Bałtyk świąteczny...

Jadąc rowerem, mam czas na refleksję, na wsłuchiwanie się w siebie, odczuwanie całą sobą, odbieranie świata wszystkimi zmysłami. To między innymi dlatego ciągnie mnie wciąż dalej i dalej...

Wielka Sobota nad morzem

Gdy w Wielką Sobotę wszystko już na święta przygotowałam, zdecydowałam się na wieczorną przejażdżkę. Wyjechałam przed zachodem słońca. Było ono jeszcze podejrzanie wysoko, gdy mijałam kolejne wioski. Wznosiło się ponad drzewami otaczającymi Studzienkę św. Ottona w Cerkwicy, nad polami za Mojszewem, gdzie poczułam północny wiatr. Pobłyskiwało w gałęziach, gdy mijałam Karnice. Gdy dojeżdżałam do ronda przed Niechorzem, już wiedziałam, że jestem za wcześnie. Teraz słonce prowadziło mnie do Rewala i na ulubioną drogę do Trzęsacza. 

Przejeżdżam tamtędy tak często i za każdym razem towarzyszy mi nieprawdopodobna radość, gdy z drogi widzę taflę Bałtyku z mieniącym się w niej poblaskiem słońca.

Zachód słońca nad Bałtykiem

Początkowo planowałam właśnie w Trzęsaczu poczekać na zachód, ale słońce nadal było zbyt wysoko nad horyzontem. Postałam przez chwilę na punkcie widokowym i już bardzo szybko wróciłam do Rewala. Tam wraz z nielicznymi turystami stanęłam na klifie i dziękując Bogu za całe piękno świata, obserwowałam, jak ognista kula światła chowa się w falach Bałtyku. Wtedy jeszcze nie widziałam, że tego dnia, który przecież chylił się ku końcowi czeka na mnie jeszcze jeden, chyba znacznie rzadszy spektakl...

Wschód Księżyca

Wyjechałam z Rewala i gdy dojeżdżałam do wspomnianego już wcześniej ronda, przed moimi oczyma rozpoczął się zaskakujący dla mnie spektakl- oto nad Pogorzelicą, znad lasu zaczął wychylać się Księżyc w pełni. Ogromny, pomarańczowy... Za plecami miałam jeszcze łunę zachodu, a przed sobą równie niezwykłe zjawisko. 

Z zapartym tchem obserwowałam jak  monstrualna kula wznosi się na niebo i czym jest wyżej, tym maleje do zwyczajowych kształtów. 

Jechałam dalej przed siebie. Minęłam Konarzewo z rozświetlonym kościelnym wnętrzem- wszak w większości kościołów właśnie trwało Misterium światła i wody. Za Włodarką mój towarzysz Księżyc przeglądał się w rozlewiskach- misterium natury-światło i woda. Przepełniało mnie wzruszenie i czułam, że mogłabym tej nocy jechać wiele godzin, kontemplując zjawiskowe piękno natury i mistyczną tajemnicę Zbawienia. 

Byłam już jednak prawie w domu, a przeżywanie świata kontynuowałam o świcie w Wielkanoc. 

Rezurekcja

Dzwony wzywały na Rezurekcję, a ja jechałam do Mrzeżyna. Za Trzebuszem zatrzymałam się, by powitać nowy dzień. Słońce wychylało się zza chmur, a na zachodzie w tym czasie znikał za horyzontem Księżyc. Już nie taki majestatyczny, zaskakujący, raczej zwyczajny, jakby trochę smutny, że jego czas przeminął...

Melancholia w Mrzeżynie

W Mrzeżynie usiadłam na schodkach zejścia na plażę. Było zupełnie pusto... szum morza towarzyszył moim rozmyślaniom. Uspokojenie... świadomość bycia tu i teraz... odczuwanie Obecności... Chwila, gdy Niepojęte staje się bliskie...

Gdy wróciłam, rodzina spała. Nikt nie zauważył mojej porannej nieobecności. Dopiero stukanie naczyń, gdy przygotowywałam wielkanocne śniadanie zbudziło domowników. 

Mogliśmy zacząć celebrowanie rodzinnego bycia razem (choć w tym roku było nas tylko troje, o czym już pisałam).
Podoba Wam się cisza poza sezonem? Już niedługo przyjada wczasowicze, zamieszkają w hotelach, domach wypoczynkowych i domkach letniskowych.