Wiejska sielanka

Z ogniska unosi się aromatyczny dym- rano wykarczowałam rozrośnięty nad wyraz bez i teraz Ślubny pali gałęzie. A wydawało się, że z dzisiejszego ogniska nic nie wyjdzie, bo po południu zawarczało w odddali, błysnęło się, zerwał się silny wiatr...

Burza przeszła bokiem, pod Blizborem ulewa trwała tylko kilka minut. Niedobrze, bo w Izerach panuje susza. Spękana ziemia nawet nie zauważyła tej odrobiny wody. Świetnie widać to w miejscu mojego nowego ogrodu. Tak , tak... wyczyściłam z śmieci, spróchniałych belek i chwastów kawałek ziemi, wyrównałam go, przerzucając ziemię z jednej części w drugą. Posiałam rzodkiewkę, posadziłam cebulkę na szczypior. Tylko, że teraz trzeba ten i pozostałe „ogródki” (w skrzynkach) regularnie podlewać. W południe wybrałam się spacer. Najpierw sprawdziłam, czy dojrzały czerwone porzeczki i maliny w pustce zza domem, tradycyjnie wypłoszyłam mieszkającego tam koziołka, który poszczekując, pobiegł urażony w stronę starej sztolni. A ja jego śladem przeszłam się po pobliskich łąkach. Zebrałam trochę ziół (koniczynę na lemoniadę, macierzankę na syrop, fiołki na herbatkę) poobserwowałam motyle. Nawet udało mi się zrobić kilka wyraźnych zdjęć. Gdy widzę takie cuda, marzę, by miec lepszy aparat i moc zrobic ostre zdjęcia. Nie można jednak mieć wszystkiego i fotografuję tym, co mam .

Izerskie łaki zabarwiły się na rudo, taką barwę mają delikatne trawy, w dzieciństwie zwane firankami ze względu na tę ich zwiewność i koronkowa delikatność. W pełnym rozkwicie są dzwonki, dziurawiec, krwawnik, fiołek trojbarwny, macierzanka oraz niezliczona ilośc roślin, których nazw nie znam. Poniżej Kufla rozwija się powoli dziewięciosił. Nie wiem jednak, czy doczeka się kwitnienia nim właściciel nie skosi łąki. Krzątamy się przy domu, rozkoszując się ciszą wczesnego wieczoru. Rozpogodziło się, wiatr ucichł, tylko gdzieś z dala slychać pomruki odległych burz. Za chwilę przygotujemy kolację- ziemniaki z popiołu z sosem czosnkowym i kwaśnym mlekiem. Ot, wiejska sielanka...