Wschód słońca pod Tłoczyną

Nikła łuna pomiędzy drzewami na przełęczy pod Stożkiem zwiastowała świt i choć ciepłe łóżko nęciło, wstałam, by powitać nowy dzień. Chłodne powietrze zaskoczyło mnie- lekki mróz był miłą odmianą po ostatnich mokrych dniach. Drugą niespodzianką okazała się cisza- po wichurze także nie było śladu- powietrze znieruchomiało.

Spojrzałam na Pogórze- położone u podnóża Izerów wsie i miasteczka spały jeszcze, gdy swoim zwyczajem szłam asfaltem pod górę. 

Szłam, to dużo powiedziane, stąpałam ostrożnie brzegiem drogi, gdyż była ona pokryta cienką warstwą lodu.

Chmury nad Leśnym Kurortem podbarwiały się czerwono, co dawało nadzieję na spektakularne widowisko.

Usadowiłam się na myśliwskiej ambonce z widokiem na Tłoczynę, ale gałęzie modrzewia ograniczały widoczność, więc zdecydowałam się na moją stałą miejscówkę pod samotnym świerkiem. 

Usiadłam na zmrożonej trawie i czekałam.

Przez chwilę obserwowałam Dłużec, w myślach pokonując kolejny raz świąteczną trasę. 

Na niebie pojawiało się coraz więcej różowych refleksów, jednak na dramatyczne czerwienie nie było szans- gdzieś znad gór nadciągała mgła. 

Najpierw zasłoniła Dłużec, a potem powoli zbliżała się do majestatycznej Tłoczyny. 

Do tego z przepastnych leśnych płuc zaczął wydobywać się mroźny podmuch i dalsze siedzenie na łące przestało mieć sens. Nim doszłam do Domku pod Orzechem świat zszarzał i posmutniał.