50 km wolności

15.15. Wpadam do domu. Na dworze świeci słońce, wiatr prawie nie wieje. Do zachodu kilka godzin.

Rzadko zdarza się, bym po pracy znalazła czas na rowerową wycieczkę, dlatego te wyjazdy w środku tygodnia zawsze postrzegam jako dodatkowo podarowane godziny, kilometry wolności.

Wyjeżdżam w ulubionym kierunku.Cerkwica, Karnice i... trzeba szybko podjąć decyzję- Niechorze, czy Rewal. Decyduję się na Rewal. Droga wprawdzie gorszej jakości, ale dawno tamtędy nie jechałam i stęskniłam się za widokiem podkarnickich łąk, przeciętych wstążką Kanału Dreżewskiego.  Bezkresna przestrzeń rewalskich mokradeł zawsze mnie zachwyca.  Sarny, jastrzębie, bażant... A w środku tego pustkowia niewielka wioseczka- Ninikowo.  Jeszcze widać ślady dawnej niemieckiej gospodarki- wielkie stodoły z muru pruskiego, ukryte w ogrodach spore domy. Niestety, tylko w niewielu przypadkach dobrze utrzymane, świadczące o dbałości obecnych właścicieli. I pomyśleć, że do gwarnego, bogatego Rewala jest stąd tylko kilka kilometrów. Idealne miejsce dla pragnących ciszy, a jednocześnie chcących  odpoczywać nad Bałtykiem. 

Mijam wioskę, dojeżdżam do Śliwina z nowoczesną stacją kolejki wąskotorowej i już wjeżdżam na punkt widokowy w Rewalu. Ludzi jeszcze niewielu. Spokój... Wdycham wilgotne morskie powietrze... Obok wielorybów dziadek i wnuczek jeżdżą rowerami. Widać, jaką frajdę sprawia im wspólna zabawa. Przejeżdżam obok Małego Księcia nadal osieroconego przez Różę (nikt nie kwapi się, by oddać metalową Różę właścicielowi), Romeo i Julia wciąż tak samo zapatrzeni w siebie. Uśpione jeszcze róże w Alei Różanej...

Słońce chyli się ku zachodowi. Czas wracać do domu. Po drodze spotykam znajomych kolarzy z Gryfic. Krzyczymy powitanie i każdy jedzie w swoją stronę. 

50 km wolności...