Po śladzie torów kolejowych cz.2.- Chomętowo- Niczonów

Od poprzedniej wycieczki (KLIK)minęło trochę czasu, pomyślałam więc, że pora wrócić na bezdroża powiatu gryfickiego. Swoje poszukiwania śladów dawnej historii postanowiłam rozpocząć w miejscu, gdzie je przerwałam poprzednio. Dojechałam więc do Chomętowa, by od strony wsi spróbować dotrzeć do nasypu kolejowego. Jakoż udało mi się dojechać do skraju wsi, gdzie odkryłam resztki starego wiaduktu nad torami.















Dziwnie wygląda miejsce, gdzie nie już ani trasy kolejowej, ani drogi. Stoją tylko samotne przyczółki mostu. A dawny cud techni w posiadanie wzięły lisy, żuki, ważki i rozliczne chwasty.

Objechałam wieś dookoła, zatrzymując się przy 20-letnim kościele. Wioska musiała być niegdyś dosyć bogata o czym świadczą ślady brukowanych ulic oraz rozbudowane gospodarstwa. W centrum stoi do dzis pomnik pamieci dawnych mieszkańców wsi - postument na którym pierwotnie pewnie stał niemeicki orzeł teraz świeci pustką.
 Mimo zasobności mieszkańców we wsi nie było stacji kolejowej- tę umiejscowiono w w Czaplinie Małym. Wzdłuż nasypu pojechałam więc do Czaplina, po drodze znajdując jeszcze jeden cały wiadukt nad drogą oraz ruiny drugiego. Chwilami żałowałam, że zielsko urosło już tak bardzo, że uniemożliwiało mi poruszanie sie po nasypie, zwłaszcza, że z górującego nad polami nasypu rozciągał sie przepiękny widok.

Pokrzywy, osty i jeżyny nie zniechęciły nie do wdrapania się na wiadukt, aby zrobić mu zdjęcia i wówczas owe pejzaże na chwilę mogłam podziwiać. Przed samym Czaplinem droga skręciła do wsi, nasyp zaś był odgrodzony płotem. Pewnie tam też kiedys znajdowała się stacja.
Jadąc drogą ze wsi znalazłam znów swój ślad torów, ba okazało się, że w stronę Gocławic po śladzie torów wytyczono całkiem wygodną drogę gruntową. Jakiś czas poruszałam się nią najpierw w parowie, potem znów nasypem. Po lewej stronie podziwiałam dzikei bagnisko ze zwalonym przez bobry rzewem i kwitnącymi żółtymi kosaćcami.

Niestety nagle droga skończyła się, a moim oczom ukazał sie nieprzenikniony zielony gąszcz- droga prowadziła do prywatnej uprawy leśnej, zaś szlak kolejowy był nie do przebycia. Musiałam  wrócić do głownej drogi.I tak po ponad godzinnym kluczeniu byłam ok. 7 km od domu ;)  Dojechałam do Cerkwicy i stamtąd kierując się na Gocławice, szukałam miejsca, gdzie tory przecinały drogę. Na zdjęciach satelitarnych jest ono dosyć dobrze widoczne, jednak słabo działający GPS nie chciał ze mna współpracować i nie jestem do końca pewna, czy znalazłam właściwe miejsce (nagle kończy się bruk, a zaczyna szutrówka, z prawej strony widać coś na kształt dolinki u wylotu której stoją dwie podstawy filarów, po lewej zaś rozciąga się rzepakowe pole.

Wcześniej sprawdziłam, gdzie tory przecinały drogę Cerkwica-Karnice, wiedziałam więc, że do stacji Karnice nie dojadę nasypem. Skierowałam się  na Niczonów i za zburzonym wiaduktem skręciłam w polną drogę w prawo, zwdłuż nasypu, który był ogrodzony. Duktem dotarłam do Puszczy Niczonowskiej, na skraju której zauważyłam kolejna pamiątke po linii- cegły, prawdopodobnie z niewielkiego mostku.  Las był równie urokliwy, jak za pierwszym razem. Z jednej strony stare buki, z drugiej bagna, a środkiem nasyp... Co jakiś czas zbaczałam z niego, by zanurzyć się w las i zachwycać jego pięknem, posłuchac ptaków i owadów. Udało mi się spotkać sarenkę!

W ten sposób dotarłam aż do drogi na Trzebieradz, którą mój szlak przecina. Stacji kolejowej w Niczonowie też nie udało mi się zlokalizować. Jakiś czas droga biegła jeszcze nasypem, by w końcu zjechać z niego i prowadzić prawie równolegle. To pozwoliło mi co jakiś czas wracać na kolejowy szlak, sprawdzać, jak biegnie i spacerować po pachnącym świeżością lasem, błogostan zakłocały dalekie pomruki, wskazujące, że gdzies znad Niemiec ciagną zapowiadane burze. Tak dotarłam do Gostyńca.

Gdy wyjechałam z lasu, spojrzałam w kierunku północnym i... zamarłam: gdzieś znad Bałtyku ciągnęły czarne, niskie, złowieszcze chmury zwiastujące burzę. Teraz myślałam już tylko o tym, by jak najszybciej znaleźć sie na drodze 103 i dojechać do domu. Burza dopadła mnie na przystanku autobusowym w Cerkwicy, gdzie odczekałam najgorszą nawałnicę. Do domu dojechałam przemoczona, ale niesamowicie zadowolona z wycieczki.

Zdjecia z obu wycieczek