Ulepimy bałwana

Ulepimy dziś bałwana... nuciłam, gdy mozolnie podjeżdżaliśmy pod Domek pod Orzechem. Mimo niesprzyjających prognoz, mówiących o wysokich temperaturach,  w górach leżał świeżusieńki biały puch. Szybko uporaliśmy się z powitaniami i wizytami u znajomych, rozgrzaliśmy wychłodzone mury i gdy zrobiło się ciemno, wyszliśmy ulepić bałwana. Padał drobny deszcz i wiał halny, to jednak nas nie zniechęcało. Powyżej domu stanął pokaźny bałwan.  Przy okazji nasz staruszek pies też prawie zamienił się w bałwanka - jego nogi obwieszone były mnóstwem białych kuleczek.

Zima w Górach Izerskich

Już o świcie okazało się, że miałam rację upierając się, żeby iść lepić bałwana- wystarczyła jedna noc z halnym wiatrem, by po śniegu zostało jedynie wspomnienie i kilka szybko znikających zasp.
Tradycyjnie w sobotnie przedpołudnie wybraliśmy się na targ. Nie mieliśmy jakiś specjalnych potrzeb, ale przecież na targu w Mirsku trzeba być.
Tym razem moim łupem nie padły filiżanki,  (choć jedną już trzymałam w dłoniach) ale zupełnie odjechane ceramiczne przydasie.

Spacer izerskim lasem

W południe, gdy Ślubny instalował nową lampę w izbie i zakładał klosz w kuchni (nareszcie!) ja poszłam łapać słońce.

Wybrałam się najpierw na stok Kufla i jego zboczem dotarłam na zachodnie zbocze Blizbora- rzadko tamtędy chodzę, gdyż zazwyczaj jest ono porośnięte chaszczami. Teraz wykorzystałam fakt, że zielsko wyschło i położyło się. Powędrowałam nieistniejącymi duktami, po raz kolejny zastanawiając się, dokąd mogły prowadzić i kto je budował. Mimo kalendarzowej zimy zwaliska kamieni nie są martwe (pomijam stada saren, które na mój widok ostrzegawczo szczekały i uciekały w las).

Głazy porośnięte są niezliczonymi mchami i porostami, które wcale nie wyglądają na obumarłe, raczej na pełne życia.
Za oknem szaleje wichura , ale w domu jest bezpiecznie i ciepło. Raźnie strzelają drewniane kołki w piecu, a pies mruczy zwinięty na kocu.
A jutro czeka mnie ciekawy dzień.