Hedonistycznie z sztuką w tle, czyli Wrocław dzień pierwszy

- No, to musimy plan pobytu ułożyć.- napisała Gui na fb na tydzień przed moim przyjazdem do Niej.

I zaczęło się.- wymiana linków do miejsc, które chcemy zobaczyć i wspólnie zwiedzić, jakieś odgrzebane wspomnienia, polecenia znajomych… Powoli krystalizowała się lista miejscówek i terminów.

Sobota miała być laitowa, bo przecież noc spędziłam w pociągu, więc istniała obawa, że padnę.  

O 5.30 mój pociąg wtoczył się na stację Wrocław Główny (z „niewielkim” prawie półgodzinnym opóźnieniem ) , Gui czekała z aromatycznym, ciepłym jeszcze cydrem w kubku. Wsiadłyśmy w autobus i chwilę później leżałam już w łóżku w mieszkaniu Gui. Trochę dospałam ( w kuszetce spało mi się dobrze, więc obudziłam się gotowa na podbój Wrocławia)

Tego pierwszego dnia zaplanowałyśmy wizytę w sklepie ze słodyczami „Kopalnia słodyczy”, dwie wieże widokowe, obiad i kino.

Zaczęłyśmy od Mostka Pokutnic przy kościele Marii Magdaleny, skąd po wdrapaniu się po schodach podziwiałyśmy panoramę miasta. 

Następnie przeszłyśmy Rynek, by znaleźć  „Kopalnię słodyczy”. Ten niewielki sklepik kusił wielobarwnością i różnorodnością słodkich smakołyków. Sprzedający patrzyli na nas z pobłażliwością, gdy buszowałyśmy między półkami i piszczałyśmy z zachwytu.  Szybko wykrystalizowała się lista zakupów i po kilku minutach ochów i achów miałyśmy torbę z czekoladową żabą z Harrego Pottera, dwoma piankowymi myszami i czarnymi landrynkami o wdzięcznej nazwie kopalnioki (moje wspomnienia z dzieciństwa) czekoladkami z postaciami Muminków, kilkoma rodzajami krówki z bloku, chałwy, kolorowego nugatu i tureckiego przysmaku z róży- rachatłukum ( o rachunek nie pytajcie).

Idąc do sklepu, zastanawiałyśmy się nad tym, co i gdzie chcemy zjeść i… jakoś nie miałyśmy pomysłu. Nagle naszym oczom ukazał się szyld „FC Naleśniki” , jednocześnie powiedziałyśmy na głos:

- Tu.- i zaczęłyśmy się śmiać. Który to już raz jesteśmy tak bardzo jednomyślne!

To był strzał w dziesiątkę. Zjadłyśmy przepyszne naleśniki: jeden na cieście gryczanym z łososiem i szpinakiem, drugi na cieście pszennym z ananasem i kurczakiem. To tu, zajadając się pysznościami stwierdziłyśmy, że to wybitnie hedonistyczny dzień.

Zgodnie z planem minimum miałyśmy już tylko kino, ale… zostało nam sporo czasu, więc zdecydowałyśmy się na wystawę szopek w Muzeum Miejskim. Nim tam jednak dotarłyśmy… weszłyśmy na kolejną kościelną wieżę (bo przecież… im wyżej, bardziej stromo, tym ciekawiej). Z punktu widokowego wieży Bazyliki Mniejszej rozciąga się fantastyczny widok, niestety dziś krańce widnokręgu zasnuła mgła.

Wdrapując się po stromych wąskich schodkach, spaliłyśmy chyba wszystkie pochłonięte wcześniej kalorie. Zwłaszcza, że musiałyśmy dzielić się uwagami na temat zagospodarowania przestrzeni w wieży, żenujących napisów na murach i barierkach (jeden nas jednak zainteresował- ktoś napisał "Stralsund", więc zaczęłyśmy się śmiać do swoich letnich wspomnień)

Spacerkiem dotarłyśmy do Muzeum Miejskiego. Wystawione w nim szopki należały do prywatnego kolekcjonera i stanowiły ciekawą mieszaninę stylów. A skoro już znalazłyśmy się w muzeum, to obejrzałyśmy i ekspozycję stałą. W sali ze sztuką średniowiecza trafiliśmy na przesympatycznego kustosza, który opowiadała z prawdziwą przyjemnością o znajdujących się tu eksponatach (zwłaszcza, że wykazałyśmy się zainteresowaniem i pewna wiedzą o epoce ;)) Gui zwróciła uwagę na relikwiarze, ja na biżuterię.

Teraz miałyśmy dokładnie tyle czasu, ile potrzebowałyśmy by dojść do kina Nowe Horyzonty, gdzie Gui zaplanowała nam seans filmowy. Kupiłyśmy kawę i poczekały na Macieja, z którym byłyśmy umówione. „Nowe Horyzonty” zachwyciły mnie podejściem do sztuki- brak popcornu, cisza na seansie.

A co oglądaliśmy? Nowy film Tima Burtona „Wielkie Oczy”, ale to temat na osobny wpis.

Nadszedł wieczór (wszak mamy styczeń i wieczory pojawiają się wcześnie) spacerkiem, dyskutując o filmie, przyszliśmy jeszcze do centrum handlowego na lekką owocowo-mleczną kolację.

Miało być laitowo,a… wyszło jak zawsze- intensywnie, z wrażeniami. 

Cdn...