Gierczyńskie trawy

Za oknem zima, i choć dni stają się  dłuższe, to do wiosny nadal daleko. Taki czas sprzyja  wspomnieniom, przemyśleniom, refleksji. Wczoraj naszło mnie na wspomnienia izerskich łąk. Często o nich myślę. Zazwyczaj wtedy, gdy nie mogę usnąć. Wówczas zaczynam wizualizować wrzosy i trawy.  

Rośliny izerskich łąk 

Gierczyńskie trawy są specyficzne- różnorodne i wysokie. Na zboczu Kufla można spotkać „serduszka”, jak o nich mówiłyśmy z kuzynką i tę nazwę przejęły moje dzieci (systemowo nazywa się drżączka).  Świetnie nadaje się na bukiety, obowiązkowo wkładało się ją z innymi trawami i kwiatami między kartki książki i tworzyło się suszone bukiety dla bliskich. W bukietach tych musiały się też znaleźć „firanki”- miękka delikatna trawa o brązowej wiesze     ( prawdopodobnie gatunek miotła). Rosła w sporych skupiskach i patrząc przez nią miało się wrażenie, że ogląda się świat właśnie przez firankę.

Gdy byłyśmy małe całymi dniami biegałyśmy z kuzynką po łąkach, a trawy zakrywały nas i chroniły nasze sekrety. Z jej nasion gotowałyśmy obiady, w niej bawiłyśmy się w dom i w chowanego.

A potem, gdy dorosłam, to moje dzieci spędzały czas wśród gierczyńskich traw i bawiły się podobnie jak my wcześniej. 

Poszukując zdjęć, o które prosiła mnie Chuda, znalazłam wczoraj kilka takich gierczyńskich, z zagubionym na łące dziećmi. 

Przy okazji przypomniałam sobie nasze wędrówki nad Przecznicki Potok, na Biały Kamień, czy do Kotliny. 

I na koniec zdjęcie sprzed 25 lat- specjalnie dla Marii z Pogórza Przemyskiego. 

(ja to ta wylegująca się w trawie, w nieodłącznym kapeluszu)