Zimowy izerski las

Idę, woła mnie las, woła mnie Góra. Pogoda nadal idealna. Ciepło, słonecznie. Wędruję zachodnim zboczem Blizbora. Wśród brzóz swoje żerowisko mają jelenie, o czym świadczy obdarta kora i mnóstwo jelenich śladów. Na szukanie poroży jest jednak jeszcze za wcześnie. Pies został w domu, mam więc nadzieję, że uda mi się dojrzeć jakieś zwierzęta. Chwilę później słyszę natarczywe szczekanie koziołka, samych saren jednak nie udaje mi się dojrzeć. Uciekają gdzieś za kolejny garb. W lesie leży sporo śniegu, więc żeby nie wpaść w jakiś dołek,

korzystam ze zwierzęcej ścieżki, która lawiruje, rozchodzi się na kilka odnóg, by za chwilę znów stanowić jedną. Ze zdziwieniem stwierdzam, że nie ja jedna korzystam z tej ścieżynki- pomiędzy śladami raciczek i łap tu i ówdzie widać ślad buta.

Czuję zawód, że nie jestem jedynym zimowym gościem tych bezdroży. Brzozowy jasny las nagle kończy się ścianą ciemnego świerkowego boru. Granicą jest strumień, jeden z tych, które u podnóża Góry zamieni się w Czarnotkę. Takich strumieni na mojej drodze będzie sporo, a ja idąc sarnimi i jelenimi śladami, będę musiała je przeskakiwać niczym sarna właśnie. W lesie robi się chłodniej, śniegu tez jakby więcej, to znak, że znalazłam się na północnym zboczu Wysokiej, trawersuję ją idąc praktycznie bez celu, co jakiś czas trafiając na czyjąś stołówkę- tu dzięcioł, tam wiewiórka, a tam dzik. W środku ciemnego lasu dostrzegam kamienny wał. Wiec i tu, w miejscu , gdzie nie ma nic, lata temu coś się działo. Prowadziła droga, a może stał dom? Pewnie nigdy się tego nie dowiem. Z ciemnego lasu wychodzę wprost na niewielką polankę z wysokim świerkiem.

 Na jego wystających korzeniach usiądę na chwile, wpatrując się w malownicza panoramę Pogórza Izerskiego. Od tego miejsca zacznę się piać w górę, bo gdzieś tam jest przecież „górny asfalt” na który chcę trafić. Nim tak jednak dojdę, tafię na zapomniany , zaśnieżony dukt, przeprawię się przez kolejny strumień, będę kluczyć po młodniku, śledząc ślady czyiś łap. Lisy? A może pies na gigancie? Jedne z pewnością należą do psa, który chyba wyrwał się na spacer ze wsi.

Kolejnym zaśnieżonym duktem dochodzę do górnej drogi staję jak wryta- droga jest odśnieżona!

Spodziewałam się kolein i zasp, a tu czysty asfalt, którym dochodzę do drogi na Fersztel.

Teraz już szybkim marszem dochodzę do domu.

Ślad gps 

Wieczorem siedzimy ze Ślubnym przy ognisku- to idealny moment, bo zgodnie z prognozami następne dni będą deszczowe- prognozy sprawdzają się, piątek wita nas gęstą białą mgłą zza której nie widać najbliższych drzew.  

A tu widok na moją dolinę, o której pisałam tu.