Zaczynamy sezon maratonów szosowych!- Supermaraton Gryfland w Nowogardzie

Zgodnie z planami tegoroczny sezon maratonowy zaczęłyśmy w Nowogardzie. Odpuściłyśmy otwarcie sezonu w Obornikach, gdyż uznałyśmy, że zimno i daleko, ale w Nowogardzie nie mogło nas zabraknąć! Stęskniłyśmy się za znajomymi i atmosferą kolarskiego święta. Każda z nas pojechała jednak z różnymi aspiracjami i planami. Chuda zdecydowana była od początku na 220 km, ja wręcz przeciwnie. Choć zapisałam się optymistycznie jeszcze w marcu na dystans giga, to czym bliżej było do startu, tym bardziej wiedziałam, że moje przygotowanie kondycyjne i, co równie ważne psychiczne, uniemożliwia mi realizację ambitnego planu. Postawiłam więc na przejazd treningowy i spotkanie towarzyskie. 

Czy nam się udało, o tym za chwilę.

W piątkowe popołudnie zameldowałyśmy się w Nowogardzie. Nim jednak znalazłyśmy się w biurze maratonu, zostawiłam swoje bagaże u przyjaciółki, gdzie postanowiłam nocować i nadrabiać braki w nocnych przyjacielskich pogaduszkach. 

Biuro maratonu mieściło się nieopodal malowniczego Jeziora Nowogardzkiego. Odebrałyśmy pakiety startowe, w których znalazły się drobne upominki w postaci smaru do łańcucha lub rękawiczek rowerowych, butelki wody i kilku pastylek Dextro. Przywitałyśmy znajomych, którzy kolejno pojawiali się w mieście. Co chwilę rozlegały się radosne okrzyki i powitania. W ciągu kilku chwil chciało się streścić ostatnie miesiące. 

Z niecierpliwością oczekiwałyśmy na odprawę techniczną, niestety zostało na niej tak niewielu zawodników, że zamieniła się ona w luźną rozmowę o trasie. A szkoda, bo wiedza o jakości przejazdów kolejowych mogła się komuś przydać. 

Chuda wróciła do Trzebiatowa, aby poczekać na dojeżdżającego do niej jej Krzysia, ja udałam się do przyjaciółki, właścicielki magicznego ogrodu. Nie gadałyśmy zbyt długo, bo rozsądek nakazywał się wyspać, pogaduchy zaplanowałyśmy na sobotni wieczór. 

Sobota przywitała mnie całkiem znośną pogodą, ale z prognoz wiedziałam, że będzie coraz gorzej i gorzej. Deszcz zaczął padać, nim stanęłyśmy na linii startu. Było zimno i nerwowo, bo chwilowe nieporozumienia i kilkuminutowe opóźnienie skutecznie podniosło poziom adrenaliny u niektórych zawodników. Na szczęście opóźnienie miało w końcu zaledwie trzy minuty i nie zdążyłam zmarznąć. Jeszcze...

Ruszyłam w pierwszej grupie startowej. Nim wyjechaliśmy z miasta, byłam jak zwykle sama. Deszcz padał... Na początek przemokła kurtka, potem rękawiczki i spodnie. Najdłużej broniły się mocno wypastowane i zaimpregnowane buty. Ale i one poległy- woda wdarła się od góry, przeciekając przez skarpetki. Po godzinie jazdy byłam zmarznięta i przemoczona. W tym czasie mijały mnie kolejne grupy kolarzy. Wreszcie dojechał Romek i przez chwilę utrzymywałam się na jego kole, jadąc znacznie szybciej niż wcześniej i próbując się rozgrzać. Przed Golczewem znów byłam sama. Na szczęście przestało padać i przez krótką chwilę poczułam nawet wiosenną woń kwitnących klonów. Potem dogonił mnie Krzyś z radosnym okrzykiem, że jest szczęśliwy, iż mnie widzi. Od razu rozwiałam jego nadzieje, że pojedziemy razem cały dystans. Z resztą szybko przekonał się, że nie jestem dziś dobrym partnerem do jazdy, bo nim się obejrzał, mnie już za nim nie było... Kolejni wyprzedzający mnie koledzy informowali, że niedaleko jest Chuda. Należało się więc spodziewać, że i ona niedługo mnie dogoni. Trochę to jednak trwało. W tym czasie zdażyłam przeschnąć i nabrać otuchy, na moment wyjrzało słońce i powietrze lekko się ogrzało. Niestety na krótko. Przed Gryficami poczułam podejrzane zimno. Zmianę temperatury potwierdziła też Chuda, która właśnie do mnie dołączyła. Po chwili lunął deszcz... Kilka kilometrów jechałyśmy w nim wspólnie, potem Chuda odjechała. Na szczęście do mety było coraz bliżej... Do Nowogardu dojechałam zmarznięta na sopel lodu. Nie ruszałam całkiem zgrabiałymi palcami u rąk i nóg. Poinformowałam pomiarowców o skróceniu dystansu, Chłopcy wyrazili podziw dla Chudej, która chwilę wcześniej wjechała na drugie okrążenie Potem odebrałam medal i ruszyłam do przyjaciółki, która już czekała na mnie z pysznym obiadem.

Gorący prysznic, a potem równie gorący rosół przywrócił mnie do życia. Wspólnie z przyjaciółą i jeszcze jedną koleżanką ze studenckich czasów usiadłyśmy do kawy i rozmów, które trwały kilka godzin. Co jakiś czas zaglądałam w okno, za którym widać było coraz więcej błękitu, a nawet słonecznych promieni. Po osiemnastej poszłyśmy na linię mety, aby poczekać na Chudą. W biurze zawodów dopytałam o upadek na torach kolejowych w Zaleszczycach- miejsce było bardzo niebezpieczne i niestety nieoznakowane i jeden z kolarzy wywrócił się na dziurach. Ktoś z objawami hipotermii wylądował w szpitalu, komuś zerwały się przerzutki. Wielu kolarzy podjęło podobną decyzję do mojej i skończyło maraton na jednym okrążeniu. Stojąc już na linii mety i wypatrując Chudej, ucięłyśmy sobie pogawędkę z przesympatyczną sędziną, która tego dnia musiała wysłuchać wielu gorzkich słów, bo i niedociągnięć organizacyjnych niestety było sporo. 

Wreszcie w uliczce pojawił się najpierw samochód Krzysia, który, jak się okazało wyjachał Chudej naprzeciw i teraz zdawał relację z finiszu ostatnich zawodników- pomógł Iwonie, która na ostatnich kilometrach złapała gumę, nakarmił swojego imiennika drożdżówką ( punkt żywieniowy "się zwinął" przed czasem), Chudej zaserwował gorącą herbatę i równie gorący doping. 

Wreszcie w uliczce pojawiła się i nasza bohaterka. Zgotowaliśmy jej ciepłe przyjęcie, a moja przyjaciółka zaproponowała gościnę z dobrym rosołem, na co oboje młodzi z radością przystali.

Po kolacji młodzież pojechała do Trzebiatowa, a my przy lampce wina gadałyśmy, gadałyśmy, gadałyśmy... do świtu.

Niedzielna ceremonia zakończenia maratonu rozpoczęła się z poślizgiem przed piętnastą i trwała ...4 godziny! Cechował ją chaos w wynikach i dekoracjach, trochę pomyłek i... mnóstwo nagród. Nie wygraliśmy samochodu ani jednego z trzech rowerów, ale każde z nas wyszło z reklamówka drobiazgów, za to zwycięzcy w swoich kategoriach , czyli Chuda i Krzyś wzbogacili się o gustowne trofea i parę opon szosowych. 

Podsumowaując: organizatorzy postarali sie o licznych sponsorów i ciekawe nagrody. Przygotowali malowniczą trasę o całkiem dobrej nawierzchni (pomijając przejazdy kolejowe i klka kilometrów dziur, które z Chudą doskonale znamy) Na pogodę, ktra była fatalna nikt nie ma wpływu, ale organizację koniecznie trzeba poprawić- braki w oznakowaniu, słabe zaopatrzenie bufetów - brak ciepłych napojów w tym zimnie i bananów, które nie dojechały, chaos i dłuzyzny w czasie zakończenia położa się cieniem na tych zawodach. 

Dla mnie ważniejsze od samego startu było spotkanie koleżenskie, które długo będziemy wspominać. 

P.S. Dobrzy przyjaciele to prawdziwy skarb!