Życzenia z Bałtykiem w tle

Dom posprzątany, ciasta upieczone, żur ugotowany. Nim zaszło słońce pojechałam nad Bałtyk. 

Chyba nigdy nie pozbędę się tego wzruszenia, drgnienia serca, gdy widzę morze. Dzisiaj Bałtyk był wzburzony i choć dzień wydawał się pogodny nad horyzontem unosiła się ledwo zauważalna mgiełka. Wiał silny, lodowaty północny wiatr. Mimo to usiadłam na chwilę i zapatrzyłam się w przestrzeń.

Morze i niebo. Doskonałość natury. Piękno Absolutu. 

Wyciszona mogłam wrócić do domu. 

Wielkanoc to święto radości nadziei,

święto triumfu dobra

Niech więc w Waszych sercach zagości dobo i miłość.

Niech Sprawiedliwość i pokój będą Waszymi towarzyszami.

Świętujmy! 

Jajka w kminku i inne tradycje wielkanocne

Za oknem trochę kapryśna wiosna, ale widać ją, bo okna zdążyłam umyć. Parę innych rzeczy też zdążyłam zrobić. Zapeklowane szynki czekają na uzupełnienie śliwkami i morelami i upieczenie ich w wielkiej brytfannie, ogórki, grzybki, cebulki, groszek, chrzan i borówki przygotowane są do zrobienia sosów , w piekarniku pieką się chleby, a w glinianym garnku moczą się jaja w kminku. 

"Siostrunie" warte obejrzenia

Małe miasteczka mają swoje minusy. Jednym z nich jest utrudniony dostęp do tzw. kultury wysokiej.  Teatr, filharmonia, opera to dobra dla nas, mieszkańców miasteczek, prawie niedostępne, wymagające sporych przygotowań i planowania. Trzeba mieć przynajmniej 5-6 godzin, zamówione dużo wcześniej bilety, sprawny samochód lub umówiony wyjazd grupowy.

I właśnie z grupowego wyjazdu skorzystałam w ostatni piątek. W ramach spóźnionego Dnia Kobiet pojechałyśmy z koleżankami z pracy do Koszalina na spektakl  „Siostrunie”.

Wybór był strzałem w dziesiątkę. Bawiłyśmy się doskonale, siedząc w drugim rzędzie i widząc wszystkie miny i grymasy aktorów.

A było co oglądać, gdyż obsada aktorska : Fraszyńska, Szwed, Żak, Dereszowska i Rozmus nie tylko pokazali na scenie swój kunszt (żadnej chałtury), ale świetnie się bawili w swoim towarzystwie. Tak świetnie, ze w pewnym momencie całe towarzystwo się zagotowało i wybuchło śmiechem, którego z pewnością w scenariuszu w tym miejscu nie było.

Sztuka opowiada o problemach pewnego żeńskiego zakonu. Liczba sióstr nagle dramatycznie zmalała, gdyż większość otruła się potrawą z własnoręcznie zbieranych grzybów. Ocalałe zakonnice nie mają pieniędzy na pochowanie towarzyszek i próbują zebrać fundusze, organizując show.

Całość jest niesamowicie humorystyczna, ale nie kpiąca. Pod płaszczykiem lekkiego purnonsensu i mrużenia oka przemycane są prawdy o słabości człowieka.

I choć spektakl jest lekki i chwilami frywolny, niesie za sobą ważne przesłanie- w człowieku należy szukać dobra i wybaczać słabości. 

Co zrobić z jarmużu?

Gdy większość społeczeństwa ulega pokusie zakupu nowalijek, ja z uporem maniak bojkotuję holenderską sałatę, rzodkiewki czy kapustę pekińską. Wyjątek robię od czasu do czasu dla pomidorków koktajlowych i ogórka. Korzystam za to z tego, co rośnie na mojej działce. Sąsiedzi dawno przekopali swoje zagony, a ja wydzielam miejsca, których nie należy jeszcze przekopać, bo pory, bo zielona pietruszka, rukola, roszponka czy... jarmuż. I o jarmużu dziś będzie. 

zapomniane warzywo- pasternak na naszym stole

Co roku wczesną wiosną zaczynam się zastanawiam, co zrobić z pasternakiem zalegającym w moim kopcu. Zapytacie, dlaczego zalega? Proste- co roku sieję go za dużo. Wyrasta do monstrualnych rozmiarów i potem całą zimę wykopujemy korzenie i zjadamy we wszelkich możliwych konfiguracjach. Przede wszystkim ląduje w rosole zamiast selera, który się na mojej działce nie udaje i pietruszki, bo ta też na mojej działce wyrasta do wielkości mysich ogonków. Jest jednym ze składników wszelkich zup -kremów, bo świetnie nadaje się na zagęstnik, a także sałatki warzywnej.

Co to jednak jest pasternak i co robi na mojej działce? 

Wyglądem przypomina wielką pietruszkę, jednak różni się od niej słodkim zapachem i kształtem natki. Niewtajemniczeni łatwo go mylą, zwłaszcza, że zdarza się, iż sprzedawany jest jako pietruszka. 

W smaku słodszy i delikatniejszy od pietruszki, przypomina po trochu marchew i seler. 

Czemu go sieję? Otóż w przepisie na moczkę, który odziedziczyłam po babci musi się pasternak znaleźć, a że na Pomorzu się go nie uświadczy w sklepie (chyba że ktoś nieuczciwie sprzedaje go jako pietruszkę) , więc zaczęłam sama go wysiewać. Nawet nasiona mam już z własnej uprawy. 

Tym razem pod wpływem próśb Chudej przygotowałam placki. Na trzy porcje wzięłam: 

1 marchew, 1 pasternak, 1 cebulę, 1 jabłko, 5 ziemniaków. 

Wszystkie warzywa obrałam i wrzuciłam do malaksera, który zmiażdżył je na papkę (ależ ja lubię mój malakser, który kupiliśmy z... weselnych pieniędzy!) . Warzywa kończyły się miksować dołożyłam:

1 jajko, 2 łyżki mąki kartoflanej sól i pieprz do smaku. 

Na patelni rozgrzałam olej i usmażyłam placuszki. Zjedliśmy je z sosem wołowo-grzybowym. 

Jeszcze ciche Mrzeżyno

Mrzeżyno to niewielka osada wypoczynkowa nad Bałtykiem, zaledwie 10 km od Trzebiatowa, w lecie to tu przyjeżdżają trzebiatowianie w niedzielne popołudnie.

 Kiedyś była to typowa osada rybacka, choć jej urok doceniał już na początku ubiegłego wieku amerykański malarz Lyonel Feininger.

W klasie, którą  uczyłam ponad 20 lat temu większość dzieci pochodziła z rybackich rodzin.  Wracając do domu, często zbaczałam z głównej drogi, by zejść do portu i u rybaka kupić świeżą flądrę lub śledzia prosto z kutra. A przy nabrzeżu stało mnóstwo kutrów z charakterystycznym skrótem Mrz.

Teraz kutrów rybackich jest znacznie mniej, czasami cumują jednostki z pobliskich miejscowości. Niektóre łajby zmieniły zadanie, rybacy przerzucili się na rejsy wycieczkowe, typu wyprawa na dorsza albo rejs o zachodzie słońca. Mamy tez rybaka barda, przepowiadającego pogodę.

Od zeszłego roku w mrzeżyńskim porcie trwały intensywne prace rewitalizacyjne, które właśnie są na ukończeniu.  Odnowiono nabrzeże, przygotowano szeroki deptak dla turystów, od podstaw wybudowano nowoczesne zaplecze dla rybaków i wędkarzy. Na przeciwnym brzegu kończy się budować marina. Teraz będą tu cumować nie tylko łodzie i kutry, ale także jachty i żaglówki.

Przy samym ujściu Regi pracuje pogłębiarka.

Na razie jest jeszcze pusto i cicho, przy nabrzeżu stoją pojedyncze kutry, rybacy rozplątują sieci, barwne skrzynki ustawione są w piramidy, wszędzie unosi się charakterystyczny zapach morskich ryb.

Bliżej plaży na wczasowiczów czekają zamknięte jeszcze smażalnie ryb, cukiernie i kafejki.

 Za dwa miesiące zrobi się tu gwarno i wesoło. Myślę, że wczasowicze docenią inwestycję, tylko ja przestane odwiedzać hałaśliwe centrum, schowam się w głębi lasu, poszukam dzikiej plaży o kilka kilometrów dalej.

Póki co rozkoszuję się pustką, przyjeżdżając gdy mam trochę czasu i potrzebę spojrzenia w głębię.

Spacer po trzebiatowskim parku

Zgodnie z obietnicą, dziś zabieram Was do trzebiatowskiego parku. Myślę, że nie ostatni raz. Tym razem bowiem skupię się znów na kwiatkach, listkach i gałązkach. Jest to jednak założenie o tak ciekawej historii, że z pewnością przybliżę Wam ją, gdy tylko zrobię odpowiednie zdjęcia, mogące zilustrować opowieść o Królewskim Gaju. 

W niedzielne przedpołudnie mieliśmy wybrać się ze znajomymi na zbiór podbiału. Niestety znajomi, po sobotnim ognisku, nie wstali, więc podbiał jeszcze poczeka. Natomiast mój pies czekać nie chciał. Wzięłam więc kudłacza, i wyszłam na spacer w towarzystwie T., który nie przegapił okazji do ponabijania się ze mnie, gdy tak latałam od kwiatka do listeczka. 

Na poniższym zdjęciu - dla dociekliwych - ukryła się jaszczurka:

 "Skąd ja wiedziałem, że do tego drzewa też poleziesz?" ;)

 Cóż, moich zachwytów nad stanowiskiem widłaka T. nie umiał zrozumieć. Ani to ładne, ani pachnące, ot zielone.

 Moja fascynacja "drzewami w żółte" plamy też wprawiła go w lekkie zaskoczenie. :)

Na razie zdjęć jeszcze pewnie trochę będzie, póki nie wyjadę w góry, gdyż tam trudno o internet. Ale w maju pewnie zasypię Was górskimi widoczkami i zdjęciami kolejnych roślinek, zwierzątek i innych "niezmiernie ciekawych" obiektów ;)