XIV Klasyk Kłodzki- 100 km po górach

Nie ma gigi!??? Ta elektryzujaca wiadomość prawie zniweczyła nasze weekendowe plany. Co roku o tej porze jeździmy na Klasyk Kłodzki i pokonujemy najdłuższy dystans. A tu taka straszna nowina! Zastanawiamy się, czy jest sens jechać kilka godzin samochodem, by spędzić na rowerze ok. 5 godzin. Messenger rozgrzał się do czerwoności. Wreszcie podejmujemy decyzję, że jedziemy, ale tylko z jednym noclegiem. Cóż... nie pójdę na prawdziwki, których ponoć mnóstwo rośnie w Górach Orlickich. I tak, w piątkowe popołudnie meldujemy się w Zieleńcu. Noclegi tradycyjnie zamówiłam w Zielenieckiej Chacie. Lubię klimat tego miejsca.

Po dopełnieniu formalności poszłam do biura zawodów odebrać pakiety startowe- swój i dzieci, które planowały dojechać wieczorem. Na miejscu poznałam powody decyzji orga o rezygnacji z mojego dystansu- chodziło stan drogi- dziury uniemożliwiały przeprowadzenie kilku rund wybraną trasą. No trudno.

Przy biurze kręciło się już mnóstwo ludzi, więc czas spędziłam na pogawędkach ze znajomymi. A tematów do rozmów jak zwykle nie brakowało...

Wreszcie dojechaly dzieci, na kolację zjedliśmy przywiezione z Gierczyna pierogi z jagodami, chwile pogadaliśmy i należało iść spać.

Sobota przywitała nas słońcem. Choć, jak to w górach bywa, nie pocieszyliśmy się dlugo jego widokiem, ale o tym później. Póki co przygotowaliśmy rowery i ruszyliśmy na linię startu- najwcześniej startowała Chuda, parę minut po ósmej, potem Kris, a ja na końcu ja. Nie byłam zbyt zadowolona z swojego czasu startu- wiadomo, że jadę stosunkowo wolno i startowanie mnie w przedostatniej grupie na moim dystansie sprawia, że nie tylko przyjadę ostatnia, ale że będzie się na mnie długo czekało. Nic to.

O 8.32 wyruszyłam w Góry Orlickie. Na długim zjeździe z Zieleńca czuć było jeszcze poranny leśny chłód i zapach igliwia. Na leśnych duktach ustawiali się już grzybiarze, znęceni nadzieją na zbiory prawdziwków. Trochę im zazdrościlam, ale ja miałam przecież własny cel- przejechać 100 km. Ziut, ziut... kolejni kolarze z dystansu mini przelatują obok mnie. Wjeżdżam na teren Czech. Droga powoli pnie się w górę w kierunku Ricek. Na razie jedziemy lasem, asfalt „zdobią” zrobione pewnie poprzedniego dnia napisy zagrzewające do jazdy określonych kolarzy. Zabawne teksty mają pewnie komuś pomóc. Przy czym okazuje się, że nie da się uciec od sytuacji poltycznej. Jeden z napisów głosi: „Duda veto”. Na razie mamy las, ale ja już cieszę się na czekające mnie widoki. Uwielbiam panoramę wioski polożonej w głebokiej dolinie i na zboczach otaczających dolinę gór. To jeden z najpiękniejszych widoków na trasie. Okazuje się jednak, że ze względu na roboty drogowe, tym razem trasa biegnie trochę inaczej i moją ulubioną panoramę widzę tylko przez chwilę. Wjeżdżamy w dolinę, a potem znów pniemy się w górę. Pogoda ulega zmianie, nadciągają chmury zaczyna siąpić, co ciekawe, nad Polską nadal jest błękitne niebo... Powyżej Ricek mijający mnie zawodnik proponuje koło. Śmieję się, nie po to przyjechałam w Góry Orlickie, by podziwiać czyjąś oponę. Odpowiadam więc, że muszę mieć czas na oglądanie widoków. Czy gdybym jechała szybciej, miałabym czas na zaobserwowanie gąszczu omanów? Oddychałabym zapachem świeżego siana i anyżowym aromatem marchewnika? Wchłaniałabym piękno świata?

Początkowo planowałam nie zatrzymywać się na punkcie żywieniowym, jednak widok znajomych twarzy i serdeczne przyjęcie sprawiają, że ulegam magii punktu. Zsiadam z roweru, łapię arbuz, potem kawałek pomarańczy. Chwila śmiechu. Na punkcie spotykam „mojego” Krzysia- startował pól godziny przede mną, deklarował, że na punkcie będzie na mnie czekał. Nie podejrzewał, że jego obietnica spełni się w ten sposób – awaria roweru zatrzymała go w tym miejscu. Pocieszam go i życzę, by Miloszowi udało się usunać awarię, aby Krzyś mógł dokończyć dystans.

W Destnem grupa dzieciaków urządza nam punkt kibicowski- głośne zagrzewanie do jazdy, fala sprawiają, że uśmiecham się. To takie sympatyczne. Macham do dzieciaków i jadę dalej. Podobna sytuacja ma miejsce przed sama przełęczą – tu kibicuje grupa Polek- mają nawet odpowiedni sprzęt w postaci kołatek i dzwonków. I choć jeszcze chwile temu podjazd wyjątkowo mi się dłużył- jednak bez Krzysia nudno- to teraz już o tym zapomiałam. Na długim prostym zjeździe rozpędzam się do 60 km i choć wydaje się to zawrotną prędkością, to i tak co chwile słysze tylko świst kół wyprzedzającego mnie rowerzysty. Tym razem jednak i mnie udaje się kogoś wyprzedzić na zjeździe! Zawodnicy, z którymi mijalam się na trasie zmierzają do mety, wszak jechali dystans mini, ja odbijam na małą pętlę. Widzę niedowierzanie w oczach pilnującego trasy. Pewnie już dawno nikt tu nie skęcał... Czuję otaczającą mnie pustkę. Wyobrażam sobie, że od innych maratończyków dzieli mnie kilkadziesiąt minut. Nawet Chuda jest już pewnie przy schronisku Jagodna. Tylko ja kulam się zagubiona w Górach Bystrzyckich. Droga faktycznie jest w fatalnym stanie, więc trzeba bardzo ostrożnie zjeżdżać. W lasach widać grzybiarzy i jagodziarzy. Mają tu prawdziwe eldorado. Dojeżdżam do miejscowości Młoty i widzę drogowskaz na Spaloną. Jednak to, co wiedzie na szczyt nie przypomina drogi, więc nie jest to raczej moja trasa. Ech... na góralu byłoby co kręcić...

Mijam kolejne miejscowości. Zjazd się kończy, teraz będę pięła się w górę, bo dotrzeć na Spaloną. Nagle wśród drzew zauważam czerwoną koszulkę... zaraz, zaraz... czy to nie ktoś z Drużyny Szpiku? Ależ tak! To Matti. Przesympatyczny chłopak, którego darzę sympatią od czasu, gdy kiedys w Choszcznie trzymał się ze mną i Gui przez cały maraton. Mam wrażenie, że oboje cieszymy się ze swojej obecności. Jakoś tak raźniej wspólnie wlec się pod górkę. Patrząc na pozostałości domów w górnej części Nowej Bystrzycy i na Spalonej, zastanawiam się, jak niewielkie potrzeby mieli tutejsi mieszkańcy. Kiedys nie było prądu, gazu. Ludzie nie potrzebowali zdobyczy techniki. Byli prawie samowystarczalni. „Do miasta” pewnie jechali dwa razy do roku, kupowali tylko to, czego sami nie potrafili wyprodukować. Wtedy też docierały do nich nowinki ze świata. Omijało ich większośc politycznych burz. Tylko ta największa przewróciła ich życie do góry nogami, wyrzucając ich z ojcowizny i niwecząc wielopokoleniowy trud...

Nim dojedziemy na szczyt czeka nas jeszcze kilka niespodzianek- najpierw nadjeżdża Org Andrzej i robi zdjęcia zza drzewa, pocieszając, że do punktu żywieniowego zostało już kilkaset metrów. Chwilę później, gdy akurat podziwiam panoramę Gór Bystrzyckich, słyszę radosny okrzyk: „Ania, to ty???” - to Krzysiowi udało się na naprawionym rowerze dojechać do nas. Na punkt wjeżdżamy we troje. Czekano tu już tylko na nas, ale przyjęcie, jakie nam zgotowano, nie ma sobie równych. Czujemy się jak mistrzowie a nie outsaiderzy. Atmosfera iście piknikowa, aż nie chce się jachać dalej... No ale wypadałoby do mety dojechać, popędzam więc chlopakow i zjeżdżamy. Jeszcze tylko Mostowice, Lasówka, długi podjazd do Zielenca i meta. Te ostatnie kilometry pokonujemy wspólnie- trochę po zmianach, ale oszczędzając Mattiego, który ledwo się za nami ciągnie. Na metę wjeżdżamy wspólnie z Krzysiem, witani przez Orga Janusza. Chwilę później wjeżdża i Matti.

Gratulacje, medale... pyszna potrawka ryżowa, kawa...Teraz pozostaje już szybko zjechać na kwaterę, umyć się przebrać, spakować i wrócić na ceremonię zakończenia. Nasza gospodyni wydłużyła nam dobę hotelową tak, byśmy mogli się po maratonie odświeżyć ( tak, za to też lubię Zieleniecka Chatę ;) )

Już pachnący i wypoczęci wracamy do bazy maratonu. Własnie trwają dekoracje dystansu mini, więc jest jeszcze sporo ludzi. Sprawdzam swój wynik. Nie jest źle ;) Utrzymałam swoje trzecie miejsce w generalce górskiej. Chuda z Krisem nie czekają do końca imprezy (Chuda odebrała wcześniej swoje trofeum- jak zwykle bezkonkurencyjna w kategorii, ale i w open ulasowała się wysoko), wyjeżdżają do Wrocławia po 15.30. Ja czekam na swoją dekorację, bo na pudle w kategorii też się zmieściłam ;)

Mam czas na rozmowy, dużo rozmów, bo przeciez jest tu tylu znajomych... Znów ktoś zlapal gumę, ktoś pomylił trasę, ktos zaliczyl niegroźny upadek. Na szczęście obylo się bez groźnych wypadkow i nie musiala interweniować karetka, a to na maratonach bardzo ważna i dobra wiadomość.

W losowaniu mam tym razem szczęście i do Gierczyna wyjadę z... śpiworem. Przyda się w nowych pokoikach.

Do domu wracam jak zwykle przez Czechy i tym razem ani razu nie mylę trasy. W Gierczynie wita mnie stęskniony i zapracowany Ślubny- cały dzień przygotowywal grunt i szalunek pod koziarnię.