Od świętej Anki...-czas pożegnać Izery

Ludowe przysłowie mówi: „Od świętej Anki chłodne wieczory i zimne ranki”. Przekonałam się o tym, gdy w poniedziałkowy poranek wyszłam przed dom. Kawę piłam w … zimowej kurtce. 

Imieninowe ognisko na wsi

Spojrzałam na zgasłe już ognisko,które jeszcze wczoraj dawało przyjemne ciepełko, gdy siedzieliśmy przy nim, świętując moje imieniny, bo przecież bez „Imienin Any na Fersztlu” nie mogło się obejść. Było jak zwykle wesoło i gwarno. Przygotowałam mnóstwo smakowitości z grillowanym mięsem,które serwował Ślubny, takimiż warzywkami oraz moimi ulubionymi drożdżowymi bułami na patyku. Każdy znalazł coś dla siebie. Miałam wreszcie możliwość pokazania Domku pod Orzechem Inkwi, która znalazła czas,by mnie odwiedzić. Wśród imieninowych prezentów przeważały w tym roku filiżanki, nie zabrakło także przeróżnych pyszności, kwiatków. Był nawet cudnej urody świecznik. Ależ lubię te gierczyńskie prezenty!

Pożegnanie z górami

Niestety moje imieniny to też sygnał, że czas powoli pożegnać góry. 

W południe wybrałam się na pożegnalny spacer do lasu, obejrzałam domek z ulubionej przeze mnie perspektywy. Sprawdziłam postępy prac w pobliskim pensjonacie,który pamiętam jeszcze jako dom kolonijny KWK Marcel. ( Oj buduje się buduje... no i budowlańcy, niestety, słuchają radia zagłuszając moją ulubiona ciszę) Potem weszłam w las...  było cicho, spokojnie. Tu i ówdzie słychać było pokrzykiwanie ptaków, jakieś trele i świergoty. Chciałam nawet uchwycić kilka ptaszków, które dojrzałam na gałęziach, ale kiepski ze mnie fotograf. Na pewno widziałam dwa goniące się po gałęziach dzięcioły, kowalika, sikorki. Potem zaszumiało coś w liściach i igiełkach -duże krople deszczu nawet nie spadły na ziemię, zatrzymały się w koronach drzew. 

Pod stopami chrzęściły szyszki i suche gałązki- las bardzo potrzebuje dżdżu, nawet czerwone maliny jakieś drobne,przysuszone w tym roku, ale słodziutkie jak zawsze. Pachniało igliwiem, wrotyczami rosnącymi na pograniczu lasu,malinami, gorzko pachniały paprocie, zwłaszcza moje ulubione orlice,które bywają ode mnie wyższe..Tylko zapachu grzybów brakowało, bo suchy rok i pora księżycowa nie sprzyjają wysypowi tychże.

Skróciłam spacer, odwiedziłam sąsiadów, tyle miałam do pogadania... bo to i opowieść o tym, jak jechałam rowerem, i o tym pół roku, które minęło tak szybko...

Izerski wieczór

Wieczorem chciałam jeszcze uchwycić zachód słońca. Zamiast tego sfotografowałam ciągnące Pogórzem chmury, z których gdzieś hen nad Leśną i dalej padał deszcz, a widok mimo zachmurzonego nieba był daleki... aż na Czechy i Niemcy,w głębi majaczyły niemieckie elektrownie.

Nocą rozcykały się świerszcze. Pierwszy raz tak głośno, czysto, tęsknie...

Czas wracać nad morze...

Z czym wyjeżdżam z Domku pod Orzechem? Jaki był ten pobyt w górach? Na pewno udany. Pogoda choć zmienna pozwoliła mi na realizację planów. Obejrzałam kilka miejsc, które zobaczyć chciałam, ze znajomymi się spotkałam, czereśnie przetworzyłam.

Był czas na ciszę i czas na rozmowy. Czas planów,które jakby zaczęły się krystalizować i czas marzeń. Był czas Góry i czas przyjaznych spotkań.

Przede mną jeszcze kilka dni urlopu,które zamierzam spędzić najpełniej jak potrafię.