Trzebnica pachnąca czeremchą

Czy znacie wewnętrzne drżenie, miły niepokój i uporczywą myśl, czy wszystko spakowane? Podejrzewam, że każdy, kto z niecierpliwością czeka na kolejną przygodę, przywołuje ją lub wręcz wywołuje, bo bez niej nie potrafi żyć, zna to niesamowite uczucie oczekiwania.

Nam towarzyszyło ono już od kilku tygodni, czyli od momentu, gdy należało zamówić noclegi, zapisać się na maraton i za niego zapłacić.

Nie obyło się od drobnej wpadki- Gui szykująca się do podróży poślubnej na Kubę nie zdążyła na czas uzupełnić formularza zgłoszeniowego i przez kilka dni żyłyśmy w niepewności, czy uda się jej jednak na listę startową dostać. Jednak dzięki uprzejmości kilku osób udało się problem rozwiązać i w piątkowe popołudnie mogłyśmy się spotkać w Trzebnicy.

Gui przyjechała pociągiem z Wrocławia, my samochodem z Trzebiatowa. Po drodze zgarnęłyśmy jeszcze w Szczecinie Roberta i Ewę- naszą koleżankę, z którą na wspólną podróż i noclegi umówiłyśmy się na rowerowym dniu kobiet.

Do Trzebnicy docieramy pod koniec odprawy technicznej. Niestety, nie udało się wcześniej. Szkoda, bo lubię wiedzieć, jakie niespodzianki czekają mnie na trasie i mimo, że Orgowie już dużo wcześniej wrzucali na fanpagu informacje o zmianach w porównaniu z ubiegłym roku, to wolałabym wysłuchać, co mają do powiedzenia. Trudno, ludzie właśnie zaczynają się rozchodzić, witamy się z dawno niewidzianymi znajomymi, a potem odbieramy pakiety startowe.Mamy chwilę na przywitanie z Orgiem Zenonem i Gretką- dobrym duchem maratonu.

W parkiecie startowym znajdujemy oprócz numerów startowych gorzką czekoladę i sportowe skarpety (niestety rozmiar 43-44, czyli mogłabym w jedną włożyć obie nogi i obie ręce, a miejsce nadal by było- synowi podaruję).

Nocujemy tradycyjnie w pensjonacie "Zdrój", gdzie nie tylko można się wygodnie wyspać, ale i zjeść o poranku solidne śniadanie. Jak zwykle w pensjonacie już roi się od kolarzy i rowerów, bo wielu znajomych wybiera tę miejscówkę.

W sobotę kilka minut po ósmej meldujemy się na starcie. Pogoda zapowiada się cudowna. na razie czuć jeszcze poranny chłód, ale z minuty na minute robi się cieplej. Zastanawiam się, czy nie zdjąć bluzy z długim rękawem, ale jako zmarzluch wole nie ryzykować utraty ciepła.

Na trasę wyruszam kilka minut przed dziewiątą, Chuda kilka minut po mnie, a Gui dużo później, bo jedzie na krótszym dystansie.

Zjazd przez Trzebnicę to niesamowite uczucie- pędzisz ze wszystkich sił, bo wiesz, że musisz trzymać się grupy eskortowanej przez motocyklistów.

Po starcie ostrym zostaję na drodze sama- to logiczne, przecież ja jadę podziwiać widoki na trasie, a nie ścigać się.

Bardzo szybko dojeżdża do mnie Terenia i teraz przez kolejne ponad 90 km będziemy jechać wspólnie. Chwilami udaje nam się zaczepić komuś na koło, (przez chwile jedziemy z Heniem) ciągle ktoś nas wyprzedza, w pewnym momencie miga mi niebieska koszulka Roberta. Większość Doliny Baryczy pokonujemy jednak we dwie. I chociaż jadąc w parze trzeba być bardziej skupionym na jeździe, bo przecież odpowiada się nie tylko za siebie, ale także za towarzysza, udaje mi się chłonąć urokliwe piękno rozlewisk Baryczy.Podziwiam soczystą zieleń ledwo rozbitych pączków liści, wchłaniam zapach kwitnących śliw, tarniny i... czeremchy. Ta ostatnia wprawia mnie w zdumienie- na Wybrzeżu jest jeszcze w maleńkich pączkach i rozwinie się dopiero za kilka dni. Na pobliskich łąkach cieszą oczy dorodne, żółte kaczeńce, niebieskofioletowe fiołki i białe zawilce. Wiosna jest tu w pełnym rozkwicie.

Mijamy kolejne wioski i miasteczka, rozpoznaję miejsca, które oglądałam już na zdjęciach. W Prusicach na moment zostaje z tyłu za Terenią- nie lubię bruku, więc jadę po nim bardzo asekuracyjnie. Potem znów jedziemy razem. Z utęsknieniem czekam na punkt żywieniowy. Nie dlatego, ze jestem głodna, spragniona bądź zmęczona- nie- mnie jest gorąco, więc muszę spokojnie zdjąć nadmiar ubrań. Terenia się posila, a ja upycham garderobę w przepastnych kieszeniach koszulki rowerowej.

Możemy jechać dalej. Dotychczas jechałyśmy albo z górki, albo po praktycznie płaskim terenie umożliwiającym podziwianie rozległych łąk, pól i rozlewisk. Za Sułowem Milickim teren zaczyna się wznosić, a my powoli pniemy się w górę. 

W Złotowie mijamy drewniany kościół. dociera do mnie ledwo wyczuwalny w powietrzu zapach drewna. Myśli uciekają mi do mrocznego wnętrza rozświetlonego tylko nikłym wielobarwnym światłem witraży i migotliwym, pełgającym po ścianach blaskiem świec. Drewniane kościoły mają niesamowita aurę, w półmroku zapada się w zadumę, a nasz prawie niesłyszalny szept łączy się tysiącami modlitw, zamkniętych w starym drewnie, w belkach i filarach, w poczerniałych ze starości obrazach i rzeźbach.
Wjeżdżamy w kolejny las.Terenia coraz bardziej się oddala. Nie chcę jej gonić, chcę kontemplować zieleń. Gdy koleżanka znika mi z oczu zatrzymuję się w środku rozćwierkanego  lasu. Siadam na trawie. Niesamowite! Pierwszy raz w tym roku siedzę na nagrzanej słońcem trawie, zapach ciepłego igliwia nie jest wiosenny lecz prawie letni. Pięciominutowe wakacje! Akurat tyle, by coś przekąsić i zdjąć zbędne już skarpetki. Jestem tylko ja i majestatyczny las. Nie podejrzewam, ze jeszcze ktoś mnie dogoni, bo chyba wszyscy, którzy mogli, już to zrobili. No, chyba, że Chuda będzie w dobrej kondycji. 

Ruszam dalej. Jestem coraz bliżej Kocich Gór. Powoli dopada mnie zmęczenie i odczuwam boleśnie brak treningu. Gd właśnie zaczynam się zastanawiać, po co ja w ogóle ruszałam w trasę, ze zdziwieniem witam Krzysia- na nowym rowerze udało mu się mnie dogonić. Pytam o Chudą- starowali w tej samej grupie i liczyłam, ze może pojadą razem. Wiem, że  została w tyle. Kryzys mija, bo zamiast myśleć o swojej głupocie- gawędzę z kolegą. I tak na rozmowie o rowerach i  planach na następny maraton dojeżdżamy do legendarnej Prababki. 

Cóż... górka jak górka. Podjazd zajmuje mi dwie minuty. potem śmigamy w dół. Przez następne 30 km będziemy się kręcić po Kocich Górach. Dół- góra- dól -góra. Trasa została wytyczona tak, jakby Org Zenon (bo to ponoć jego dzieło) chciał nam każdy podjazd na tym terenie pokazać (i nie pozwala się zgubić, ustawiając na każdym skrzyżowaniu strażaków, a na ruchliwych drogach nawet policjantów).Wpadamy w rodzaj pętli czasoprzestrzennej, bo mamy uczucie kręcenia się w kółko, gdy Trzebnica jest "o rzut beretem". Dwukrotnie na horyzoncie majaczy nam Sky Tower i Ślęża. Wokół pofałdowane pola, łąki, zagajniki. Wreszcie w okolicach Zaprężyna wjeżdżamy w niesamowity wąwóz, zadzieramy głowy, by spojrzeć na zwisające nad nami...korzenie drzew. Niesamowity widok. Powoli Góry wypuszczają nas ze swoich objęć i wracamy do Trzebnicy. Metę mijamy wspólnie. 150 km z nami...

Gui już na mnie czeka i gdy ona zostaje na linii mety, by sfotografować finiszującą Chudą, ja rozmawiam z Krzysiem, Tereską, Gosią, Robertem i wieloma innymi znajomymi, których z roku na rok i z miesiąca na miesiąc i przybywa. 

Wiecie już, że jestem gadułą? W czasie posiłku rozmawiam z Orgiem Andrzejem:

- Zamówiłem pogodę do Radkowa i kupiłem koce, żebyś nie zmarzła.

Robi mi się ciepło koło serca... Na maratonach najważniejsi są ludzie, nie wyniki...

Nim  dokończyłam zupę, na metę dojeżdża Chuda. Mamy prawie dwie godziny do ceremonii zakończenia. spokojnie zdążymy się umyć i przebrać

Przed osiemnastą już na galowo meldujemy się w bazie maratonu. Pogoda nadal nam sprzyja- biesiadujemy więc na świeżym powietrzu.

Najpierw słuchamy duetu gitarowego i obserwujemy bawiące się beztrosko dzieci, obok kolega stwierdza:

- zobacz, nikt tu nie tańczy (to aluzja do Kołobrzegu)

- Uważaj, bo mnie nie trzeba dwa razy powtarzać- ostrzegam ze śmiechem.

Dekoracje zaczynają się prawie punktualnie. Gretka i Zenon świetnie radzą sobie w roli konferansjerów (uwielbiam cięty dowcip Greten). Chuda odbiera puchar (Ewa też), a raczej kufel,bo w takim nietypowym kształcie są trzebnickie trofea. 

Jeszcze tylko kilka zdjęć, kilka pożegnań... na drogę zabieramy po pajdzie chleba ze smalcem.

Jest ciepły wieczór, pachnie czeremcha... 

Do Trzebnicy wrócimy za rok...

P.S. Zdjęcia są już w mojej galerii.