Tęczowy wschód słońca

Obudziłam się o świcie. zegarek pokazywał 4.15. Spojrzałam przez okno- na wschodzie niebo mieniło się żółto i granatowo. Przygotowałam kawę do kubka termicznego. O 5.00, gdy stanęłam na progu domku, między choinkami przeciwległego stoku błysnęło coś pomarańczowego. Spóźniłam się o jakieś 5 minut... Mimo to ruszyłam w górę, gdzie na pobliskim pagórku stoi ławeczka, a ostatnio wycięto krzewy i drzewka zasłaniające widok. Stamtąd, zapatrzona w dal, obserowałam cud poranka. Po przeciwległej stronie nieba było jeszcze mroczno i ponuro.

 

Dopiero, gdy wstałam z ławeczki, zauważyłam, że i tam dzieje się coś cudownego- po niebie rozlewa się tęcza. Nie spodziewałam się jej zupełnie.Po chwili objęła w swoje władanie cały zachód. Świat zwielobrwniał, zatrzymał się w oniemieniu i tylko pszczoły w brzęczały niestrudzenie w koronie ogromnej lipy.