Dać wędkę, nie rybę

Na świat patrzę od ponad 23 lat. Świadoma go jestem trochę krócej, ale swoimi spostrzeżeniami mogę zapełnić nie tylko własną głowę, ale i kilka obszernych zeszytów. Sądzę, że patrzę uważnie, staram się dostrzegać detale, lecz nie gapić się nachalnie w poszukiwaniu tanich sensacji. To, co widzę, wpływa na mnie, wywołuje emocje, rzadko pozostaję obojętna, ale nieczęsto podejmuję jakieś działania. Może czas to zmienić? To pytanie retoryczne, nadal boję się, że mogę zbyt mało, chociaż coraz częściej udowadniam sobie - mogę i potrafię coraz więcej. 

Wzrokiem szukam piękna i często je znajduję, zachwycam się drobiazgami - grą kolorów w przyrodzie, dziecięcym uśmiechem, ale też ciekawą tkaniną czy nietypową suknią. Świat chłonę wszystkimi zmysłami i nie wiem, czy wzrok jest tym najważniejszym - pozwala mi wprawdzie odbierać nawet z odległości, ale być może dystansuje mnie w ten sposób od tego, co może być ważne. 

Poza pięknem często widzę rzeczy, których widoku nie lubię. Nie lubię zjawisk biedy, agresji, uzależnień. Budzą we mnie poczucie bezsilności, sprawiają, że z całą mocą uświadamiam sobie, jak niewiele mogę: dawanie ryby jest bowiem niewłaściwe, a nie jestem w stanie każdemu dać wędki. 

Sama tę wędkę dostałam, pokazała mi ją mama. Dotacje dla organizacji pozarządowych okazały się dla mnie także możliwością dania wędki innym. Na swoim koncie mam już kilka odrzuconych projektów, najczęstsza przyczyna była po prostu absurdalna - brak doświadczenia. Jak więc je zdobyć, nie otrzymując takiej możliwości? Okazało się, że są metody, ale nie skorzystałam z nich. Przy każdym odrzuconym projekcie, analizowałam swoje błędy i uwagi oceniających, każdy kolejny ulepszałam. 

I nadszedł w końcu czas, gdy brak doświadczenia Stowarzyszenia Historyczny Trzebiatów - Chąśba nie stanął na drodze do zdobycia funduszy. Kolejny z napisanych przeze mnie projektów po raz pierwszy otrzymał dotację. Stworzyłam miejsce pracy na wakacje dla dwóch osób i warunki do odbycia ciekawego wolontariatu połączonego z cyklem warsztatów dla dziesięciorga nieletnich. 

Dam im wędkę, co z nią zrobią? Mogą zacząć łowić, mogą ją rozkręcić i nauczyć się tworzyć podobne, mogą rzucić w kąt i zapomnieć. Nie mogę zapewnić im dostatniego, łatwego życia, ale mogę próbować pokazać, jak wiele zależy od nich samych, od determinacji, uporu i konsekwencji. Chcę nauczyć obowiązkowości, odpowiedzialności za siebie i innych, zaradności. Trzymajcie kciuki, że się nam uda.