Spacerkiem po Wambierzycach

Obiecałam Wam kilka słów o niezwykle ciekawej dolnośląskiej wsi- Wambierzycach.
Zatem zaczynajmy!
O Wambierzycach wiedziałam chyba od zawsze, albo przynajmniej od czasów gdy w szkole podstawowej w podręczniku do plastyki zobaczyłam fascynującą barokową bazylikę. Odwiedzając Góry Stołowe 30 lat temu, zahaczyłam o to miejsce, ale dziś już nie pamiętam swojej reakcji. Należało więc wycieczkę powtórzyć, zwłaszcza że przez wioskę przejeżdżamy w czasie Klasyku Radkowskiego (nie czytaliście sprawozdania, to zajrzyjcie). Za każdym razem wykręcam też głowę, by choć chwilę napawać się tym barokowym pięknem.

Postanowiłyśmy zatem z Chudą wykorzystać ładną niedzielną pogodę i zwiedzić wioskę.
Zatrzymałyśmy się na parkingu przy ul. Wiejskiej, skąd zachwycając się domkami nad potokiem przeszłyśmy do centrum. Już na pierwszy rzut oka widać, że ta trzynastowieczna miejscowość lata świetności ma za sobą i choć pozostaje centrum pielgrzymkowym, to nie do końca potrafi wykorzystać swój unikatowy charakter i przyciągnąć turystów (choć domów pielgrzyma i jadłodajni tu nie brakuje).

Początkowo chciałyśmy zacząć od zwiedzenia bazyliki, ale trwała msza, więc skierowałyśmy sie na widoczną z schodów bazyliki kalwarię. Trzeba przyznać, że wzgórze kalwaryjskie jest dokładnie tym, co pielgrzymi cenią sobie w takich miejscach- strome, z licznymi stacjami drogi krzyżowej, kapliczkami ( jest ich ok. 100), dające możliwość przeżyć zarówno religijnych jak i estetycznych (kaplice pochodzą z różnych wieków, mają też różna wartość estetyczną). My ze względu na zmęczenie po maratonie wybierałyśmy miejsca bez schodow i mniej uczęszczane. Na szczycie Kalwarii zaciekwiły nas cztery wielkie dzwony podarowane Wambierzycom przez Niemców prawie 20 lat temu. Miały dzwonić w bazylice zamiast nagrania z Watykanu, jednak nie udało się wybudować im odpowiedniej dzwonnicy. Dlatego stoją opuszcozne i niszczeją na łące. Więcej o dzwonach można przeczytać w artykule z Gazety Wrocławskiej  z 2010 r.

Wśród kapliczek znajdziemy i tę zaskakującą z kobietą z brodą, czyli św. Wilgenfortis zwaną też Kummernis. Świętą, o której pięknie pisała Olga Tokarczuk w ksiażce "Dom dzienny, dom nocny".
Z wzgórza rozciąga się fantastyczny widok na całą okolicę, zwłaszcza zaś na Wambierzyce. To stąd widać zaniedbane piękno miejscowości. Niewielkie domki przytulone do stromych zboczy, zaułki, uliczki przypominające włoskie pejzaże i górująca nad wszystkim bazylika. Z kalwarii zeszłyśmy boczną ścieżyną wzdłuż starego krzywego płotu. Było już po mszy więc weszłyśmy do światyni. Choć monumentalna od zewnątrz, wewnatrz robi się niewielka i kameralna. Wiecej miejsca zajmują krużganki i boczne kapliczki niz kapiąca złotem nawa główna z figurką Matki Boskiej Opiekunki Rodzin w ołtarzu. Tu byłyśmy świadkami typowo pielgrzymkowego rytuału: po mszy pielgrzymi przechodzą pod ołtarz, by ... ucałować figurkę i pozostawić ofiary. Ten typ ludowych zachowań zawsze nas fascynuje, bo choć chce być chrześcijańskim to o bałwochwalstwo zahacza.
Wnętrza nawy głównej nie fotografowałyśmy, w Internecie można znaleźć  mnóstwo zdjęć.
Nie byłyśmy także oglądać słynnej ruchomej szopki.
Obiad zjadłyśmy przy glównej ulicy w restauracyjnym ogródku "Karczmy u Kowala". Potem pozostało nam już tylko ruszyć w droge do domu. Tym razem zdecydowałam się na nieco inny wariant trasy do Wałbrzycha- przez Czechy.