Pomiędzy światami....

Zdjęcia z facebookowej strony Radlina

Z Tatą na cmentarz chodziło się wieczorem. W zamglonym powietrzu unosił się zapach topionego wosku, mgła mieszała się z dymem zniczy... Stawaliśmy przy grobie Mamy, wpatrywaliśmy się światełka świec i zdjęcie na nagrobku. Ze zdjęcia patrzyła na nas młoda lekko uśmiechnięta kobieta. Taką ją zapamiętałam. 

Tuliłam się do ciemnego płaszcza taty, tego z kołnierzem z karakułów, pachnący tytoniem. Zakładał go tylko na ważne okazje. Na co dzień preferował styl turystyczno-sportowy- flanelowa koszula w kratę, dżinsy i kurtka wiatrówka. Ale 1 listopada zakładał płaszcz.

W ostatnim roku swojego życia nie poszedł na cmentarz w dzień Wszystkich Świętych. Nie udało nam się Go namówić, ani mnie, ani siostrze. Podobnie w Zaduszki. Znalazł tysiąc powodów, dla których nie ma czasu iść na grób mamy. Nie rozumiałyśmy go wtedy. A on 

Może już wtedy podświadomie wiedział, wyczuwał, że za 3 miesiące właśnie tam złożymy urnę z jego prochami...

Myślałam o nim, o Mamie, o moich bliskich, którzy leżą na biertułtowskim cmentarzu. 

Stałam wieczorem pod krzyżem w Trzebiatowie w zadumie... Wcześniej zadumałam się nad szarym Bałtykiem, gdzie pojechałam rowerem i na niemieckim cmentarzyku w Nowielicach. 

Dzień zadumy...

Cztery żywioły...