Krew w kinie czy może kina we krwi? cz. 2

Drugim filmem, który obejrzałam jest „Zjawa” meksykańskiego reżysera  Alejandro Gonzáleza Iñárritu. Główną rolę zagrał Leonardo DiCaprio, który do tej pory zdobył już wszystkie możliwe nagrody za tę kreację i trudno wyobrazić sobie, że Oskar miałby trafić do kogoś innego w tym roku. Jest to film diametralnie inny od wcześniej omawianej „Nienawistnej ósemki” Quentina Tarantino. Gdy tamta w swej brutalności była prześmiewcza i karykaturalna, tak tu skrajny naturalizm nie pozostawia miejsca na śmiech. 

http://film.wp.pl/id,34693,idPhoto,445047,title,Zjawa,film_plakaty.html?ticaid=11683d

Film prawdopodobnie jest naprawdę dobry. Na pewno jest wstrząsający. I zachwycający – krajobrazy, zdjęcia dzikiej i groźnej w swojej obojętności przyrody potrafiły zaczarować przestrzeń. Wzbogacone zostały wyraźnie słyszalnymi dźwiękami – deszczu, wiatru, szumu drzew, a nawet padającego śniegu. Film jest jednak tak długi, że momentami miałam wrażenie, iż można z niego zrobić dwa filmy – fabularny i przyrodniczy. Muzyka momentami zdawała mi się nachalna – w momencie rosnącego napięcia i ona je potęgowała, ale właśnie w sposób bardzo natarczywy. A gra Leonarda moim zdaniem jak najbardziej warta jest tych wszystkich nagród – sądzę bowiem, że niełatwo jest stworzyć postać, która niemal nie mówi, a przez większość filmu jedynie charczy, dyszy i wydaje inne nieartykułowane dźwięki. 

To nie jest zły film. To naprawdę film bardzo dobry, a pewnie nawet wybitny. Moje odczucia uzależnione są zupełnie subiektywną niechęcią do naturalizmu i słabością do obrazów skrajnie popkulturowych.  

Drugi raz „Zjawy” oglądać nie chcę. (Chyba, że ktoś wytnie tylko krajobrazy i przyrodę – to mogłabym obejrzeć i usłyszeć raz jeszcze - pewnie nie jeden.) Wiąże się to z krwią w filmie – rzeczywistą i naturalistyczną. Każda rana jest prawdziwa, ból odczuwamy nawet w kinowym fotelu. Widzimy zabieg szycia ran na szyi (w lesie, na żywca) i czujemy kłucie w gardle, widzimy wypalanie rany i czujemy swąd palących się włosów i skóry (film oglądała w 2D w razie wątpliwości), widzimy gnijące w ranach mięso i wstrząsa mną, gdy bohater bada je palcami. Widzimy w końcu plamy krwi na śniegu i czujemy jej żelazny zapach, czujemy przejmujące, lodowate zimno. Wszystkie rany, blizny są prawdziwe. Do każdej z tych śmierci doszło. Tu werystycznie oddana rzeczywistość realnie boli i wwierca się w czucie. Tej krwi należy wierzyć. 

CDN

Część 1