Z Olgą Tokarczuk poznaję Jakuba Franka

Gdy dotarła do mnie informacja, że moja ulubiona pisarka wydaje kolejną książkę, wiedziałam, że muszę ją mieć. No i oczywiście dostałam ją pod choinkę . Była tym większą radością, że Chuda uczestniczyła w wieczorze autorskim w Empiku i zdobyła dla mnie autograf pisarki. 

Do lektury zabrałam się natychmiast w czasie świąt, ale brak czasu nie pozwolił mi wcześniej podzielić się refleksją. 

Książka różni się od pozostałych utworów Tokarczuk (ale czy książki Tokarczuk są do siebie podobne?) .

Tym razem pisarka sięgnęła po biografię historycznej postaci- Żyda Jakuba Franka i na kanwie tej biografii stworzyła niezwykłą opowieść o Żydach, Polakach, pogmatwanej historii obu narodów. 

Jakub Frank i jego ideologia towarzyszyła mi przez wiele zimowych wieczorów, bo przecież wiadomo że książek Tokarczuk nie da "łyknąć" na raz. Ta dodatkowo mieści się na... 900 stronach. 

Wstyd się przyznać, ale przed lekturą miałam niewielką widzę o Żydach- akurat tyle co z "Skrzypka na dachu" czy szkolnych lektur doby pozytywizmu. 

Lektura pochłonęła mnie całkowicie. Poznawałam świat pełen emocji, zmysłowy, sensualny, świat w którym interesy i rachunki mieszają się z zabobonnym strachem i ciągłą nadzieją na przyjście mesjasza. 

 Oprócz kalejdoskopu żydowskich bohaterów znajdziemy w książce i postaci znane z historii i literatury polskiej Mnie zaintrygował wątek księdza Chmielowskiego- twórcy pierwszej polskiej encyklopedii oraz Elżbiety Drużbackiej- barokowej poetki.Całkowicie wymyślony na potrzeby książki, ale świetnie wpisujący się w epokę. 

W powieści nie zabrakło też charakterystycznych dla Tokarczuk motywów podróży, także tej mistycznej ponad czasem i przestrzenią, wątku bieguna, czy swoistej teorii świata- istnienia obok siebie i przenikania się świata realistycznego z onirycznym, ponadzmysłowym. 

Na osobną wzmiankę zasługuje szata edytorska, która jest po prostu majstersztykiem. 

Twarda, powlekana oprawa, starannie zszyte nićmi kartki, kremowy papier z szarymi ilustracjami przywodzącymi na myśl osiemnastowieczne woluminy, zaskakująca na początku numeracja stron- od końca. 

I z tych właśnie powodów "Księgi Jakubowe" trzeba mieć w zbiorach fizycznie (nie jako e-book), tak by móc dotknąć pięknie wydanej książki, rozkoszować się dbałością o każdy szczegół i kartkować, kartkować... 

P.S. Ale nie da się po niej pisać markerem, tak jak to zrobiłam z "Biegunami" , czy "Prawiekiem".