- Patrzę...krzaki na mnie jadą!.- 11. Choszczeński Maraton Rowerowy

Gdy zjechałyśmy z głównej drogi, naszym oczom ukazał się malowniczy pejzaż- zapowiedź tego, co będziemy oglądać kolejnego dnia w czasie maratonu.
Do Choszczna dojechałyśmy po południu. Na tyle wcześnie, by wreszcie mieć czas ma spacer po miasteczku. Zajrzałyśmy do gotyckiego kościoła, obejrzały barbakan i pozostałości murów obronnych. Na chwilę przysiadłyśmy, by zjeść pyszny naleśnik.
Potem rozlokowałyśmy się, jak co roku, na hali gimnastycznej. Zajęłyśmy swoje tradycyjne miejsce z ławeczką gimnastyczną zamiast stołu. Odebrałyśmy rewelacyjne pakiety startowe, w których oprócz numerów startowych, talonów na jedzonko i reklamówek były cytrynowe koszulki sportowe i pamiątkowe kubki.


Powoli zjeżdżali się znajomi i nadszedł czas rozmów. Choszczeńska "kawiarenka" w holu nie ma sobie równych. To tu snują się długie opowieści zarówno w piątek przed maratonem, jaki w sobotę po imprezie. Gdyby nie świadomość wczesnego wstawania i startu, chyba przesiedzielibyśmy cała noc..
Dzień wstał zaskakująco pogodny- choć prognozy zapowiadały raczej chłód z możliwością deszczu.
Taka pogoda od razu dobrze wpłynęła na nasze humory. O 8.00 wysłuchaliśmy odprawy technicznej, po której zebraliśmy się do startu- Robert i ja na dystansie giga (274 km) , Chuda- mini (87 km).
Na starcie zaliczyłam drobny falstart, gdyż... odpadło mi koło! Na szczęście szybko zostało przywrócone do porządku i mogłam ruszyć na trasę.

 Bez licznika, bez towarzystwa, miałam przed sobą tylko kilometry asfaltu, szerokie pejzaże i czas dla siebie. Jechałam wśród srebrzystozielonych zbóż, fioletowych facelii, żółtych, niebieskich i białych łubinów. Towarzyszył mi zapach słodkiej lipy i czarnego bzu, gdzieniegdzie przemieszany z nutą róży. Czasem wjeżdżałam w las, pachnący rozgrzanymi liśćmi i igliwiem. W pewnym momencie znalazłam się na trasie roju wielkich chrząszczy, które chyba chciały mnie zaadoptować. Sama przez chwilę poczułam się częścią tej chmary, miałam wrażenie, że sama jestem chrząszczem i lecę ponad asfaltem z groźnym buczeniem. Jeden z owadów nagle skręcił i... zderzył się z moim podbródkiem. Dla obojga było to bolesne doświadczenie.... Po chwili owady zmieniły trasę i znów zostałam sama.
W Bierzwniku wykręciłam prawie głowę, by spojrzeć na opactwo cysterskie (w efekcie prawie pomyliłam trasę, w ostatniej chwili zauważając strzałkę!)
W Strzelcach Krajeńskich okazało się, że... jadę pod prąd, bo akurat rozgrywane było Kryterium Uliczne "Ognia i czarów". Musiałam negocjować z policjantem, żeby mnie przepuścił, bo ja jadę zupełnie inny maraton!
Chwilę później zatrzymałam się, by popatrzeć na ścigające się juniorki.
Nim dojechałam do Barlinka, usłyszałam radosny okrzyk:
- dojechałem do ciebie!- to Krzyś entuzjastycznie informował mnie, że do końca maratonu mam już towarzystwo.
Mój entuzjazm był podobny, bo właśnie wjeżdżaliśmy w strefę "pod wiatr" i możliwość schowania się za Krzysiem niesamowicie mnie ucieszyła.
Dalej było góra, dół, góra, dól-jak to na Pojezierzu Drawskim. Na kolejnych bufetach pałaszowaliśmy banany i słodkie bułki, zamieniając z obsługą tychże po kilka słów. W samym Choszcznie trochę pokluczyliśmy, bo opaski na słupku akurat były zasłonięte.
Ciekawie zrobiło się w okolicach poligonu drawskiego, gdzie akurat trwają ćwiczenia "Anakonda 2016". Co chwila mijały nas najróżniejsze wozy wojskowe, często z innych krajów NATO. Żołnierze machali nam radośnie. Czasem wydawało nam się, że krzaki wyjechały na drogę, bo wozy były zamaskowane brzózkami i gałęziami sosny.
W pewnej chwili do naszych uszu dotarło nasilające się buczenie, które powoli zamieniało się w niesamowity hałas, a nad nasze głowy nadleciała eskadra śmigłowców.
Na monotonię nie mogliśmy narzekać.

Słońce powoli chyliło się ku zachodowi, gdy wreszcie ujrzeliśmy wieżę choszczeńskiego kościoła. Na metę wjechaliśmy punktualnie o 20.30. Prosto na zakończenie maratonu.
Na mecie oczywiście czekała na mnie Chuda i Robert. Oboje już wykąpani, zrelaksowani. Zdążyli nie tylko zjeść dwudaniowy obiad, ale także spędzić czas nad jeziorem na tradycyjnym grillu.
Wpadłam na halę, by już w czasie trwania ceremonii zakończenia zjeść obiad i pogadać ze znajomymi. Okazało się, że koleżanka z kategorii musiała zjechać z trasy, a mój ziomek ze Śląska miał wypadek.
Odebrałam medal, dyplom i puchar. Chuda także otrzymała puchar, bo ze swoją konkurentką wygrała o kilka sekund!
A potem, gdy na hali zrobiło się kameralnie, zasiedliśmy w "kawiarence", by do późna opowiadać maratonowe anegdoty.
Wielu z nas przyjeżdża do Choszczna właśnie z powodu niesamowitej atmosfery, która tworzy się na hali sportowej.