Czy sprzyjała nam Wambierzycka Pani? - Klasyk Radkowski 2017

Klasyk Radkowski to jeden z tych maratonow na które czeka się z niecierpliwością, ale też niepewnością i lękiem. Nie inaczej było i w tym roku.  Obie z Chudą ambitnie zapisałyśmy się na dystans giga liczący 200 km z przewyższeniami prawie 4000 m. (profil trasy)

Do Radkowa dojechałyśmy późnym popołudniem, po wielogodzinnej jeździe naszymi drogami w budowie.Upał, korki, przestoje, dziury, wykopy, czyli wszystko, czego można się spodziewać polskich drogach mocno nas wyczerpało. Przed 18 stawiłyśmy się w miejscu noclegu.  Tym razem zakwaterowanie miałyśmy w pensjonacie "Czarodziejski Młyn", gdzie przemiła właścicielka proponwała też wyżywienie. W czasie, gdy pałaszowałyśmy obiado-kolację nadjechał Krzyś. Dzięki temu na odprawę techniczną poszliśmy wspólnie. W bazie maratonu panował już ożywiony ruch i radosna atmosfera, którą tak bardzo lubimy.
Przywitaliśmy się z orgami oraz wszystkimi znajomymi, odebraliśmy pakiety startowe z bawełnianymi koszulkami i batonikami, pogadali z tymi i owymi. Głownym tematem rozmow była chyba pogoda, gdyż prognozy pokazywały dziwna anomalię- pomiędzy pogodnymi i ciepłymi piątkiem oraz niedzielą mieściła się zimna, deszczowa, wietrzna sobota. Będzie padało, czy nie będzie? W Radkowie wszystko jest możliwe. Prawie każdy ma tu swoją mrożącą historię z jazdy w deszczu, błocie, burzy.
Już w pokoju zastanawiamy się, komu złożyć ofiarę za jutrzejszą pogodę. Pada na... "Dziadka Janusza"- 20 maja mój tato obchodziłby 74 urodziny. Ciemnym piwem spełniamy toast, przez chwilę dywagujemy z Chudą, czy tu w Górach Stołowych włada też Karkonosz, a może jest jakieś inne lokalne bóstwo. Nasze rozważania kończymy stwierdzeniem, że zostaje nam jeszcze Wambierzycka Pani, której wizerunek zdobi tegoroczne medale.
Poranek wydaje się rześki, ale pogodny. Jednak z chwili na chwile chmurzy się, a słońce znika za chmurami. Zjadamy pozywną jajecznicę i ruszamy na start. Chuda startuje o godz. 8.00. Krzyś i ja o 8.08- kolejny raz zostaliśmy wylosowani wspólnie. Zarówno orgowie , jak i my same zasokoczeni jesteśmy ilością pań zapisanych na giga - zazwyczaj na Pętlę Stołowogórską w wersj ekstremalnej decydują się dwie, trzy kobiety, tym razem jest to siedem pań.
Organizacja maratonu jak zwykle dopięta w najdrobniejszym szczególe, więc planowo i bez zaskoczeń ruszamy na trasę. Moja grupa startowa odjeżdża natychmiast, co nie jest niczym nowym.
Toczę się swoim tempem przed siebie, mijając doskonale znane punkty: ruiny pałacu w Ratnie, Bazylikę w Wambierzycach, pierwszy podjazd. (refleksje z 2015) na koło. Trochę jedziemy wspólnie. Podjazd mam mocniejszy, więc panowie jadą za mną. Potem zjazd i... tyle ich widziałam. Na pierwszym okrążeniu jest jak zwykle tłoczno, bo mijają mnie po kolei kolarze z dystansów mega, a potem i mini. Witamy się serdecznie, pozdrawiamy, czasem na podjeździe zamienimy kilka słów (już po maratonie Chuda stwierdzi, że kilkakrotnie ktoś informował ją w jakiej odległości od niej jestem, co za każdym razem mile nas zaskakuje ("mamo, znasz Agatę?( Agatko, pozdrawiamy!))  Podjazd na Batorowie wydaje się równie dziurawy, co rok temu, natomiast zjazd jest lekko połatany, co sprawia, że zamiast dziur są... góreczki świeżego asfaltu.

Jedzie mi się dobrze, temperatura w granicach 10-12 stopni wydaje się idealna na forsowne podjazdy, wystarczy rozpiąc bluzy i jest ok. Potem na zjeździe szybko się zapinam i nie marznę. W doskonałym humorze dojeżdżam do punktu żywieniowego. Mam trochę nadziei, że spotkam na nim Chudą lub mojego stałego towarzysza Krzysia, który wyjechał na trasę w grupie Chudej. Niestety są jedynie ludzie z z innych dystansów. Zatrzymuję się na moment, zjadam banan, przekomarzam z obsługą (oczywiście przypomina mi się wszystkie poprzednie akcje- nawet farelkę chcą mi podłączyć ;) )
Teraz czeka mnie zjazd do Kudowy, 8 km podjazdu pod Karłów, chwila na pokłonienie się Szczelińcowi i szalony zjazd do Radkowa. Pierwsze okrążenie zaliczone... Nie jestem zachwycona czasem, ale mieszczę się w tym, co założyłam. Jadę dalej. Za Wambierzycami doganiam kolarza z mega- znów chwila rozmowy, potem ja robię podjazd, kolega zostaje. Góra-dół, góra- dół. Na serpentynach pod Batorowem zauważam kolejnego kolarza. Krzyś??? Po chwili okazuje się, że mam przed sobą dwie osoby. Budzi się we mnie myśliwy. Przyspieszam, jednak podjazd się kończy, co chwilowo zmniejsza moje szanse na dogonienie znajomych. Widzę, jak Krzyś szybko jedzie po wyboistej drodze, druga osoba jest znacznie mniej odważna i po chwili już wiem, że to Iwona. Witam się i lecę dalej. Iwona za mną. Przez chwilę jedziemy obok siebie. Wymieniamy się spostrzeżeniami- Iwona marznie na zjazdach, ale chce jechać trzecie krążenie. Kolejny podjazd i łapiemy Krzysia. Przez chwilę jest nas troje, ale Iwona zostaje w tyle. Mija nas za to Orgowie Agnieszka i Andrzej samochodem. Uśmiecham sie do zdjęcia. Samochód nas wyprzedza, by za kilka kolometrów czekać na nas. Dowiaduję się, że na ostatnim kółku będą na nas czekać na punkcie o godz. 18.00. To dobra wiadomość, bo mamy spory zapas.
Wspólnie z Krzysiem dojeżdżamy do punktu. Z przyjemnością piję przygotowaną dla gigantów pepsi (to dziwne, bo nie przepadam za tym napojem, ale teraz smakuje jak nektar i ambrozja razem wzięte). Na podjeżdzie pod Karłów Krzyś znów odstaje. Jadę sama, licząc, że dogonie mnie na zjeździe. Tak też się staje, ale... dopiero w Radkowie. Krzyś wahal się, czy jechać trzecie okrążenie, teraz widzę, jak smiga prosto, nie skręcając do mety. Potem powie, że... się zagapił! Drugie okrążenie daje mi ogromną satysfakcję i radość. Czuję się silna i pewna swoich możliwości. Spokojnie sunę na trzecie kółko. Drogi są puste. Zaskakująco puste... To, że nie ma tu już kolarzy jest zrozumiałe, ale nie ma tez samochodów... Nagle uświadamiam sobie, że ruch na pierwszym okrążeniu spowodowany był przez... "samochody techniczne" - to krewni i znajomi kolarzy chcąc pomóc swoim, utrudniali jazdę pozostałym... Trochę przykre.
Do podjazdu pod Batorów Krzyś jeszcze jedzie ze mną. Potem zostaję sama i tym razem właśnie tak wjeżdżam na punkt żywieniowy. O dziwo, jest dopiero 17.20. Mam wiec spory zapas czasowy. Nim zjem, pogadam, odpocznę, nadjeżdża i Krzyś. Punkty kontrolny i żywieniowy mogą zakończyć pracę- nikogo juz nie ma na trasie. Iwona zdecydowała się skrócić dystans. Org Andrzej żegna nas słowami: "jedźcie ostrożnie, ale tak, żebyście zdazyli na dekorację!".
No to jedziemy... Wspólnie tylko do Kudowy, bo potem znów jest podjazd. O 18.30 zaczyna się ceremonia zakończenia. Słysze ją, gdy mijam tablicę z napisem Radków.

Wpadam na metę witana okrzykami. Przez moment nie wiem, o co chodzi... okazuje się, że znów dodałam dekoraacjom dramaturgii- własnie dekorowana była moja kategoria, czyli wjechałam w sam raz, by odebrać puchar za drugie miejsce - pierwsza była bezkonkurencyjna w Radkowie -Iza.
Nim zdażę odetchnąć mam przed sobą talerz gorącego ryżu z potrawka i herbatę. Jeszcze osozłomiona rozmawiam ze znajomymi, przymuję gratulacje... Siadam przy Chudej, bo mam mój koc, a teraz, gdy już nigdzie się nie spieszę zaczynam odczuwać zimno. Zimno, które zmusiło kilka osob do zmiany planów. Z siedmiu pan na naszym dystansie zostałyśmy we trzy. Góry Stołowe kolejny raz pokazały, że trzeba się z nimi liczyć.
Podsumowując:
Klasyk jak zwyle doskonale przygotowany, oznakowany i zabezpieczony. Na trasie policja, straż i klubowicze KKZK. Na asfalcie strzałki, słoneczka, wykrzykniki, buźki i ludziki- z roku na rok wzrasta inwencja twórcza "malarzy asfaltowych" . Dziury połatane, choć w dziwny sposób.  Punkt żywieniowy zaopatrzony tak, że nie chce się z niego odjeżdzać, samochód techniczny na trasie.
Pogoda idealna, wiatr wyczuwalny tylko na odkrytym "równym" terenie, czyli np. w Karłowie.
Plan wykonany w 100%- Chuda dołożyła mi 20 minut, a ja i tak poprawiłam swój czas z ubiegłych lat!
P.S. O Wambierzycach napiszę osobny post.
P.S.2. Wrazenia Chudej można znaleźc na jej blogu rowerowym 
P.S. 3 Zdjęcia z trasy dzięki uprzejmości organizatorów