Szczeciński poranek

Powoli wchodzę w dzień. Wypijam kawę, rozmawiając z Chudą i Robertem w ich przytulnej kuchni z widokiem na rusztowania. Jest mgliście i deszczowo. Listopadowa aura w wielkim mieście. Nie lubię dużych miast z ich szumem, zgiełkiem, ciągłym światłem, nieprzerwanym sznurem aut jadących we wszelkich możliwych kierunkach. Czasem jednak muszę takie miasto odwiedzić.



Tak jak dziś. Maszeruję chodnikiem, zadzieram głowę, przyglądając się kamienicom, zabudowie uczelnianej. Szeleszczą pod nogami liście, kropi ciepły deszcz. Niesamowite, że jest tak ciepło! Staram się w tym industrialnym  poranku znaleźć piękno. Zagapiam się na potok samochodów, sunących pod dyktando sygnalizacji świetlnej, obserwuję gawrona na brzozie. Kieruję się w stronę uczelni.

 Przypominam sobie siebie sprzed lat, gdy w tym miejscu spędzałam długie godziny na wykładach. Pamiętam pokoszarowe budynki, w których prycze zamieniono na stoły i krzesła. Warunki do studiowania nie były najlepsze, ale przecież uczyłam się tego, co mnie interesowało. Teraz wiem, jak oderwane od szkolnej rzeczywistości były te moje studia. Przez lata niewiele się zmieniło, to samo powtarza Chuda, która ukończyła tę samą uczelnię, chodziła po tych samych korytarzach. Dopiero teraz budynki uczelni są modernizowane, remontowane. Mijam kolejne koszarowce, przede mną nowoczesny budynek centrum doskonalenia nauczycieli. To tu spędzę kilka kolejnych godzin, ucząc się obsługi nowego narzędzia- komputerowego programu.

Powrót że Szczecina.