KIlka refleksji po Izerskiej Gali Folkloru

Niedziela miała być dniem błogiego nieróbstwa i w sumie, prawie nam się udało. Prawie, bo choć poczatkowo nie planowaliśmy udziału w Izerskiej Gali, to po obiedzie i tak zjechaliśmy do Mirska. Bywamy tu praktycznie co roku i obserwjemy, jak zmienia się charakter imprezy, jak z niedopracowanych dni miasta staja się licząca i świetnie przygotowanym świętem folkloru. 

Nie wiem, jak wyglądał pierwszy dzień Gali (żałuje, bo nie obejrzałam stoisk rzemieślniczych i rękodzielniczych) , jednak drugi pozytywnie mnie zaskoczył. Mimo niesprzyjającej aury widownia dopisywała, słuchając występów kolejnych zespołów regionalnych. Nad jakością tychże wystepów nie będę się rozwodzić, bo słyszalam tylko kilka zespołów ( i to nie było Mazwosze ani Śląsk). Utkwił mi za to w pamięci popis Gryfowskiej Kapeli Podwórkowej, nie tyle z racji wykonania znanych miejskich szlagierów, co wieku artystów. Podejrzewam, że średnia oscylowala w granicach 75 lat, bo najstarszy muzyk- skrzypek miał... 93 lata!

Tym razem zainteresowałam się strojami kolejnych zespołów. Wiadomo, że trudno mówić na Pogórzu Izerskim o strojach regionalnych, bo te zanikły wraz z końcem II wojny światowej. Co zatem noszą panie i panowie z ludowych kapel? A to zależy od zespołu, gustu artystów i ich upodobań. Przechodząc się między stoiskami poszczególnych grup, dobrze przyjrzałam się ich kreacjom. Można je podzielić na kilka rodzajów:

• udane próby stylizacji, np. biała płócienna bluzka i czarna spódnica w kwiaty, wysokie botki; lub modry serdak z wełny z lamówką i niebieska spódnica z żółtą lamówką;
• nieudane próby stylizacji- serdak z poliestru z haftem maszynowym,
• kicz totalny- stroje w całości uszyte z tkanin z wzorem ludowym, spódnica jeszcze jako tako, ale pstrokaty serdak szyty z resztek wygląda koszmarnie.

Głównym grzechem owych strojów jest użycie sztucznych tkanin, opieranie się na strojach polskich a nie śląskich lub strojach regionów, z których przybyli przodkowie obecnych mieszkanców Dolnego Śląska, brak refleksji historycznej.

A wracając do samej organizacji imprezy- tym razem każdy zespół mial swoje stoisko z regionalnymi smakołykami- na słodko i na słono. Można było degustować do woli, wrzucając do skarbonek niewielkie kwoty. Jeśli ktoś nie miał ochoty na domową wyżerkę, mógł w innej części placu zakupić jedzenie festynowe- kiełbasę z grilla, frytki, smażone ziemniaczki, piwo. Atrakcje dla dzieci, czyli dmuchance odzielone były od „dorosłych” atrakcji, co dodatkowo pokazywało jak organizatorzy zadbali o jednolity przekaz. Nieliczne stoiska z plastikową „chińszczyzną” ustawione zostały poza placem. Dzięki takiemu rozstawieniu każdy mógł być dokaldnie tam, gdzie chciał bez obawy, że np. na placu zabaw spotka kogoś z kubkiem piwa lub wśród wyrobów ludowych znajdziemy plastikowy pistolet na kapiszony.

Po degustacji potraw różnych i wysłuchaniu kilka ludowych piosenek wróciliśmy na swoją górkę. Początkowo chciałam wieczorem usiąść na Kuflu i posłuchać Natalii Szroeder, która była niedzielną gwiazdą, ale zmęczenie weekendowe wygrało z chęciami i poszłam spać.