Jak mnie przywitały Izery

Gierczyn przywitał nas wielobarwnym niebem, wiosenną temperaturą i silnym wiatrem. W piecu huczał już ogień, na blasze stał czajnik z parującą wodą. Wszystko czekało na nasze przybycie. Spojrzałam na pozbawione stołu i ławki podwórko. Wyglądało na osierocone przez nas kilka miesięcy temu. Czekało z utęsknieniem na chwilę, gdy je znów zagospodarujemy, gdy o poranku usiądę na ławce z kubkiem aromatycznej kawy lub wieczorem przy ognisku z nie mniej aromatycznym grzanym winem.

Ledwo wypakowaliśmy się z samochodu pobiegłam na ukochany Kufel, by uchwycić ostatnie poblaski słońca. Miałam mnóstwo szczęścia, bo choć słońce zaszło już za góry, to jego czerwono-żółta poświata zabarwiła pól nieba. Chmury sfioletowiały niesamowicie, zaś niebo nabrało barwy limonkowej.

Usiadłam na moment na ławce na szczycie. Tak. Poczułam, że jestem właśnie u, gdzie powinnam być. I jeśli nawet siedząc w bezpiecznym, ciepłym mieszkaniu na Wybrzeżu miewam wątpliwości, czy podejmujemy słuszną decyzję, to patrząc na zachód już tej wątpliwości nie mam.

Wiało tak niesamowicie, że ledwo utrzymywałam się na nogach, a utrzymanie aparatu nieruchomo choć na chwilę graniczyło z cudem. Ruszyłam więc dalej, w stronę ciemniejącego coraz bardziej lasu i jego skrajem dotarłam do domu sąsiadów.
Spojrzałam jeszcze na rozmigotane światłami lamp Pogórze i wróciłam do domu. Jutro pójdę dalej, wyżej. Przygotuję rower i odwiedzę znajomych. Tak. Jutro kolejny cudny dzień!