108 km czyli sabacik w Świnoujściu

W sobotni poranek wyszykowałyśmy się na maraton- w końcu 108 km to nie przelewki, Chuda miała lekkie obawy przed takim dystansem. Potem okazało się, że niepotrzebnie. Pogoda była jak na zamówienie- słońce i lekki wiatr (lekki dla nas, niektórzy narzekali). Gdy ja już jechałam, dziewczyny, oczekując na start, stały się znów "gwiazdami telewizji lokalnej", udzielając wywiadu.

         Trasa XIII Ultramaratonu Rowerowego w Świnouściu wiodła wzdłuż Zalewu Szczecińskiego, ale tylko kilkakrotnie zbliżała się na tyle, by móc cieszyć się jego widokiem. Jednak i te rzadkie momenty sprawiały, że rozpływałam się w zachwycie. Zachwyt towarzyszył mi na całej trasie. Jechałam w niesamowitej euforii, jakby mi kto skrzydła doprawił. Cieszyło mnie słońce, przesuwające się przed moimi oczyma pejzaże, wreszcie mijani na trasie znajomi. Na krótką chwilę stawaliśmy się sobie bliscy, na mgnienie oka, machnięcie ręką. Czasami ktoś mnie wyprzedzał, czasami ja wyprzedzałam. Zdarzało się, ze chwila zamieniała się w wspólne kilometry. Tym razem udawało mi się dłużej utrzymywać w grupie, poczuć wspólnotę z innymi, ich wysiłek stawał się moim.

Za Stepnicą mijałam obie moje dziewczyny, najpierw jadącą samotnie Gui, potem uśmiechniętą Chudą, trzymającą się sporej grupy.  One były przed półmetkiem, ja już wracałam.  Za Wolinem dojechałam do młodszej ode mnie zawodniczki i do mety jechałyśmy wspólnie. A na mecie okazało się, że… cała trasę przejechałam w rekordowym dla mnie czasie poniżej 4 godzin.

A potem było czekanie na dziewczyny, posiłek i rozmowy z tymi, którzy przyjechali wcześniej i tymi, z którymi jechałam.

Po godzinie dojechały dziewczyny- wspólnie! Zmęczone i zadowolone- Gui mniej, Chuda bardziej. Potem zjadły żurek i ruszyłyśmy na prom. Po południu, korzystając z pięknej pogody postanowiłyśmy najpierw iść na kawę i ciasto- trzeba było przecież uzupełnić spalone kalorie, a potem nad morze.

Wybór padł na kawiarnię „Kredens". Urzekł nas wystrój tego miejsca- jednolity, prowansalski z żywą lawendą. Zamówiłyśmy kawę z cynamonem i wielkie czekoladowe ciasto brownie.  To był strzał w dziesiątkę. Sączyłyśmy aromatyczna kawę, opychałyśmy się ciastem i prowadziłyśmy kolejną absurdalną rozmowę z podtekstami, co jakiś czas wybuchając serdecznym śmiechem. Było coś o przystojnych kelnerach, męskich głosach, kulturze języka, egzaminach z tejże i… orgazmie spożywczym. Ten ostatni spowodował dziwny wzrok Niemki siedzącej obok- chyba z całej rozmowy tylko słowo orgazm wydawało się jej znajome.

Bałtyk był jak zwykle urokliwy. Spacerkiem dotarłyśmy aż do ujścia Świny, gdzie stoi charakterystyczny biały wiatrak. Bardzo chciałyśmy go zobaczyć, gdyż nie odwiedziłyśmy go w czasie naszej latarnianej wyprawy.

Wieczorem wspólnie z sąsiadem z campingu poszłyśmy na imprezę integracyjną do mariny. Zjadłyśmy rybkę i spotkałyśmy się ze znajomymi. Dzięki temu Gui zamiast tłuc się pociągiem do Wrocławia wróciła wygodnie samochodem. Sobotę zakończyłyśmy sabacikiem na balkonie naszego pokoju.

A w niedzielę odebrałyśmy trofea sportowe.