmark, czyli mydło i powidło z przewagą rękodzieła i miodu. Spróbowałyśmy tez lokalnego jedzenia, czyli pączków z ciasta racuchowego smażonych na specjalnej patelni i podawanych z dżemem i cukrem pudrem.

A potem co chwila słychać było nasze okrzyki zachwytu, gdy wybrzeże stawało się coraz bardziej poszarpane i skaliste, a oczom naszym ukazywały się kolejne godne uwagi pejzaże.

Drugi dłuższy postój miałyśmy w Gudhjem, bo tam, zgodnie z przewodnikiem należało zjeść bornholmera, czyli wędzonego śledzia po bornholmsku. Nasza łamaną angielszczyzną zamówiłyśmy ów przysmak i po chwili stało przed nami danie składające się z wędzonego śledzia, tartej rzodkiewki i cebulki, surowego żółtka i kromki ciemnego pieczywa z masłem. W Gudhjem podziwiałyśmy kolejny port rybacki, maleńkie domki wrośnięte w strome zbocze i niesamowicie strome, kręte uliczki.

W drodze do kolejnego miasteczka- Tejn obejrzałyśmy kilka wiatraków, z których słynie wyspa, ale zatrzymałyśmy się przy… dzikiej gruszy i jeżynach. 

Planowy postój miałyśmy przy menhirach.

Miejsce magiczne, czuło się powiew historii i cudowności.

- Tu są trolle- szepnęłam do Gui.- Czuję ich obecność. – Gui popatrzyła na mnie z powątpiewaniem, ale baczniej przyjrzała się dzikiemu krajobrazowi z sterczącymi głazami prastarych grobów. Schyliłam się , by sfotografować karłwata roślinność, gdy usłyszałam rozpaczliwe wołanie:

- Mamo! – podniosłam wzrok znak jałowca, by zobaczyć , co stało się mojej córce.- No, jesteś. Nie widziałam cię i się przestraszyłam. Uwierzyłam w te twoje trolle.

- Magia miejsca zadziałała.- uśmiechnęłam się do siebie.

Teren wznosił się coraz bardziej i poczułyśmy, że jesteśmy w górach.  Rowerowe podjazdy były coraz trudniejsze. Około 17.00 znalazłyśmy się północnym cyplu wyspy – Hammeren. Majestatyczna góra robiła wrażenie. U jej podnóża zostawiłyśmy rowery i pieszo dotarłyśmy do drugiej tego dnia latarni morskiej. Chwila zachwytu nad pięknem pejzażu, podziwianie dzikiego wybrzeża, pamiątkowe zdjęcia przy latarni i szybkie zejście, bo dzień miał się ku końcowi, a my planowałyśmy jeszcze zobaczyć dwa ciekawe miejsce i znaleźć nocleg.

Pod kolejną latarnię wjeżdżałyśmy krętymi serpentynami o ogromnym nachyleniu. Na szczycie czekała na nas piękna latarnia Hammer Fyr, na którą można było wejść (nareszcie czynna latarnia!)

Ze szczytu widać było niedalekie miasteczka, średniowieczne grodzisko i cudny brzeg morski. Było też widać brzeg Szwecji, ale to zauważyłyśmy dopiero przeglądając zdjęcia.

Słońce było już stosunkowo nisko, gdy dojechałyśmy do kolejnego magicznego miejsca- ruin Hammershus. Zwiedzanie ich zajęło nam prawie godzinę, gdyż grodzisko jest olbrzymie i dobrze oznakowane. Przydała się też jako taka znajomość historii i sposobu budowania średniowiecznych warowni przećwiczona na schemacie zamku w Malborku. Dzięki temu mogłyśmy, posiłkując się informacjami w języku angielskim zamieszczonymi przy kolejnych ciekawych miejscach, poznać historię zamczyska i przeznaczenie poszczególnych ruin.  

Nocleg znalazłyśmy na Lyngholt Familie Camping. Rozłożyłyśmy namiot i pojechałyśmy kolejny raz nad Bałtyk, by obejrzeć zachód słońca. Już o zmroku wracałyśmy wśród menhirów i głazów lasu Finnedal.

To był pasjonujący dzień. O kolejnym napiszę w drugim wpisie.