Ptaki budzą wiosnę

Gdy w Lany Poniedziałek otworzyłam oczy, wiedziałam, że to będzie piękny dzień. Wiatr praktycznie ustał, a słońce leniwie wychodziło zza oddalających się chmur. Zjadłam śniadanie, przygotowałam kawę w termosie. Do kieszeni koszulki wrzuciłam trochę czekoladowych jajek i drożdżową babeczkę. Nim ktokolwiek się w domu obudził, siedziałam już na rowerowym siodełku. Wyjechałam po za miasto, słońce nieśmiało przebłyskiwało między drzewami, a setki ptaków urządzało poranny koncert. Prym wiodły kosy i szpaki okupujące przydrożne pola, mnóstwo było wróbli, które na Śląsku zwane są cilipami ze względu na dźwięki, jakie wydają. Nad łąkami dzwoniły skowronki, a w zaroślach piekliły się dzwońce. Nad głową słyszałam daleki klangor gęsi i bliższy skrzek mew i gruchanie gołębi. Nie obyło się i bez bliskiego spotkania z ... żurawiami, które dostojnie przeszły przez ulicę tuż przed kołem mojego roweru.

Spotkałam też rzeszę sroczek i majestatycznego kruka.
Nie pamiętam, bym wcześniej miała tyle ptasich spotkań w ciągu jednego poranka. Nim się spostrzegłam przejechałam Kamień Pomorski i z wiatrem ścieżką rowerową dojechałam do Dziwnówka. Przezornie starałam się mijać wszelkie wsie i miasteczka mając w pamięci poprzednie śmigusy-dyngusy, gdy wracałam z rowerowych wojaży przemoczona.
Nad Bałtyk zjechałam pierwszym zejściem w Trzęsaczu- można tam rowerem do samej plaży dotrzeć i nie myśleć, gdzie go zostawić. Wiatr, podobnie jak w niedzielę, wiał od lądu, więc na plaży było niesamowicie spokojnie. Tafla Bałtyku trwała prawie nieruchoma i tylko chmary ptactwa wszelakiego zagłuszały nadmorską ciszę.
Usiadłam na piasku, napiłam się kawy, zjadłam świąteczne drugie śniadanie. Słońce grzało zaskakująco mocno, wywołując na moje twarzy setki brązowych piegów.
Do domu wróciłam w południe- pierwszy raz w tym roku nie zmarzłam w palce, nikt mnie nie oblał wodą.
To było udane przedpołudnie.