Trzebiatowskie Sąsiady po raz dwudziesty!

"Sąsiady" to jedna z tych imprez, które w kalendarzu wydarzeń trzebiatowskich niesamowicie lubię, ponieważ pokazuje ona wielokulturowość naszego miasta z jednej, a stopień integracji z drugiej strony. Pamiętam początki tej imprezy z korowodem zespołów folklorystycznych- bardziej festiwal niż festyn, gdzie muzyka była najważniejsza. Z czasem formuła się zmieniała, tak, by trafić w gusta uczstników i widzów.

W tym roku oprócz koncertów nacisk został położony na zajęcia warsztatowe: można było nauczyć się haftu krzyżykowego, uszyć maskotkę, przygotować biżuterię, zbudować dom dla Kłapouchego, ulepić cegłę lub... wydoić krowę. W taki sposó promowały się pobliskie gospodarstwa agroturystyczne i stowarzyszenia. Serwowano zupę sąsiada, którą w tym roku był pyszny barszcz ukraiński. Karmiono ciastami i chlebem ze smalcem.

My tradycyjnie wystawiłyśmy stoisko rękodzielnicze, jednak to nie ono przyciągało do nas uczestników, a... stos chwastów.
Kilka dni temu jako stowarzyszenie zostaliśmy poproszeni o przygotowanie warsztatów wyplatania wianków sobótkowych i tym zajmowałyśmy się całe sobotnie popołudnie. Przez nasz kram z ziołami przewinęło się kilkadzisiąt osób chcących uwić sobie wianek na bazie bylicy, wielu przystawało, by zapytać o zioła albo po prostu popatrzeć jak pracujemy. Przyznam, że niektóre wianki wyszły imponujące! Przed dwudziestą z naszej sterty ziela nie zostało praktycznie nic. Za to o dwudziestej pierwszej Regą spłynęło kilkadzisiąt cudnych wianków i tradycji świętojańskiej stało się zadość.

Trochę brakowało mi  Chudej która w tym czasie startowała w maratonie w Wolsztynie, ale nasze wolontariuszki Marysia, Klaudia i Werka stanęły na wysokości zadania i dzielnie mi towarzyszyły.
Trochę zawiodła pogoda, która ciemnymi chmurami straszyła cały dzień, a chwilami rosiła drobnym deszczem- dzieci chowały się wtedy pod folią mararską rozłożoną wokół niewielkiego krzewu.
O pechu może natomiast mówić gwiazda wieczoru- zespół Lemko Tower. Zaraz na początku występu lunęło i widzowie w popłochu opuszczali krzesła rozstawione przed sceną. Pozostała zaledwie garstka. A szkoda, bo grupa gra niesamowicie energetyczny folk i w innych warunkach na pewno porywa do tańca całą widownię.
Pod koniec występu wyszło słońce, ale tyło za późno, by ludziom chciało się wracać. Najwytrwalsi zostali jednak do końca i uczstniczyli w barwym wiankowym korowodzie. Na Regę spuszczone zostały dwa wielkie wieńce przygotowane przez Stowarzyszenie Aramis ( na jednym zapłonęły sztuczne ognie) oraz kilkadzisiąt wianków uplecionych na naszych warsztatach.
Była to kolejna nieźle przygotowana impreza, Można jedynie żałować, że niepewna pogoda odstaszyła widzów i nie było ich tak wielu, jak bywało w innych latach. Dopisały dzieciaki, które przed kilka godzin doskonale się bawiły.
P.S. Za piękne zdjęcia dziękuję Dorocie- mamie Werki :)