Pani Samochodzik i... praskie tajemnice.

Przy Chevrolecie Camaro 

Praca w Technikum Samochodowym łączy się różnymi ciekawostkami. Poza opowieściami uczniów (chociaż w tej kwestii przodują uczniowie Technikum Rolniczego) mogą to być także imprezy tematyczne. I tak poprzedni weekend spędziłam w...Pradze na targach motoryzacyjnych. 

Do Mustanga pozwalano wsiadać - nie widziałabym ulicy!
(ponoć właśnie oto chodzi)

Spod szkół wyjechaliśmy piątkowym wieczorem, noc spędziliśmy w autobusie, by rano znaleźć się w stolicy Czech. Najpierw spacer ulicami miasta, później gwóźdź programu, czyli same targi, którymi jestem...zawiedziona. Miałam trochę inne wyobrażenie na temat targów motoryzacyjnych - dla mnie zbyt dużo było aut zupełnie zwyczajnych, codziennych - takich, jak w każdym salonie samochodowym, a zbyt mało tych z efektem "łał!". 

A na Astonie można było się podpisać. ;)

Nawet moje wymarzone Camaro zostało postawione w wersji ugrzecznionej (białe?!). Zawiodły mnie także...hostessy. Miałam nadzieję naoglądać się smukłych nóg w niebotycznych szpilkach, a takich było niewiele. Większość pań przy samochodach miało na sobie nobliwe sukienki do kolan i grzeczne czółenka albo balerinki. 

Miałam wrażenie, że targi adresowane są raczej dla rodzin szukających komfortowego środka lokomocji, nie dla ludzi chcących pooglądać samochody kultowe, legendarne, zapierające dech w piersiach. 

A trzeba wspomnieć, ze wstęp na imprezę był płatny. Do salonu Skody mogę natomiast wejść bezpłatnie. I także będę mogła wsiąść do auta, podotykać go i pooglądać (do Camaro nie można było wsiąść, czym jestem mocno zawiedziona). Ogromne wrażenie zrobiła na mnie za to budowla, w której targi się odbyły - tereny wystawowe powstały w 1891 r. 

Sobotnim wieczorem postanowiliśmy wyjść jeszcze na Stare Miasto, przejść się uliczkami, obejrzeć Pragę nocą - na jednym z placów rozstawione były stoiska ze smakołykami i rękodziełem. Nie odmówiłam sobie nugatu i marcepanu. ;)

Wspomniany witraż

Niedzielny poranek i wczesne przedpołudnie spędziliśmy zwiedzając Hradczany. Największe wrażenie zrobiła na mnie panorama miasta oraz przepiękny kościół Św. Wita z witrażem namalowanym przez Alfonsa Muchę. 

Ogólnie w Pradze można było znaleźć ogrom rzeczy z obrazami Muchy - sama wróciłam do domu z piórnikiem, a żałowałam, że mój portfel ma jednak swoje dno, bo zapewne wróciłabym z wieloma innymi drobiazgami (albo i nie drobiazgami) z reprodukcjami prac tego artysty. Pod mostem Karola (tak, pod) dostaliśmy czas wolny, który wraz z grupą kilkorga uczniów poświęciłam najpierw na szybki spacer z jednego końca mostu na drugi i z powrotem, a później na obiad i szybkie zakupy, by pozbyć się reszty koron (Czekolada Studencka musi być). 

Widok z okna hostelowego pokoju.

Przed wyjazdem moje ogromne wątpliwości budziła formuła wycieczki - noc w autobusie, cały dzień na nogach, jeden nocleg i cały maraton na nowo, tylko odwrotnie. Zdecydowałam się na wyjazd, bo nigdy nie byłam w Pradze i chciałam ją zobaczyć, ale moje obawy były słuszne - pierwszego dnia zasypialiśmy momentami niemal na stojąca, a drugiego posnęliśmy jak jeden mąż w autobusie do domu - efektem wyjazdu był bolący prze dwa dni kark. Niemniej - warto było. Tylko następnym razem będę wiedziała, czym to skutkuje. Podsumowując - Praga jest piękna, ale dwa dni, to raczej za mało. Brakowało mi czasu, by móc się zgubić w uliczkach, więc wciąż pozostaję pod większym wrażeniem naszego Lublina niż czeskiej Pragi. 

Nie ma to jak selfie z panią od polskiego. 

Przywiozłam ze sobą sporo słodyczy w ramach pamiątek, przejechałam się kilka razy metrem, przeszłam niezliczoną ilość kilometrów (nogi bolały mnie jeszcze we wtorek), dobrze się bawiłam w towarzystwie społeczności szkolnej.