Maratonowy rok- czas podsumować sezon

Do tego wpisu zabieram się już po wielokroć, ale ciągle albo nastrój nie ten, albo inne ważniejsze sprawy, albo... wszystko ma swój czas... Trzeba nabrać dystansu, zdobyć się na refleksję... Wreszcie, pogoda taka, że trudno mówić o końcu sezonu rowerowego. 

Coś się jednak na pewno skończyło- sezon maratonów rowerowych. O tym więc można napisać.

Ci, którzy na bieżąco śledzą nasze wpisy wiedzą, że w tym roku byłyśmy na wielu maratonach i przejechałyśmy sporo kilometrów. Może jednak wystarczy tych ogólników.

Sezon maratonowy rozpoczęłyśmy w kwietniu maratonem w Trzebnicy. Zakończyłyśmy we wrześniu w Rewalu. Uczestniczyłyśmy w 11 maratonach edycji Supermaratonów oraz w Maratonie Sokoła w Radlinie. Przejechałyśmy w tym czasie ponad 1200 km (tylko Gui trochę mniej). Spędziłyśmy na trasie prawie 60 godzin. Najdłuższy dystans wyniósł 216 km.

To był udany rok, bo wysiłek każdej z nas zaowocował wysokimi miejscami w rankingach: w swoich kategoriach uplasowałyśmy się w pierwszej trójce:

Chuda była pierwsza, Gui -druga, a ja trzecia. Także w tzw generalnej klasyfikacji zajęłyśmy miejsca w pierwszej dziesiątce kobiet. 

W czasie zamknięcia sezonu w Rewalu kilkakrotnie byłyśmy wyczytywane i odbierałyśmy statuetki. Było to bardzo sympatyczne uczucie. 

Jednak to nie wynik jest najważniejszy, o czym już wielokrotnie pisałam. Dla mnie ważniejsi są ludzie, którzy tworzą tę wielką maratonową rodzinę. W tym roku zacieśniły się nasze więzy z Terenią, Gosią i Anią, z którymi spędzałyśmy czas po maratonach gadając i gadając. Kilkorga ważnych dla nas zabrakło, ale że życie nie lubi próżni, znaleźli się inni, ciekawi, mądrzy , o niesamowitych zainteresowaniach i pasjach. Ponieważ wydłużyłyśmy dystanse, jeździłyśmy tez innymi osobami, stąd bliższa znajomość z Basią, Ulą, Sławką i Irenką. Gui jeszcze bardziej zaprzyjaźniła się z Natalką. W tym gronie nie zabrakło i kolegów, ale nie chciałabym nikogo urazić, więc nie będę wymieniać, z resztą, trwałoby to zbyt długo. Bliżej poznałyśmy także Orgów poszczególnych maratonów. Dotychczas niedostępni i nieugięci, teraz okazali się ciepłymi, fajnymi ludźmi, którzy także potrzebują, by docenić ich trud i zaangażowanie w organizację takiej niesamowitej imprezy, jaką jest maraton. 

Gdzie było najfajniej? Trudno odpowiedzieć. Uwielbiamy Iławę, bo jeździmy rodzinnie, świetnie czujemy się w Kołobrzegu i w górach. Wiem, gdzie było najtrudniej- w Radkowie, ale też z ogromnym sentymentem będę ten maraton wspominać. Tak samo jak ten w Karpaczu. 

Z resztą, co tu dużo pisać- nam się po prostu zawsze podoba, bo wszędzie są ludzie o podobnych pasjach, każdy region naszego kraju jest piękny, wiec i trasy są malownicze, a o drobnych niedociągnięciach szybko się zapomina. 

Sezon to jednak nie tylko maratony, to tysiące kilometrów w różnych częściach Polski, pot, zmęczenie, otarcia i siniaki. Duma z pokonania swoich słabości. 

Przed nami kilka miesięcy zwolnionych obrotów, chociaż nie całkowitego lenistwa. Chuda pod okiem Roberta już rozpoczęła treningi do nowego sezonu. My z Gui jeszcze odpoczywamy.