Cel wycieczki- Wicimice

Podejrzewam, że na widok tej nazwy zrobiliście równie wielkie oczy, jak ja, gdy zobaczyłam ją wczoraj na facebooku. Bezmyślnie przesuwając kolejne obrazki, trafiłam na zdjęcie ruin w zachodniopomorskim, ziejących pustymi oczodołami okien . Uwielbiam takie miejsca, więc zatrzymałam wzrok i doczytałam, że... owe Wicimice leżą w zasięgu mojego roweru. Miałam więc gotowy plan na sobotę- jadę do Wicimic.

Trochę trwało nim się rano rozbudziłam, przejrzałam mapę, ustaliłam trasę i doczytałam, co to właściwie mam obejrzeć. Ale kilka minut po ósmej jechałam już bardzo okrężną drogą w kierunku mojego celu. Dlaczego okrężną? Z dwóch powodów: po pierwsze chciałam przejechać obok innego pałacu- w Stuchowie, by mieć porównanie tego, co można zrobić z zabytkiem (XIX-wieczny neorenesansowy pałac w Stuchowie został przepięknie odrestaurowany z funduszy unijnych) , po drugie- bez 100 km szkoda wsiadać na rower (no chyba, że ma się wyjątkowe towarzystwo, jak ja tydzień temu w Pogorzelicy)
Wiatr, zgodnie z prognoza nie był uciążliwy i póki co wiał raczej w plecy, temperatura powoli podnosiła się, zatem jechało się cudnie. Po drodze mijałam zielone łąki i pola, na których raczej nieśmiało pobłyskiwały pierwsze żółte kwiaty rzepaku. Upojnie pachniały kwitnące drzewa owocowe, w pewnej chwili minął mnie ogromny traktor z przyczepą. ciągnął się za nim zapach ziemniaków- jakoż za chwilę traktor skręcił w przygotowane do sadzenia pole.

Nim się obejrzałam, minęłam nie tylko Stuchowo, ale i Gryfice. Skierowałam się na Resko, by w Modlimowie skręcić na krajową 6. Nie lubię nią jeździć, ale do Wicimic szosówką inaczej się nie dojedzie. Gdy na liczniku pojawiło się 60 km, minęłam tablicę z nazwą wsi. Zgodnie z widokiem na palach google pojechałam w kierunku kościoła. Ale to nie sam kościół pw. Józefa Robotnika zwrócił moją uwagę, ale drzewo o niesamowitym obwodzie, stojące przy samym kościele. Okazało się, że to ponad pięciusetletni dąb szypułkowy o obwodzie... ponad 7 m. Kościół raczej niewielki, o skromnej bryle, dosyć charakterystycznej dla naszego regionu, ciekawostką może być, że remont elewacji sfinansowany był pieniędzy unijnych, co potwierdza moją tezę, że jak się chce, to wiele można zdziałać.

Po krótkim postoju przy kościele ruszyłam na poszukiwanie pałacu Z opisu wynikało, ze stoi nad niewielkim jeziorem, a to prześwitywało między drzewami. Jakoż za chwile moim oczom ukazał się obraz nędzy i rozpaczy, czyli ruiny pałacu w Wicimicach.
Neorenesansowy pałac został zbudowany w drugiej połowie XIX w. przez ród Ostenów, po wojnie pałac powoli popadał w ruinę, choć jeszcze na początku lat siedemdziesiątych jego sale były wykorzystywane przez mieszkańców.
Obecnie pałac jest w rękach prywatnych, ale jak powiedzieli mi miejscowi od ośmiu lat niewiele się tu dzieje. Właściciel rozpoczął remont od... piwnic, a w tym czasie zawalił się dach i ściany. W sumie co jakiś czas ktoś się pojawia, i udaje, że pracuje. Teren jest ogrodzony, ale przez dziurę w płocie udało mi się dostać na teren i zrobić kilka zdjęć.

Serce pęka! A mogłaby to być żyła złota, gdyż pałac Ostenów z dwóch stron otoczony jest malowniczym jeziorem. Do budowli przylega też pałacowy park z aleją bukową (chyba- jest wiosna, liści jeszcze w zawiązkach)
Jeśli jednak właściciel szybko nie weźmie się do roboty, to niedługo nie będzie co ratować- jedynie wyburzyć i postawić od nowa (no chyba, że właściciel  właśnie do tego dąży albo może tylko czegoś szukał w piwnicach ?- taka myśl przyszła mi do głowy po lekturze "Sedinum")
Z Wicimic postanowiłam wracać najkrótszą drogą, bo po południu wiatr miał się zmagać i wiać od północy, czyli prosto w twarz- i tak też się działo. Gdy z szóstki zjechałam w kierunku domu od razu odczułam, że wieje. Mimo wiatru udało mi się utrzymać przyzwoitą prędkość i po 6 godzinach od wyruszenia byłam znowu w domu.
P.S. Jeśli macie chęć, a jeszcze nie zagłosowaliście, to przypominam, że można nam pomóc w zdobyciu funduszy na pracownię plastyczną: Kolorowe warsztaty