Jeśli w niedzielne przedpołudnie słyszysz dziwne dźwięki dochodzące z kuchni sąsiadów, możesz być pewnym, że sąsiadka tłucze kotlety na obiad. Typowo polski obiad niedzielny to nadal schabowe. No, chyba, że mieszkasz w śląskim bloku, bo wtedy tłuczona jest wołowina na rolady.Ilekroć znajduję ładną wołowinę w promocji, zmuszam sąsiadów do słuchania jednostajnego tłuczenia. Moje jednak dźwięczy w sobotę, żeby w niedzielę mieć czas na przygotowanie czornych kluzek.
Tak było i w ubiegłym tygodniu. Promocja w markecie sprawiła, że nabyłam spory kawałek pięknej wołowiny. Potem z radością przekonałam się, że konieczna do ślunskigo łobiodu modro kapusta leży na półce (podejrzewam, że w śląskich marketach nie ma możliwości, by nie było czerwonej kapusty, na Pomorzu jednak się to zdarza).
Do przygotowania rolady (zwanej z polska zrazem) potrzebujemy:
ładny kawałek wołowiny
ogórki kiszone
grzybki suszone
boczek wędzony
cebulę
musztardę
sól
pieprz
nici
smalec do smażenia.
Wołowinę kroimy w plastry i tłuczemy z obu stron. Ogórki kroimy wzdłuż na ćwiartki, boczek kroimy w słupki, cebule w piórka. Każdy plaster wołowiny smarujemy musztardą, solimy i pieprzymy. Nakładamy nań kawałek ogórka, cebuli, boczku i grzybek. Zawijamy roladkę i owijamy nicią (uwaga- nie jesteśmy Briggite Jones i nie używamy niebieskich nici!) w brytfannie rozpuszczamy smalec lub olej. Układamy rolady jedna obok drugiej i smażymy z każdej strony. Następnie podlewamy wodą, bulionem lub... woda z ogórków kiszonych i dusimy do miękkości (czas zależy od wieku krowy, z której była wołowina)
Teraz czas na czorne kluzki, czyli kluski z tartych surowych ziemniaków. Każda śląska gospodyni robi je inaczej. Moje najczęściej są w proporcji pół na pół. Połowę ziemniaków gotuję, połowę trę ( a raczej Ślubny trze, bo to jego działka) Gotowane ziemniaki mielimy lub przeciskamy przez praskę, surowe odciskamy na sitku z nadmiaru wody. Mieszam, dodaje jedno jajko i mąkę ziemniaczaną bądź pszenną ("na oko") doprawiam solą. Z ciasta formuje kluski z dziurką. Wrzucam je na gorącą wodę i pilnując, by nie gotowały się zbyt gwałtownie, czekam aż wypłyną. Na koniec zabielam wołowy sos. Otwieram słoik z kompotem i gotowe.( tym razem kompot był śwież gotowany z dzikich gruszek, ale w zimie konieczne są cześnie z krauzy!)
Mam ciocię, która pochodzi z Podlasia, ale wiele lat temu osiedliła się z mężem na Śląsku. Mieli troje dzieci, te dzieci mają już swoje dzieci i wnuki, więc mam teraz mnóstwo rodziny na Śląsku właśnie. Gdy odwiedziliśmy jakiś czas temu ciocię, poczęstowała nas identycznym obiadem... :D I naprawdę pyszny był! :)
OdpowiedzUsuńŚlaski obiad musi być pyszny! ( Chociaż bywa ciężki i tuczący)
UsuńWygląda smakowicie. Jadłem trzy Twoje dania, Anno, i wszystkie smakowały mi, mimo iż były takie… niewymyślne. Ty inaczej przyprawiasz, niż moja żona i ja, inaczej zestawiasz dodatki. Dla mnie rezultaty są ciekawe, oryginalne i smaczne.
OdpowiedzUsuńAniu, na moim blogu wspomniałaś o życiowych zmianach, zapewne są one tak ważne dla Ciebie i tak wyczekiwane, że oczekiwanie dłuży Ci się. Mogę tylko domyślać się, o jakie zmiany chodzi i trzymać kciuki za powodzenie, a tutaj chciałem wspomnieć – jak i Ty – o upływającym właśnie roku, tym kalendarzowym, któremu niewiele już zostało, i tym wyznaczonym datą 22 października. Gdy nieoceniony Janek przypomniał mi wczoraj o dzisiejszej rocznicy, ze zdumieniem uświadomiłem sobie, iż ledwie miesiąc temu, co najdalej dwa miesiące, pisałem urodzinowe życzenia dla Ciebie, ale nie, minął rok i mamy kolejną rocznicę.
Gdy przeżywamy dobry czas, dni pędzą szybko, wypełnione nie tylko codzienną krzątaniną, ale i realizacją naszych pasji; gdy mamy plany, spodziewamy się zmian w naszym życiu, czas odczuwamy inaczej: tym bardziej zwalnia, im silniejsze jest w nas oczekiwanie. Co ciekawe, nie odczuwamy tutaj sprzeczności spowodowanej dwojakim upływem naszych dni.
Anno, życzę Ci odczuwania tej wspaniałej ambiwalencji upływu Twojego czasu. Życzę radowania się chwilą i patrzenia z ciekawością i optymizmem w przyszłość. Życzę umiejętności pochylania się nad każdym Twoim dniem i doceniania go. Uśmiechu życzę.
Anno, wspominam pewną chwilę z sierpnia: szliśmy aleją wzdłuż wydm, Ty i Chuda szłyście pierwsze, ja i Gui z tyłu. Patrzyłem na was, a po łepetynie kołatało mi się zdziwione „to ona jest ich matką?”
To nie tyle komplement, co moje rzeczywiste zdziwienie i niedowierzanie. Przyjmij je, proszę, jako mój męski dodatek do urodzinowych życzeń.
Dziękuję Ci, Krzysztofie, za życzenia! Mam nadzieję, że wszystko potoczy się po mojej myśli, a czas nadal będzie moim sprzymierzeńcem!
OdpowiedzUsuńPracochłonny ten obiad, ale na pewno smaczny; kiedyś takie kluchy rozpadły mi się podczas gotowania, pewnie za długo wrzały z wodą:-) i potem już nie odważyłam się próbować; robię czasami takie śląskie z ziemniaków gotowanych, co to je dzieli się w garnku na ćwiartki, jedną wybiera, dodaje mąkę ziemniaczaną, na pewno znasz ten sposób; ale bez zrazików i modrej; pozdrawiam serdecznie.
OdpowiedzUsuńMario, robiłaś gumikleizy, czyli białe kluski. Te serwowałam ostatnio z indyczą giczą w jabłkach. Czarne wymagają albo dużej ilości maki kartoflanej, albo odpowiednich ziemniaków no i oczywiście przypilnowania- miałam już okazję łowić pozostałości po rozgotowanych kluskach sitkiem!
OdpowiedzUsuńJam jest wszystkożerna, ale czerwona (haha, no właśnie, to w końcu jaka?) kapucha w tej wersji u mnie nie przechodzi. Nie i ju. Tylko na surowo i na zimno. Ale taką roladą zdecydowanie bym nie pogardziła. Ach!
OdpowiedzUsuń