Sedinum czyli jak pokazać historię Szczecina

Grafika ze strony wydawnictwa Muza

Pokochać Szczecin nie jest łatwo, wiedzą to ci, którzy tu mieszkali lub mieszkają. Chuda nieraz o tym pisała. Historia tego miasta i całego regionu pełna jest tajemnic, zapomnianych miejsc i zdarzeń. Przez wiele lat próbowano wymazać z pamięci kolejnych pokoleń niemiecką historię Pomorza. Skutek? Swego rodzaju zawieszenie w próżni, zdziwienie i mnóstwo niedopowiedzeń.

Ta niezwykłość miasta z przerwaną historią, z białymi plamami aż prosiła się o swobodną interpretację dziejów. Podjął się tego szczeciński architekt Leszek Herman, pisząc "Sedinum".
Gdy tylko dowiedziałam się o powstaniu tej książki, wiedziałam, ze muszę ja mieć. Nie, nie wypożyczyć do czytania, ale mieć fizycznie i na własność, tak, by w dowolnej chwili do niej wrócić, czegoś się doszukać. Przeczuwałam, że będzie to powieść niezwykła i fascynująca. Nie zawiodłam się. Autor, wykorzystując swoja wiedzę z zakresu historii sztuki, architektury oraz miłość do miasta, stworzył niezwykle intrygującą fabułę, która wciąga czytelnika w wir nieprawdopodobnych wydarzeń. Uwikłał swoich bohaterów w skomplikowana intrygę rodem z powieści sensacyjnych. Powiązał wszystkie szczecińskie legendy w jeden logiczny ciąg i... poszedł po bandzie, jak stwierdziła Chuda doczytawszy książkę do końca. Fakt. Poszedł, ale nie będziemy zdradzać finału.
Czytelnik znajdzie tu zarówno współczesne szczecińskie smaczki- tłem powieści jest przecież miasto konkretne i współczesne, z  Dniami Morza, studentami, rzeczywistymi postaciami (m.in. moją ulubioną panią doktor Janiną Kochanowską, która godzinami potrafi opowiadać o pomorskich tajemnicach i u której pisałam pracę dyplomową z historii sztuki), jak i echa bardzo odległej historii, gdyż autor sięga aż po czasy pierwszych Gryfitów. I trzeba przyznać, że historia opowiedziana na kartach książki potrafi zaciekawić i wciągnąć, spojrzeć na miasto zupełnie inaczej z resztą główny bohater (podejrzewam, że alter ego pisarza) w pewnym momencie wypowiada zdanie, które powinno zmusić do refleksji: "Żyjemy tu nic nie wiedząc o jego byłych mieszkańcach, nie znając jego historii i uważając Szczecin za prowincję, za jakieś byle jakie miejsce, w którym nic nie może się zdarzyć".

Dla mnie powieść była podwójną zabawą. Z zapartym tchem śledziłam losy bohaterów i  wzbogacałam swoją wiedzę historyczną. Jednocześnie jednak szukałam nawiązań i inspiracji, z których czerpał pisarz, a tych było bez liku (no może nie aż tyle, co u Umberta Eco, ale podejrzewam, że echa"Imienia Róży" też tam pobrzmiewają). O wiele czytelniejsza jest fascynacja "Indianą Jonesem" ("-Jak tylko stad wyjdziemy, to kupie sobie panamę i lasso- mruknął w końcu Igor") i... Panem Samochodzikiem. Swoją wiedzę czerpał min z książek, które spokojnie leżą także w mojej biblioteczce. Myślę, że od dzieciństwa zaczytywał się w podaniach zebranych w tomie "W krainie Gryfitów". Wiedzy o losach pomorskich książąt dostarczyła mu publikacja Zygmunta Borosa "Książęta Pomorza Zachodniego", natomiast romantyczna i tragiczna opowieść o Sydonii von Borck zaczerpnięta została z "Tajemnic Pomorza" Janiny Kochanowskiej. Oczywiście to tylko te najpopularniejsze źródła, dostępne każdemu czytelnikowi, Pisarz miał przecież dostęp także do materiałów zamkniętych na co dzień w biurach konserwatora zabytków, korzystał z portali internetowych i mnóstwa innych publikacji.
Na koniec mam tylko jedną refleksję. Zastanawiam się, dlaczego pisarz zamknął to wszystko w jednej książce, w jednej intrydze. Materiałów miał przynajmniej na dwie, trzy powieści! Mam nadzieję, że autor dla którego "Sedinum" jest debiutem pisarskim, nie osiądzie na laurach, tylko stworzy kolejne niesamowite opowieści, popularyzując w ten sposób zagmatwaną historię Pomorza Zachodniego.