Bałtyk na powitanie jesieni

Pierwszy jesienny weekend rozpieścił nas słońcem i ciepłem. O ile sobotę poświęciłam na pracę na działce i przetworzenie kolejnych wiader śliwek i jabłek, o tyle w niedzielę wsiadłam na rower. Wycieczka nie był daleka, ot do Pogorzelicy i dalej ścieżką rowerową do Mrzeżyna. 

Jechałam niezbyt szybko, rozkoszując się piękną pogodą. W okolicach Włodarki spotkałam znajomych z grupy rowerowej- spieszyli na Zlot Gwieździsty do Kołobrzegu. Nawet proponowali, bym się przyłączyła, ale ja nie miałam całej niedzieli wolnej, a tylko kilka porannych godzin. 

W Pogorzelicy wjechałam w sosnowy, pachnący upojnie las. Wrzosy zdążyły przekwitnąć- wszak kończy się wrzesień, za to nadal owocują borówki brusznice, a i grzyby można znaleźć, choć ze względu na susze jest ich niewiele- ja zauważyłam kilka maślaczków.  

Korzystając z wolnego czasu, tu i ówdzie zjechałam z ścieżki rowerowej na rzecz leśnych ścieżek i duktów. Jeden z nich zaprowadził mnie w okolice starego bunkra i szkółki leśnej. 

Następny prowadził na piękną pustą wydmę schowaną za zaroślami z rokitnika. Morze było niesamowicie spokojne, jego szum relaksował i koił. 

Usiadłam na piasku, a moje myśli poszybowały znów na Rugię, która przecież z rokitnika słynie. Przez chwilę czułam, jak jadę z Gui po cichej wyspie Hiddensee, podziwiając srebrzyste krzaczki obrzucone pomarańczowymi owocami. 

Moja wydma jednak w pewien nieprzyjemny sposób różniła się od Rugii- mimo sporej odległości od miejscowości, ktoś tu przychodził odpoczywać i zostawił po sobie śmieci. coś, co w Niemczech jest nie do pomyślenia. 

Walające się wzdłuż ścieżki rowerowej plastikowe butelki, opakowania po czipsach i batonach, foliowe woreczki nie nastrajały mnie pozytywnie. Czy my jako naród nie możemy się zmienić? Czy musimy być takimi brudasami i śmieciarzami? Skoro można było do lasy wziąć pełną butelkę, to nie można zabrać i pustej? 

Ech... nawet w środku lasu ludzie zaznaczają swoja bytność, pozostawiając po sobie potworny bałagan. 

Z taką niewesołą refleksją dojechałam do Mrzeżyna. Jedno spojrzenie na port i już lekko spóźniona wróciłam do domu pod wiatr.