Blondynki w lunaparku

Uwielbiamy wspólnie spędzać czas, niestety, odkąd Gui wyprowadziła się do Wrocławia mamy mniej okazji do babskich spotkań. Gdy jednak udaje nam się znaleźć dla siebie czas, chcemy go spędzić jak najpełniej.

W sierpniu Gui spędzała kilka dni w Trzebiatowie, gdy szykowałyśmy się na wyprawę. Wtedy też postanowiłyśmy skorzystać z zaproszenia Krzysztofa i spędzić popołudnie w lunaparku w Ustroniu Morskim. Wybierałyśmy się jak sójki za morze, a na opłotkach Trzebiatowa okazało się, że zapomniałam reklamówki z "wałówką" dla Krzysia i trzeba było zawrócić.

Lubimy się bawić, zatem pomysł Krzysztofa, aby obdarować nas biletami był strzałem w dziesiątkę. Z bogatej oferty wesołego miasteczka wybrałyśmy rozrywki dosyć wyważone. Na pierwszy ogień poszła wielka karuzela gondolowa w kształcie koła. Ze szczytu karuzeli rozciąga się fantastyczny widok na Bałtyk i okolice Ustronia oraz przede wszystkim barwna panorama lunaparku z jego ostrymi, kiczowatymi kolorami. Podziwiałyśmy nie tylko widoki, ale... także budowę urządzenia, bo przecież Gui nie byłaby sobą, gdyby nie zafascynowały ją metalowe dźwigary tego potwora.
Kolejną atrakcją był salon krzywych luster. Prawdę mówiąc popłakałyśmy się ze śmiechu i w sumie byłyśmy zadowolone, gdy okazało się, że będziemy w nim same- przez moment w środku był jakiś tatuś z synkiem, jednak tatuś chyba pozbawiony był poczucia humoru albo dystansu do siebie, bo ze skwaszoną miną stwierdził: "wszystkie lustra są takie same".
No nie były, bo my chudłyśmy ( o ile to jeszcze możliwe) i grubłyśmy na zmianę. Wykrzywiały nam się różne części ciała, niektóre się dublowały lub rozszczepiały. Pełne endorfin mogłyśmy się zmierzyć z zamkiem strachów. Wagoniki były dwuosobowe i Gui dzielnie stwierdziła, że może jechać sama. Jej odwaga skończyła się jednak w momencie, gdy okazało się, że wagoniki startują w pewnej odległości od siebie i nim nasz ruszył, usłyszałyśmy rozpaczliwy głos Najmłodszej;
- Mamo!
Jakoż za chwilę i nasz wagonik ruszył na spotkanie ociekających krwią głów, wyskakujących z ciemności szkieletów i innych potworności. Przyznaję, że był to chyba mój pierwszy przejazd przez pałac strachów, bo jako dziecko nie gustowałam w tej atrakcji (myślę, że powód jest ten sam, co w przypadku horrorów- nie do końca rozumiem potrzebę sztucznego wywoływania lęku)
Przez moment rozważałyśmy przejazd kolejką górska, ale nie odważyłyśmy się na tak ekstremalne doznania, podobnie jak na spadanie z wysokości i szaleńcze wirowanie.
Dziewczyny ubolewały, że nie zmieszczą się na karuzelach dla dzieci. Rozbawione i usatysfakcjonowane czekałyśmy na najważniejszą część naszej wyprawy, czyli spotkanie z Krzysztofem. Bo na początku miałyśmy tylko czas na krótkie przywitanie (nasz gospodarz był jeszcze w pracy). Teraz wreszcie mieliśmy czas na "spotkanie blogerów".
Krzysztof wie, że od wczesnej młodości fascynują mnie wielkie ciężarówki i możliwość popatrzenia na świat z perspektywy kierowcy tira, będzie dla mnie nie lada radością.
Niesamowite uczucie, gdy patrzy się na wszystko z góry (zwłaszcza, gdy zazwyczaj widzi się kawałek drogi znad kierownicy, bo samochody osobowe rzadko są przystosowane do kierowców o rozmiarze XS!) . Chyba mogłabym pokonywać kilometry w takiej wielkiej maszynie (przy moim wzroście mogłabym nawet w niej zamieszkać ;)
Dziewczyny świetnie się bawiły obserwując moje miny, gdy siedziałam za kierownicą najpierw scanii ( ileż ja się napodziwiałam tych aut stojąc na największym skrzyżowaniu w Opolu i gapiąc się na jadące tranzytem konwoje ciężarówek!), a potem jeszcze większego renault magnum ( renault wie, jak rozpieścić kobietę - w moim scenicu też czuję się jak w domu). Krzysztof też  pewnie miał niezły ubaw ze mnie ;)
Lunapark to miejsce strasznie hałaśliwe.
Szum, muzyka, trzaski, krzyki, piski i cały ten zabawowy harmider nie sprzyjają rozmowie, więc na pogaduchy wybraliśmy się w spokojniejsze miejsce.
Wybór padł na kafejke na wydmie, prawie przy samym morzu. Wreszcie można było pogadać i podobnie jak w czasie zimowego spotkania w Gierczynie tematy pojawiały się same, znikąd. Po prostu były, bo przecież prowadząc od dłuższego czasu blogowy dialog rozmawiamy na odległość, poznajemy się, a spotkanie "w realu" to kontynuacja niekończących się wirtualnych dialogów.
Wyznacznikiem końca spotkania była zmiana barwy nieba. Najpierw zaczerwieniło się, a potem zaczęło sinieć niebezpiecznie. Zbierało się na deszcz. Pożegnaliśmy się na parkingu, ale wyznaczyliśmy termin kolejnego spotkania- znów w zimie w górach.
Wracając po raz kolejny stwierdziłyśmy, że blogowe spotkania są ciekawe, a internet wcale nie musi ludzi oddalać od siebie. Trzeba tylko umieć mądrze z tego wynalazku korzystać, a znajdzie się ludzi, z którymi nigdy byśmy się inaczej nie zetknęli albo mijając ich na ulicy po prostu nie zwrócilibyśmy na nich uwagi.
My na każdym kroku przekonujemy się, że wirtualne znajomości potrafią być fascynujące i bardzo trwałe (czego najlepszym przykładem jest przecież historia Gui i Macieja)